λοιπόν...
το πιάνω από δω, το πιάνω από 'κει
μάταια προσπαθώ να κάνω μια αξιοπρεπή διανοητική ανάλυση,
με τα επιχειρήματά της, τον αντιλογό της, την σφαιρικότητά της, την
αδέκαστη αντικειμενικότητά της, με τα όλα της δηλαδή...
περί βίας ο λόγος...
(και κοίτα τι θυμήθηκα τώρα... τότε που με τον εθνικό ύμνο -"...που με βιά μετρά τη γη..." - ήθελαν να μας πείσουν πως τον Κολοκοτρώνη τον είχε πιάσει κωλοπηλάλα)
όσο κι αν το μυαλό τσιμπάει στην παπαρολογία, το κύτταρό μου τσινάει
καταρχήν γιατί αν και χαμπάρι δεν παίρνω
η κάθε ανάσα μου για να υπάρξει σκοτώνει έναν σκασμό από 'κείνα - ξέρετε - τα μικρά αόρατα πραματάκια, μικροοργανισμούς κι όπως αλλιώς τα λένε,
άσε που για να μη γίνει χώμα το κορμί μου ετούτο το σμιλεμένο νυχθημερόν τσακώνομαι με το σύμπαν αυτοπροσώπως (εντροπία το λένε αυτό) - πω ρε πούστη μου και γαμώ τους βίαιους τύπους είμαι.
από την άλλη και από πρώτο χέρι ξέρω
πως αν πατήσω την ουρά στη γάτα μου τη γρατζουνιά την έχω σίγουρα παράσημο
ενώ εσύ καλέ μου γραβατωμένε τηλεαστέρα -αλήθεια πόση βία ασκεί ετούτη η γραβάτα και η τηλεσυχνότητά σου στην ύπαρξή μου; - διαρρηγνύεις τα ιμάτιά σου για να με πείσεις πως δεν είμαι ζώο αλλά ον κοινωνικό.
άντε και καλά
άντε και γαμώ τους Χόμπς, τους Κάντ τις αστικές σου κοινωνίες και πάει λέγοντας,
άντε και να σου πω εντάξει.
άντε και να "φτιαχτώ" ότι δεν είμαι ζώο αλλά ον τρομάρα μου.
ωραία.
όταν με το στανιό πας και μου λες πως δυο και δυο κάνει πέντε εγώ τι κάνω;
δε θα σου πω πως είσαι μαλάκας;
και θα στο πω σαν ον - αφού έτσι με θες - κι όχι σα ζώο που ξέρει πως (δυο μπροστά κι άλλα δυο πίσω) δεν έχει πέντε πόδια.
και τότε ανακαλύπτεις τη βία τη δικιά μου.
και μου θυμίζεις πως κι εγώ την άσκησα στους γύρω μου στα παιδιά μου, σε όποιον είχα του χεριού μου.
με κάνεις συνένοχο κι ελπίζεις να βγάλω το σκασμό.
κι αν δεν το κάνω;
ήτανε
