ο κυριούλης με τα κόκκινα

Οι απόψεις διίστανται.

Πότε έρχεται τελικά ρε γαμώτο χριστούγεννα ή πρωτοχρονιά;

Όχι για τίποτα άλλο, παρά για να ξέρω.  Συνεχίζω το γλείψιμο ή όχι;

.

Έναν χρόνο μετά

Σχεδόν ένας χρόνος από τότε που είπα να στήσω ετούτο το blog.  

Όχι δεν έχει καμιά επετειακή διάθεση ετούτη η ανάρτηση.  

Είναι μόνο που θυμάμαι το πρώτο πρώτο πράμα που έγραψα κι ένιωθα σα να βγάζω μια κραυγή:

"τούτες τις μέρες

φωτογραφίες, βίντεο, ειδήσεις…. φρίκη. Μια φρίκη ζωντανή κι απύθμενη.

Ότι τούτος ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος είναι γνωστό. Είναι ίσως το καλύτερο επιχείρημα που ο στείρος μας νους και ο μίζερος συναισθηματισμός μας προβάλει για να διατηρήσει την φαινομενική του ευδαιμονία και να δικαιολογήσει την απέραντη φυγο-πονία του.

Όλες τούτες τις μέρες μια έντονη εσωτερική άρνηση να δω φωτογραφίες  από τη Γάζα. «Ναι το ξέρω ότι εκεί κάτω γίνονται κτηνωδίες, ξέρω ότι τα κτήνη δολοφονούν», σκεφτόμουν, «δεν αντέχω όμως να τα βλέπω».

Μια άρνηση της ψυχής μου να εκτεθεί στον τόσο πόνο...

Όταν έχεις αγκαλιάσει ένα μωρό τη στιγμή που γεννιέται… όταν έχεις βιώσει την απόλυτη εξάρτησή του από την αγάπη σου κι έχεις διαισθανθεί ότι μόνο η αγκαλιά σου μπορεί να λυτρώσει τους φόβους που γεννιούνται στην ψυχούλα του, πως μπορείς να αντέξεις το βλέμμα ή το κλάμα παιδιών που γίνονται καθρέφτης ενός τρόμου που υπερβαίνει όχι μόνο τα ίδια αλλά κι εσένα τον ίδιο;

Ενός τρόμου που ύπουλα στο βάθος του μυαλού ψιθυρίζει ότι θα μπορούσε να είναι το δικό σου το παιδί, ματωμένο κι αβοήθητο.

Αυτό που η ψυχή μου αποστρεφόταν ήταν τούτη η ταύτιση, που αν της άφηνα τον παραμικρό χώρο, θα ‘πρεπε ταυτόχρονα ν’ αντιπαλέψω ενοχές, σκοτάδια κι ανημπόρια που τόσο σκληρά πασχίζω να τα κάνω λήθη.

Α-λήθεια όμως είναι το να μην ξεχνάς, το να μην ενδίδεις στο αφιόνι της λήθης. Είναι ίσως το να στέκεσαι να παρατηρείς - κι όχι να κυλάς - στους φόβους και στα σκοτάδια σου. Και ίσως στο τέλος τέλος να είναι ότι πρέπει να κουβαλήσεις το βάρος του ότι κάλλιστα θα μπορούσε να είναι το δικό σου παιδί.

Γιατί αυτό το βάρος μάγκα μου κανένας άλλος ώμος δεν μπορεί να το σηκώσει. Είναι όλο δικό σου. Ίσως γιατί πρέπει να αρχίσεις να καταλαβαίνεις ότι δεν είναι μόνο ο κόσμος που δεν είναι αγγελικά πλασμένος, είσαι κι εσύ που αποστρέφεσαι το κοφτερό καθρέφτισμα της αλήθειας και βαυκαλίζεσαι με τις καλές σου τις προθέσεις ξεχνώντας πως η ζωή είναι κίνηση, πρωτίστως εσωτερική.
Άλλωστε ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος απ' τις καλύτερες προθέσεις".....

Ένας χρόνος μετά και η κραυγή ακόμα να πνίγεται στο στόμα...

ΥΓ: Ας ανάψει ένα κεράκι σε κάθε παράθυρο απόψε 8-9 το βράδυ για τα σβησμένα παιδικά ματάκια...

η μέρα που έφυγε

Η μέρα ξεκίνησε έτσι

(ναι ναι το πρωί που μας επέρασε, εν Αθήναις εξημέρωσε έτσι).

Κατόπιν παρευρεθήκαμεν εις σεπτήν σχολικήν εορτήν.  Ακολούθως επιστρέψαμε ορεξάτα να κάνουμε γιουρούσι στη κουζίνα.

Κάπως έτσι ξεκινάνε οι κουραμπιέδες!!

 

κάπως έτσι εξελίσσονται

κι έτσι καταλήγουν.

 Τα δε μελομακάρονα απαιτούν σιρόπι

και μετά από πολλές περιπέτειες - τι να σας λέω τώρα - καταλήγουν ως εξής

Αφού λοιπόν ψοφήσαμε στη κούραση κι αφού η κουζίνα έπαψε να θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο είπαμε να φτιάξουμε ατμόσφαιρα

αλλά καθότι ο κυρ-χειμώνας δε λέει να κρυώσει, εβγάλαμε τη μπέμπελη και μείναμε σχεδόν με τα βρακιά μας 

(όχι απ' αυτό δεν έχει φωτογραφία)

Υπήρξαν όμως κι αυτοί που το χάρηκαν με τη καρδιά τους

ΥΓ(1): Το παρόν ιστολόγιον είπε να κάνει ολιγοήμερο διάλειμμα και να το ρίξει στο σορλόπ.

ΥΓ(2):  Θέλω να καταγγείλω την όποια προβοκάτσια μου έγινε ενώ τσακωνόμουνα με τους κουραμπιέδες

ΥΓ (3):  Μα πόσο επικίνδυνο μέρος μπορεί να είναι τέλος πάντων μια κουζίνα;

καληνύχτα

Από μικρό παιδί στα θαύματα επίστευα. 

Και στη ζωή πορεύομαι πιστεύοντας 

πως ένα  - το λιγότερο - για μένα είναι .... 

Μου ανήκει... 

"Καληνύχτα Κεμάλ

αυτός ο κόσμος....."

(φωτογραφία παρμένη απ' την καρδιά της πόλης

που δείχνει τι μπορεί να υπάρχει λίγο πάνω απ' τα κεφάλια μας)


.

περί εκπαιδεύσεως και άλλων δαιμονίων (συνέχεια)

Πριν κανα μήνα οι πόρτες του σχολείου του μικρού μαμουφιού ανοίξαν διάπλατα σε μεγάλη σοκολατοβιομηχανία.  Τα παιδιά, όλο το σχολείο δηλαδή,  έχασαν όλα τους τα βασικά μαθήματα προκειμένου να εμπεδώσουν το πόσο διασκεδαστικό είναι να τρως γκοφρέτες με τη σέσουλα.  Και δεν άνοιξε μύτη... δεν ίδρωσε το αυτί κανενός.    Ίσα ίσα που η διεύθυνσις κοίταζε εμένα σα περίεργο φρούτο που μου πετάχτηκαν τα μάτια έξω όταν το έμαθα. Αναρωτιέμαι τι απάντηση θα έπαιρνα επί του θέματος από το υπουργείο παιδείας...

Απ' την άλλη διαβάζω σήμερα στη logia την επιστολή που ακολουθεί.  Το πως δηλαδή η ίδια πολιτεία που επιτρέπει την γκοφρέτα θαύμα να γίνεται σχολικό μάθημα, επιχειρεί να διαλύσει ένα κύτταρο που σιγά σιγά άρχισε να λειτουργεί και να γίνεται αυτό που θα έπρεπε ούτως ή άλλως να είναι.

Έτσι για να μην ξεχνάμε που την έχει "τοποθετημένη" την εκπαίδευση ετούτο το κράτος και οι εκπρόσωποί του.  Μπας και κουνηθούμε επιτέλους και απαιτήσουμε πραγματική μόρφωση για τα παιδιά μας.

"Προς την Υπουργό Παιδείας δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων
Κυρία Άννα Διαμαντοπούλου

Προς τον Περιφερειακό Διευθυντή Α/βάθμιας και Β/βάθμιας Εκπαίδευσης Αττικής
Κύριο Παρασκευά Γιαλούρη

Προς την Διευθύντρια του Α' ΠΥΣΔΕ Αττικής
Κυρία Πολυξένη Ζαβού-Ράδου

Προς όλα τα μέλη του ΠΥΣΔΕ

Προς όλους τους Συλλόγους και τις Ομοσπονδίες των Καθηγητών
Προς όλους τους Εκπαιδευτικούς
Προς όλους τους Γονείς
Προς όλους τους Μαθητές
Προς κάθε ενδιαφερόμενο

Έχω την χαρά και την τιμή να είμαι Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 3ου Γυμν. Ν. Φιλαδέλφειας.

Παίρνω το θάρρος να σας γράψω ζητώντας τη βοήθειά σας για ένα θέμα, που μας καίει όλους πολύ, τις κρίσεις των διευθυντών.
Στο καταταλαιπωρημένο σχολείο μας που υπέφερε από δεινά τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία είχαμε την τύχη, μετά τις κρίσεις του 2007, να έρθει μια Διευθύντρια, η κυρία Μαρία Χατζηιωάννου, που κατάφερε το ακατόρθωτο: Από αχούρι, με μορφή εγκαταλελειμμένου, ξεχαρβαλωμένου αναμορφωτηρίου να το μετατρέψει σε σχολείο- αγκαλιά για όλα τα παιδιά.
Το σχολείο μας δεν είχε τίποτα σωστό. Ηταν όλα ξεχαρβαλωμένα, δεν παρείχε ούτε τα στοιχειώδη και επιπλέον λειτουργούσε και υπό ένα καθεστώς τρομοκρατίας και χαφιεδισμού. Τα παιδιά έκαναν συνεχώς καταλήψεις διεκδικώντας τα αυτονόητα. Μέχρι και το βάψιμο των αιθουσών το κάναμε οι γονείς κάποιες Κυριακές.
Και ήρθε αυτή η γυναίκα και έβαλε τάξη σε όλα, μα κυρίως έβαλε αγάπη.
Και το σχολείο μας έγινε αυτό, που έπρεπε να είναι τα σχολεία όλου του κόσμου.
Μια κυψέλη δημιουργίας και αγάπης.
Τέρμα τα προβλήματα, τέρμα η παραβατικότητα, τέρμα οι καταλήψεις.
Τα παιδιά ξεκίνησαν δράσεις και προγράμματα, που θα ζήλευε και το καλύτερο ιδιωτικό σχολείο.
Τα παιδιά αγάπησαν αυτήν, αγάπησαν τα μαθήματα, αγάπησαν το σχολείο τους σαν το σπίτι τους.
Το φροντίζουν. Το προσέχουν.

Και τώρα έρχεται το Α' ΠΥΣΔΕ, μ΄αυτήν την παράνομη, όπως διαβάζω, διαδικασία και τα ακυρώνει όλα.
Θέλει να μας πάρει την Διευθύντρια, παρόλο που η ίδια δήλωσε ότι δεν θέλει να μετακινηθεί, άλλωστε σε λίγο μπορεί να συνταξιοδοτηθεί, αν θέλει.

Και ερωτώ, μήπως τηρώντας τους τύπους χάνουμε την ουσία;
Ποιός ο ρόλος του εκπαιδευτικού;
Ποιός ο ρόλος του σχολείου;
Ποιός ο ρόλος όλων αυτών, που διορίζονται ή εκλέγονται για να καλύψουν θέσεις καίριες, όπως αυτές των ΠΥΣΔΕ;
Πώς τιμάται ένας επιτυχημένος Διευθυντής; Με το να τον αλλάζετε πόστο παρά τη θέλησή του;

Προσπάθησα να επικοινωνήσω με την Διευθύντρια του ΠΥΣΔΕ και τηλεφωνικά, να της εκφράσω την αγωνία μας και την επιθυμία μας, όμως αν και κατανοώ την έντασή της και τις πιέσεις που δέχεται πανταχόθεν, δεν μπορώ να κατανοήσω την αντίληψή της, πως "οι γονείς δεν έχουν κανένα λόγο για τα παιδιά τους και ουδείς αναντικατάστατος"!!!!
Πώς μπορεί κάποιος που ασχολείται με την εκπαίδευση, να γελοιοποιεί την αγωνία ενός γονιού, εκλεγμένου στη θέση του Προέδρου του ΔΣ του Συλλόγου μας κλείνοντάς του το τηλέφωνο;

Ουδείς αναντικατάστατος, μου είπε! Μα, είμαστε όλοι ίδιοι; Δεν υπάρχουν καλοί, καλύτεροι και χειρότεροι;
Η ίδια η διαδικασία των κρίσεων δεν το αποδεικνύει αυτό;

Και αν εμείς οι γονείς δεν έχουμε λόγο για το καλό των παιδιών μας, τότε ποιός έχει;

Το άρθρο 3 της χάρτας για τα δικαιώματα και τα καθήκοντα των γονέων της ευρωπαϊκής κοινότητας, ορίζει πως:
"ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΛΗΡΟΥΣ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΣΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΒΑΣΕΙ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ, ΔΕΞΙΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΑΞΙΩΝ ΤΟΥΣ.
ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΘΗΚΟΝ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΩΣ ΕΤΑΙΡΟΙ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥΣ."
Και το άρθρο 8:
"ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΑ ΠΑΡΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΨΉ ΤΟΥΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΖΗΤΑΤΑΙ ΕΝΕΡΓΑ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΒΑΘΜΙΔΕΣ."

Και ναι, η Διευθύντριά μας είναι αναντικατάστατη!!!

Μα και όλα τα σχολεία θα αναστατωθούν με τις μετακινήσεις στη μέση της χρονιάς. Από τη μια η γρίπη, από την άλλη οι καταλήψεις, τώρα συμβαίνει και αυτό, τί θα πάρουν τα παιδιά από τη φετινή χρονιά; Γιατί δεν έγιναν οι κρίσεις το καλοκαίρι, που μας πέρασε ή γιατί δεν γίνονται το καλοκαίρι που θα έρθει;

Γιατί δεν ζητάτε εκ νέου δηλώσεις προτίμησης σχολείων;
Οι προτιμήσεις των υποψηφίων είναι φυσικό να έχουν αλλάξει σε αυτά τα δυο χρόνια. Γιατί έγινε καταμέτρηση μορίων χωρίς δηλώσεις; Και οι συνεντεύξεις τι νόημα είχαν;

Σας παρακαλώ λοιπόν θερμά, βοηθήστε μας να κρατήσουμε τη Διευθύντριά μας!
Μην αφήσετε να αναστατωθούν τόσα σχολειά στο μέσον της χρονιάς!
Αφουγκραστείτε τις αγωνίες των γονιών!
Τις επιθυμίες των παιδιών!
Αυτά είναι το μέλλον της Ελλάδας.
Πάρτε τα στα σοβαρά!

Ας μην χάνουμε την ουσία και ας δούμε το θέμα προς όφελος των παιδιών μας.

Με εκτίμηση

Η Πρόεδρος του ΔΣ του Συλλόγου Γονέων και Kηδεμόνων του 3ου Γυμν. Ν.Φιλαδέλφειας"

του στολισμού ανήμερα

Ότι μπορεί κανείς στολίζει

Κάτι σαν αυτό ας πούμε....

που αν το δούμε από πιο κοντά

ή ακόμα κοντύτερα

Με μεγάλη υπερηφάνεια σας παρουσιάζω τη ντοματιά μου
(ταρατατζουμ!!)

Ξέμεινε απ' το καλοκαίρι - μεταφερθείσα από χωριό σε βεράντα, κι από βεράντα σε τραπεζαρία απεδείχθει άκρως ανθεκτικόν φυτόν.

Εν όψη κρίσης μάλιστα, πρόκειται για λύση αρκούντως οικονομική.
Διαθέτει αφ' εαυτού της στολισμόν, ειδικώς δε, στρογγυλόν, αλέγρον και κόκκινον.  Άσε που αν παραζορίσει το πράμα τον κάνεις και κοκκινιστό...

 

.

ο κυρ-χειμώνας

Πρεμιέρα 21 του Δεκέμβρη με το χειμερινό ηλιοστάσιο.

Η πρώτη επίσημη του κυρ-χειμώνα για φέτος.

Είθε η κυρά του να μην τον θυμώσει πολύ κι αγριέψει.

Είθε να στήσει ξανά μπροστά μας θαύματα...

 

 

(όλες οι φωτογραφίες μου από τον περσινό χειμώνα στο Μαίναλο) 

.

ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα

μακάρι 

στη ζωή μας να ήταν όλα τόσο ευαίσθητα 

και 

καθόλου δεδόμενα




.

περί ασύλου... συνειρμικώς

Κοίτα να δεις τι θυμήθηκα...

.

"...πήρα ταγάρι ζητιανιάς..."

Πριν λίγο πίσω στα Εξάρχεια - στο γραφείο.

Μπούκωσε η ψυχή μου.

Ούτε θυμός, ούτε λύπη παρά ένας κόμπος.

Οι δρόμοι γύρω σαν πόλη υπό κατοχή, η ανάσα δύσκολη από την αψάδα των χημικών και το ελικόπτερο να μου έχει γανώσει τον εγκέφαλο.  Εικόνες... εικόνες πολλές... και σκοτεινές.

Υπάρχει ένα μέρος.  Ένα αγνάντι στα βουνά μου - στο Μαίναλο- που κάθε που στέκομαι νιώθω την ψυχή μου να πετάει παρέα με το βλέμμα μου.

Πόσο θα' θελα να ήμουν εκεί τώρα.  
Ν' ανοίξω τα χέρια όσο πιο πολύ μπορώ και να πιάσω το χορό:

.

"...πήραμε εντολή να προστατεύσουμε τους πολίτες..."

Χρυσοχοΐδης στο ΣΚΑΪ:

«Πήραμε εντολή να πατάξουμε την ανομία και να προστατεύσουμε τους πολίτες και δεν πρόκειται να σταματήσουμε»

Βλέποντας αυτό:

το σίγουρο είναι ένα: ότι δεν σταματήσατε.  Το αντίθετο μάλιστα γκαζώσατε.

(για να μη προσθέσω ότι στο γιατρό που ζύγωσε απαντήσατε το λακωνικό "άντε γαμήσου" και όσους πήγαν να βοηθήσουν τους πιάσατε προστεύοντας την κοινωνική ειρήνη. 

Γι' αυτό σας ψηφίσαμε άλλωστε!!)



.

Ποια μνήμη;

Εντάξι το λάθος το έκανα... Την άνοιξα τη ρημάδα, αν και ειχα υποσχεθεί στον εαυτό μου τούτες τις μέρες να την έχω ερμητικά κλειστή - ειδικά την ώρα των ειδήσεων.

Με ενημέρωσαν λοιπόν - πρώτα και πάνω απ' όλα -πως μεθαύριο πρέπει να βγω και να τιμήσω τη μνήμη του Αλέξη  ειρηνικά, σεμνά και ταπεινά.  Αυτό δε, μου το συνιστούν από κοινού πολιτικοί, τηλεοπτικοί και λοιποί αστέρες, απαστράπτοντες μέσα στην οθόνη μου...

Κι εγώ άνθρωπος με φύση συγκαταβατική και με έμφυτη την τάση να εμπιστεύομαι, δεν είναι που θέλω να τους το χαλάσω το χατήρι  αλλά μάλλον κάτι δεν πάει καλά....

Δε γίνεται να τιμήσω καμιά μνήμη γιατί απλούστατα δεν έχω καμία μνήμη από αυτόν τον πιτσιρικά.

Τη μνήμη αυτού του παιδιού θα την τιμήσουν οι γονείς, οι φίλοι, οι γνωστοί του.

Εγώ το μόνο που έχω να θυμηθώ είναι πως ετούτη εδώ η πολιτεία, που θέλοντας και μη είμαι κι εγώ στα σπλάχνα της, πριν ένα χρόνο ακριβώς σκότωσε αναίτια ένα μικρό παιδί.  Πως ετούτο εδώ το κράτος και οι μηχανισμοί του με κάνανε συνένοχο σε ένα ιδιαιτέρως απεχθές έγκλημα.  Δολοφόνο δια "εξοστρακισμού".  Λυπάμαι αλλά αδυνατώ να δω την όποια ειρήνη σ' αυτό.  Οργή βλέπω μόνο και την προσπάθειά μου να βρω τρόπους να πορευτώ σε μια κοινωνία που προ πολλού έχει ξεχάσει αξίες και ιδανικά.  Να σταθώ σε μια πολιτεία και ένα κράτος που εγώ το άφησα να ξεχάσει ότι ο μόνος λόγος που υπάρχει είναι για να κάνω εγώ και το παιδί μου τη ζωή μας καλύτερη.

Θα βγω στο δρόμο.  Για να δηλώσω πρώτα από όλα στη μάνα αυτού του παιδιού συγγνώμη.  Κι εκεί σταματά η ταπεινότητά μου. 

Από κει κι ύστερα απαιτώ να μου πουν γιατί βάψανε τα χέρια μου με αίμα.

Και ναι δεν έχω ειρήνη μέσα μου.  Θυμό έχω.

(Η φωτογραφία είναι από την πλατεία στα Εξάρχεια σήμερα το μεσημέρι.  Τα στίγματα στο αυτοκίνητο δεν είναι κάτι άλλο παρά αίματα από τα γεγονότα που έγιναν.  
Συγχωρέστε με αν γίνομαι γραφική αλλά από μικρή η μάνα μου με έμαθε πως το αίμα το έχουμε για να χτίζουμε όχι για να το σπαταλάμε.)

.

Πριν ένα χρόνο τέτοιες μέρες...

... κι όμως κάτι έμεινε...



.

"Μάγκες πιάστε τα γιοφύρια..."

Χαζολογώντας εις την μπλογκογειτονιάν εδιάβασα αυτό:

"Νέο κρούσμα αστυνομικής αυθαιρεσίας και κακοποίησης πολίτη"

κατόπιν έπεσα πάνω σ' αυτό:

και δεδομένου του "Εγχειρίδιου διαχείρισης της τσαντίλας μας" που μας έχουν ενεχειρίσει κατέληξα στο εξής βαθυστόχαστο:

"Αθάνατο ρεμπέτικο ποτέ σου δε πεθαίνεις... στην παρανομία ήσουνα κι ακόμα εκεί είσαι"


.

Οι γυναίκες του μπαμπασού

Στη βορειοδυτική Βραζιλία, στα όρια της Αμαζονίας, εκτείνεται σε έκταση 185.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων (σχεδόν μιάμιση φορά η έκταση της Ελλάδας) ένα τεράστιο δάσος ενός ενδημικού είδους κοκοφοίνικα, του μπαμπασού (babaçú). Το δέντρο αυτό αποτελεί το κύριο βιοποριστικό μέσο για περίπου 350.000 ανθρώπους στις τέσσερις βραζιλιάνικες πολιτείες όπου εκτείνεται το δάσος. Από το «δέντρο της ζωής», όπως το αποκαλούν, δεν αφήνουν τίποτα να πάει χαμένο: με τα κλαδιά και το φύλλωμα χτίζουν κατοικίες, το κέλυφος του καρπού χρησιμοποιείται ως καύσιμο, το εσωτερικό του καρπού αποξηραίνεται και παράγει ένα ιδιαίτερα θρεπτικό τρόφιμο. Και όχι μόνο: το μπαμπασού έχει για τους ανθρώπους που ζουν από αυτό 49 διαφορετικές χρήσεις. Όμως, τη μεγαλύτερη αξία την έχει ο πυρήνας του καρπού (τα 4-5 μεγάλα «κουκούτσια» που περιέχει), καθώς το λάδι του διαθέτει πολύ αξιόλογες ιδιότητες. Χρησιμοποιείται για την παραγωγή φυσικών λιπαντικών, απορρυπαντικών και καλλυντικών, ενώ έχει υψηλή διατροφική και ενεργειακή (ως καύσιμο) αξία.

Η αξιοποίηση του μπαμπασού είναι μια παράδοση αιώνων στην περιοχή και μια καθαρά «γυναικεία υπόθεση». Αποτελώντας οργανικό κομμάτι της οικολογίας του δάσους, οι γυναίκες συλλέγουν τους καρπούς αφού πέσουν μόνοι τους στο έδαφος και στη συνέχεια τους σπάνε με επιδέξια χτυπήματα με τις ματσέτες. Η τέχνη αυτή, δηλαδή το πώς σπάνε τον καρπό δίχως να καταστρέφουν τον πυρήνα, μεταδίδεται από μητέρα σε κόρη και είναι ιδιαίτερα δύσκολο να την αντικαταστήσει κάποια μηχανή. Για τις «γυναίκες που σπάνε το μπαμπασού» («quebradeiras de coco babaçú», όπως τις αποκαλούν στα πορτογαλικά), πέρα από κουλτούρα ζωής, η επεξεργασία του καρπού αποτελεί και βασική οικονομική δραστηριότητα. Πουλώντας τον πυρήνα του καρπού στους τοπικούς μεσάζοντες αποκτούν κάποιο εισόδημα, το οποίο, παρότι πενιχρό, καλύπτει ανάγκες δικές του και των οικογενειών τους. Πρόκειται, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, για άκληρες και πολύ φτωχές οικογένειες, απόγονοι των σκλάβων που δούλευαν στις τεράστιες φυτείες της Βραζιλίας την περίοδο της αποικιοκρατίας.

Τη δεκαετία του ’80, οι γυναίκες του μπαμπασού, πέρα από τις συνθήκες ακραίας φτώχειας όπου ήδη ζούσαν, ήρθαν αντιμέτωπες και με τη λογική της «ισχυρής ανάπτυξης», που απειλεί την ίδια τους την ύπαρξη. Η κατασκευή ενός μεγάλου αυτοκινητόδρομου, εκτός από την καταστροφή που προξένησε σε σημαντική έκταση του δάσους, άνοιξε τον δρόμο και στα επιχειρηματικά σχέδια. Μεγάλες εκτάσεις, που παραδοσιακά δεν ανήκαν σε κανέναν, παραχωρήθηκαν σε γαιοκτήμονες και μεγάλες επιχειρήσεις (ακόμα και πολυεθνικές) προς εκμετάλλευση. Καθώς το μπαμπασού δεν προσφέρεται για μεγάλης κλίμακας ούτε για βιομηχανοποιημένη αξιοποίηση, αυτό σημαίνει την καταστροφή του δάσους και μαζί των ζωών εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών που συμβιώνουν με αυτό.

Απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο, οι γυναίκες του μπαμπασού άρχισαν να οργανώνουν την αντίστασή τους. Δεν αναγνώρισαν την ιδιοκτησία των γαιοκτημόνων και συνέχισαν να συλλέγουν τον καρπό. Ήρθαν αντιμέτωπες με τους ένοπλους μισθοφόρους των γαιοκτημόνων και, παρά τις ανθρώπινες απώλειες, δεν έκαναν πίσω. Σε πολιτικό επίπεδο, οργανώθηκαν σε κατά τόπους ενώσεις, ασκώντας πίεση για την προστασία του δάσους και το δικαίωμά τους σε αυτό, αλλά και σε ένα ενιαίο κίνημα, το Διαπολιτειακό Κίνημα των Γυναικών του Μπαμπασού (MIQCB), με δράση σε εθνικό επίπεδο. Άρχισαν, επίσης, να σχηματίζουν παραγωγικούς συνεταιρισμούς, ώστε να αποκτήσουν από κοινού πρόσβαση σε υποδομές και να διαπραγματεύονται καλύτερες τιμές για τα προϊόντα τους.

Μετά από είκοσι χρόνια οργάνωσης και αγώνα, οι γυναίκες του μπαμπασού έχουν καταφέρει πολλά. Έχουν αποτρέψει, σε μεγάλο βαθμό, την καταστροφή του δάσους, ενώ όλο και περισσότεροι δήμοι και επαρχίες της περιοχής επικυρώνουν νόμους που απαγορεύουν την κοπή των δέντρων και διασφαλίζουν την πρόσβαση των γυναικών, ακόμα και σε περιοχές που ανήκουν στους γαιοκτήμονες. Παράλληλα, προωθούν δυναμικά μια καμπάνια, με τίτλο «Babaçú Libre» (ελεύθερο μπαμπασού), ώστε τα παραπάνω να κατοχυρωθούν σε εθνικό επίπεδο με νόμο του κράτους. Φτιάχνουν καινούργιους συνεταιρισμούς και συμμετέχουν σε δίκτυα αλληλέγγυου εμπορίου, τόσο βραζιλιάνικα όσο και διεθνή. Είναι χαρακτηριστικό ότι η μέση τιμή που πληρώνουν οι μεσάζοντες για ένα κιλό πυρήνα μπαμπασού είναι 10 σεντς του δολαρίου, ενώ οι συνεταιρισμοί καταφέρνουν να το πωλούν σε εξαπλάσια τιμή (60 σεντς το κιλό). Γίνεται, επίσης, προσπάθεια σχηματισμού μεγαλύτερων ενώσεων, οι οποίες, πέρα από την εξασφάλιση αγοράς για τα προϊόντα, θα συντονίζουν λειτουργίες όπως εκπαίδευση, υγεία και γενικότερες υποδομές των κοινοτήτων που ζουν με και από το μπαμπασού.

(περισσότερα στο σπόρο)

Είναι σίγουρο πως έχεις μεγαλώσει...

...όταν οι θερμίδες της τούρτας σε απασχολούν πολύ περισσότερο, παρά το τι μπιχλιμπίδι θα έχει επάνω της
...όταν δεν αγχώνεσαι πια για το αν ο Αλέξης (αυτός που κρύβεται "πίσω από τις λέξεις") θα έρθει ή όχι στο πάρτυ σου
...όταν   το τακτικό συγύρισμα του δωματίου σου δεν εξαργυρώνεται στο πολυπόθητο δώρο
...όταν εν ολίγοις παύεις να πρήζεις όλον τον κόσμο με τα γενέθλιά σου

Όπως και να 'χει και παρόλο που είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι δεν τη γλίτωσα και μεγάλωσα, αν ήταν να μου ευχηθώ κάτι θα ήταν να κατακτήσω λίγο από αυτό:

"Σατυρικά Γυμνάσματα"

Στ᾿ ἀκάθαρτα κυλῆστε μας τοῦ βούρκου,
καὶ πιὸ βαθιά. Πατῆστε μας μὲ κάτι
κι ἀπὸ τὸ πόδι πιὸ σκληρό του Τούρκου.

Διαβασμένοι, ντοτόροι, σπιρουνάτοι,
ρασοφόροι, δασκάλοι, ρουσφετλῆδες,
οἰκοπεδοφαγάδες, ἀβοκᾶτοι,

κομματάρχηδες καὶ κοτζαμπασῆδες,
καὶ τῆς γραμματικῆς οἱ μανταρίνοι
καὶ τῆς πολιτικῆς οἱ φασουλῆδες,

ταρτούφοι, ραμπαγάδες, ταρταρίνοι!
-Ἀμάν! Ἀγά, στὰ πόδια σου! ἄκου! στάσου!
Βυζαντινοὶ — Γασμοῦλοι — Λεβαντίνοι.

Ρωμαίικο, νά! Μὲ γειά σου, μὲ χαρά σου.

----------------------------------------------

Σκύλος κοκκαλογλύφτης φέρνει γύρα
κράκ! τάκ! τῆς γειτονιᾶς τοὺς τενεκέδες.
Ὁ ποσαπαίρνης μὲ τὸ θεσιθήρα

γιὰ τὴν πατρὶς καυγᾶ στοὺς καφενέδες.
Οἱ γάτοι λυγεροὶ στὰ κεραμίδια
ταιριάζουν ἐρωτόπαθους γιαρέδες.

Φαγοπότι, ξαπλωταριό, τὰ ἴδια.
Τὰ θέατρα, τὶς ταβέρνες, τὰ πορνεῖα,
φάμπρικες, μπάνκες, σπίτια, ἀποκαΐδια,

τ᾿ ἀνταμώνει ἀττικώτατη ἁρμονία.
Καὶ κοιμισμένη στὰ ὄνειρά της βλέπει
μουρλὴ γλωσσοκοπάνα Πολιτεία

τὸν Περικλῆ. Μὰ ὁ Χασεκὴς τῆς πρέπει.

Κωστής Παλαμάς

έτος 1912

Όταν η "φροντίδα" γίνεται "προστασία"

Για να τα βάλω κάτω...  Ξανθιά γυναίκα βλέπετε, εύκολα μπερδεύομαι.
Λες αν το πιάσω  το πράμα από κάμποσο παλιότερα να βγάλω άκρη;


Λοιπόν - και μιας και παραπροχθές ήτανε και του Πολυτεχνείου - επί χούντας η φράση "τα δικαιώματα του πολίτη" μάλλον αποτελούσε το πιο σύντομο ανέκδοτο.
Αν η φάτσα σου δεν άρεσε, αν φορούσες κανένα από εκείνα τα χακί αμπέχωνα ή αν το μαλλί μετρούσε μερικούς πόντους παραπάνω μπορούσες να βρεθείς μπλέ μαρέν στο κρατητήριο με την ευχή να γλιτώσεις τα χειρότερα.
Το δε υπουργείο που είχε αναλάβει τη φροντίδα σου "υπουργείο δημόσιας τάξης" με τ' όνομα.


ΟΚ, χούντα ήτανε και πέρασε.  Έκανε ότι κάνει μια χούντα που σέβεται τον εαυτό της, αλλά πέρασε.


Ήρθε δημοκρατία.  "Τα δικαιώματα του πολίτη" - σου λέει - δεν είναι πια ανέκδοτο.
Το υπουργείο σου βέβαια - το υπεύθυνο για τη φροντίδα σου ντε - μηδέ αλλάζει όνομα μηδέ προσωπικό.  Οι ίδιοι που σε φρόντιζαν παλιά το ίδιο εξακολουθούν να πράττουν, με τη διαφορά ότι η φροντίδα τώρα είναι δημοκρατική.
Όσο για το χρωματάκι... το μπλε μαρέν εξακολουθεί να φοριέται με κάθε ευκαιρία και σε κάθε κολεξιόν, χειμώνα - καλοκαίρι.
Εκτός βέβαια από τις φορές που γίνεται κόκκινο και μετά μαύρο - φροντίδα υπέρμετρη που κάποιοι δεν την άντεξαν κι υπέκυψαν στα τραύματά τους...


Άντε και μετά ήρθε ακόμα περισσότερη δημοκρατία.
Τι εθνική αντίσταση, τι Πολυτεχνείο, όλα σχολικές εορτές τα κάναμε.  Το "Βροντάει ο Όλυμπος κι αστράφτει η Γκιώνα"να αντιλαλεί απ' άκρη σ' άκρη σε κάθε σχολική χορωδεία. 
Όλα κι όλα όμως η φροντίδα φροντίδα.  Το υπουργείο σου δε σε ξεχνά στιγμή.  Παραμένει σταθερό στο όνομα,  λίγο πολύ στο προσωπικό και στις αισθητικές του προτιμήσεις. 
Αν η φάτσα σου και πάλι δεν του αρέσει, αν το ρούχο σου είναι έτσι λίγο κάπως... να φέρνεις βρε αδερφέ σε πανκιό ή φρικιό ή αν το μάτι σου  έχει  λίγο μιαν αγρίλα πάει την έκατσες τη βάρκα.  Με συνοπτικές διαδικασίες διαπιστώνεις ότι αυτοί που σ' έχουν στην φροντίδα τους πιστοί και στο χρώμα τους.  Αυτό το μπλε μαρέν δε λέει με τίποτα ν' αλλάξει , κομμάτι πια διαχρονικό και κλασσικό που φοριέται κάθε ώρα της μέρας.  Υπόψιν όμως με περισσότερη δημοκρατία. Που τούτη τη φορά δε σε αφήνει στην αγωνία αν θα υποκύψεις ή όχι σε τελειώνει επί τόπου.


Και σιγά σιγά τα χρόνια περνάνε.  "Επανίδρυση του κράτους" σου λέει....
Και βεβαίως κύριε τι νόμιζες ότι όλοι αυτοί που σε νοιάζονται όλα αυτά τα χρόνια θα άφηναν έτσι ατιμώρητη την κακιά την ζαρντινιέρα που ξεπετάχτηκε - η αυθάδικη - καταμεσίς του δρόμου...κι άμα πέσεις και χτυπήσεις πάνω της; 
Για μια ακόμα φορά σε φροντίζει το αγαπημένο σου υπουργείο, επανιδρυμένα ετούτη τη φορά.  Ενδυματολογικά - αρχικά τουλάχιστον -  δεν δείχνει κάποια ιδιαίτερη προτίμηση, σε κάνει μπλε μαρέν ότι και να φοράς . 
Μέγιστη δε προσφορά η εισαγωγή ενός καινούργιου όρου.  Του "εξοστρακισμού".   Που ξέρεις τι θαύματα μπορεί να κάνει; μέχρι και να σε βρει με  ευθεία τροχειά  στην καρδιά.


Και με τη φροντίδα, όσο επαναϊδρυόμαστε, να εξαπλώνεται ραγδαία. 
Την οποία φροντίδα αν δεν την δώσουμε στους ξένους μας σε ποιούς θα τη δώσουμε;  αγένεια θα ήταν από μέρους μας... Εντάξι όμως το υπουργείο μας, μας έβγαλε κι εδώ ασπροπρόσωπους.Τους φρόντισε καταλλήλως. 
Ενώ παράλληλα άρχισε - και για μια φορά ακόμα  - να αποκτά στυλιστική άποψη. Ήταν άλλωστε ο αρχιφροντιστής μυημένος από τα χρόνια της χούντας στους τρόπους περιποίησης και σίγουρα από κουκούλες κάτεχε πολλά.


Ωραία.  Μέχρι εδώ όλα καλά.  Από εδώ και κάτω είναι που αρχίζει το μαρτύριο της ξανθιάς. 
Κατ' αρχήν μου αλλάξανε το όνομα: "Προστασίας του Πολίτη" - πιασάρικο δε λέω.
Και όσο για "τα δικαιώματα του πολίτη" να βγαίνει εκείνος ο κυριούλης στην τηλεόραση και τσαντισμένος να λέει ότι δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να τα καταπατήσει (ούτε καν σε εκείνους που τόσα χρόνια μπαΐλντισαν να μας φροντίζουν) .  Να λέει ακόμα ότι το ξεκουκούλωτο πάει μας τελείωσε και ότι η ευγένεια είναι το ύψιστο αγαθό σε τούτο τον παλιόκοσμο....


Όταν λοιπόν μέσα σ' αυτή την ροζ ατμόσφαιρα βλέπει η ξανθιά αυτά:

(κάνε κλικ για να διαβάσεις ντε)
(φωτό από το FAQ που την βρήκα στους άνεργους δημοσιογράφους)

δεν γίνεται να μην αποκτήσει υπάρξιακα ερωτήματα.  Διότι αν δε φταίει το χρώμα της ρίζας τότε κάτι άλλο φταίει.

Μήπως  - λέω εγώ τώρα - το ότι ο φασισμός και η βία πιότερο από ιδέα είναι κυρίως τρόπος.  Ο τρόπος που μας προστατεύουν (μα δεν είναι πιο εύηχο από το "φροντίζουν";), υπερτραφής από αρρωστημένους εγωκεντρισμούς,  παραταϊσμένες αλαζονείες και λογικές του παράλογου;


Όμως, ρε παιδιά, αν και ξανθιά, πολίτης είμαι κι εγώ (που μάλιστα καθημερινά κινείται, λόγω  επαγγελματικής στέγης, στα φτου - κακά Εξάρχεια).  Τα δικαιώματά μου όμως ανέκδοτο παραμένουν.   Σαν αυτό που είναι κάποιος και σαπίζει τον άλλον στο ξύλο ενώ ταυτόχρονα του στέλνει φιλάκια στον αέρα  "έτσι για να φτιάξει ατμόσφαιρα"...
Κι όσο αναλογίζομαι ότι το μπλε μαρεν δεν πάει καθόλου με το "ξανθί" - με ποιο ταιριάζει άλλωστε; -δεν γίνεται να μην αναρωτιέμαι απ' τους προστάτες μου ποιος θα με προστατέψει τον πολίτη;

Πως λέμε γάτα....

... καμία σχέση

Καλή ημέρα να έχουμε!! 

Και μη ξεχνάμε πως το παγωμένο νερό  - και δη εις την κεφαλήν - βοηθά στο ξελαμπικάρισμα...




.

Με αφορμή τις 17 του Νοέμβρη...

Είμαι γέννημα θρέμμα μιας γενιάς που «χούντα δεν εγνώρισε μα ούτε ελευθερία». Μιας γενιάς που στο μεγάλωμά της στερήθηκε τη διεκδίκηση και τον αγώνα. Και ταυτόχρονα στερήθηκε την ικανότητα να αναπτύξει κοινωνική κρίση και άποψη.

Όλα τα βρήκαμε τακτοποιημένα. Μας είπαν πως όλα είχαν μπει στη θέση τους, πως επιτέλους μετά από χρόνια η κοινωνία είχε θεμελιώσει τις ελευθερίες της κι εμείς για το μόνο για το οποίο θα έπρεπε να ενδιαφερόμαστε ήταν η ευημερία μας.

Και αυτό κάναμε. Και το κάναμε τόσο καλά που στην προσπάθειά μας αυτή ξεχάσαμε όλα τ’ άλλα.

Μεγάλωσα με την ψευδαίσθηση της κοινωνικής ελευθερίας. Μεγάλωσα με την καραμέλα της δημοκρατίας.

Και ξάφνου καταλαβαίνω ότι η δημοκρατία λειτουργεί και η ελευθερία υπάρχει όταν εγώ δεν απαιτώ τίποτα. Όταν είμαι ένα ωραιότατο σγουρομάλλικο προβατάκι που κυνηγά την περιβόητη ευημερία του.

Αν αποκτήσω άποψη, αν διεκδικήσω, αν δείξω ανησυχητικά σημάδια ότι το μυαλό μου αρχίζει να λειτουργεί αρχίζω να χαρακτηρίζομαι ως ύποπτη. Κι αν αυτό μου το ξύπνημα αξιολογηθεί ως ιδιαιτέρως ανησυχητικό τότε αρχίζω απ'την καλή να εμπεδώνω τι φρούτο είναι ετούτη η "Δημοκρατία" . Συγχωρέστε με, ποτέ δεν ασχολήθηκα ιδιαιτέρως με τον όρο αυτόν. Σχεδόν τελικά, δεν ξέρω τι σημαίνει…

Τώρα όμως που πραγματικά αναρωτήθηκα «ρε λες να μην είμαι πρόβατο;» μου την πέφτουν από παντού οι λύκοι. Και εγώ ρε γαμώτο δεν έχω μάθει να αντιστέκομαι. Δεν έχω μάθει έξω από το χουχούλιασμα που προσφέρει το μαντρί. Κι ούτε έχω μάθει να ονειρεύομαι τη ζωή έξω από αυτό. Κι ούτε έχω ψιλιαστεί ότι οι λύκοι είναι μισθοφόροι αυτών που έθρεψαν τους φόβους μου.

Από καιρό τώρα ψυχανεμίζομαι ότι πρέπει να πάρω αυτά που έμαθα από την αρχή. Κι είμαι στην κόψη. Δεν έχω πίσω μου θεμέλια γι’ αυτό και το μυαλό μου παραπαίει Αυτό όμως μπορώ και το βολεύω. Με την ψυχή μου έχω το πρόβλημα.  Που με αυθάδεια εφηβική επιμένει βασανιστικά να δηλώνει πως υπάρχει.

(ΥΓ. Το κείμενο αυτό είχε αναρτηθεί και κάμποσους μήνες πριν.  Οι λέξεις του όμως περιγράφουν ακριβώς τις σκέψεις μου και σήμερα)

"Πέντε η ώρα που βραδιάζει"

Θες να φταίνε τούτες οι μέρες που νυχτώνει νωρίς...
Θες να φταίνε τα απρόσμενα δειλινά των τελευταίων ημερών...
Θες να φταίει η σημερινή βόλτα στην Αθήνα...
Μπορεί πάλι να φταίει το κλάμα της μικρής μου μόλις πρωτοαντίκρυσε τη στραπατσαρισμένη πόρτα του Πολυτεχνείου.  Και που από τότε αρνείται πεισματικά να την ξαναδει και πάντα περνάμε από το απέναντι πεζοδρόμιο

Δεν ξέρω γιατί αλλά γυρίζοντας σήμερα στο σπίτι μου είχα στα αυτιά μου τη φωνή του Κατράκη - συγκλονιστική ομολογουμένως - να λέει:

.

Παράθυρο

Σήμερα, 6 παρά 20 το απόγευμα.

Το παράθυρο μιας κουζίνας κάπου στην Κυψέλη.

ΥΓ:  Όχι, το photoshop δεν έχει βάλει καθόλου το χεράκι του...

.

Βιοφασισμός

Υπάρχει μια λέξη που είναι πολύ λίγος ο καιρός που την πρωτάκουσα..  Την έψαξα στα λεξικά και δεν την βρήκα.  Ακόμα και  το internet σχεδόν δεν την ήξερε.

Την ξέρουν όμως πολύ καλά οι αγρότες και οι φυλές στον Αμαζόνιο.  Πρόσφατα την γνώρισαν, και οι αγρότες στο Ιρακ.*

Σίγουρα την κατέχουν οι πολυεθνικές. 

Φάρμακα και χημικά, σπόροι  και γονίδια, εμβόλια και ιοί…..  εφιαλτικοί πρωταγωνιστές σε σενάριο ακόμα πιο εφιαλτικό.

Μια νέα και ύπουλη μορφή φασισμού,καθώς αυτό που επιχειρείται  είναι ο σταδιακός έλεγχος  - σε παγκόσμιο επίπεδο -  τόσο της πρωτογενούς παραγωγικής βάσης, όσο και της αρρώστειας και της υγείας.  

Το αν θα έχουμε δηλαδή να φάμε και κυρίως αν θα είμαστε καλά για να μπορούμε να φάμε...

Τεράστια τα συμφέροντα, τεράστια και η καταστροφή.

Το ότι οι αχανείς, μολυσμένες και μολυσματικές από γενετικά τροποιημένο υλικό εκτάσεις, τα εμβόλια και φάρμακα που αντί να γιατρεύουν,  κατηγορούνται για σκόπιμη  και μαζική διασπορά ασθενειών, δεν είναι από τις ειδήσεις που θα φτάσουν στα αυτιά μας, δεν σημαίνει πως δεν είναι πραγματικότητα.

Σταδιακά και σχεδόν αθόρυβα ο πλανήτης ολόκληρος εγκλωβίζεται σε μια καταστροφική και σε λίγο - πολύ φοβάμαι - μη αναστρέψιμη διαδικασία.

Μια διαδικασία τόσο σκοτεινή όσο και η έλλειψη σεβασμού απέναντι σε πράγματα όπου μακράν απέχουμε από τον έλεγχο και την κατανόησή  τους.

*Order 81: Η 81η από τις 100 διαταγές που επέβαλαν οι δυνάµεις κατοχής στο Ιράκ κατόπιν της "μετάβασης της εξουσίας" σε ιρακινά χέρια αφορά στα θέματα "Πατέντας, βιοµηχανικού σχεδιασµού, µυστικών πληροφοριών, ολοκληρωµένων κυκλωµάτων και φυτικών ποικιλιών". Η διαταγή προβλέπει την απαγόρευση αποθήκευσης και µεταπώλησης από τους ιρακινούς αγρότες των νέων ποικιλιών φυτών που εισάγονται στο Ιρακ. Το γεγονός κάνει τους αγρότες δέσµιους σε νέες ποικιλίες, που πρέπει να προμηθεύονται κάθε χρόνο από μεγάλες σπόρο-παραγωγικές πολυεθνικές εταιρείες, οδηγώντας τους έτσι σε πλήρη εξάρτηση από αυτές.

Η δήλωση της μητέρας του δολοφονημένου Αλέξη

«Με έκπληξη και πικρία πληροφορούμαι ότι η Δικαιοσύνη έκανε δεκτό το αίτημα του συνηγόρου των δολοφόνων του παιδιού μου να διεξαχθεί η δίκη εκτός Αθηνών, αρχικά στη Χαλκίδα και μετέπειτα στην Αμφισσα.



Με τη μεταφορά της έδρας αποδυναμώνεται το δικαίωμά μου να υπερασπίσω τη μνήμη του αθώου 15χρονου νεκρού γιου μου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ο οποίος υπήρξε και θύμα μιας πρωτοφανούς εκστρατείας κατασυκοφάντησής του από τους δράστες, το οικογενειακό τους περιβάλλον και τον κ. Κούγια, διότι:
1. Παρακωλύεται ουσιαστικά η ομαλή διεξαγωγή της δίκης με το να παρεμποδίζεται η προσέλευση μαρτύρων (μεταξύ των οποίων υπάρχουν και μαθητές), οι οποίοι καλούνται να διανύσουν μεγάλη απόσταση ως το δικαστήριο της Αμφισσας.
2. Αντικαθίστανται ένορκοι οι οποίοι τελούν σε άμεση τοπική σχέση με τα περιστατικά με άλλους που δεν έχουν αυτό το προσόν.
3. Περιορίζεται κατά πολύ η αρχή της δημοσιότητας της δίκης. Κάνω λοιπόν έκκληση στη συντεταγμένη πολιτεία να αποκαταστήσει αυτή την αδικία και να διεξαχθεί η δίκη στην Αθήνα.
Τζίνα Τσαλικιάν»

(πηγή:  info-guardian)

Οι φίλοι μου

Έχω έναν φίλο.   

Λιγάκι μικροκαμωμένο και κάμποσο σκανταλιάρη.  

Αλητήριο ως το κόκκαλο κι αρχικουτσομπόλη.

Μένει στην ταράτσα απέναντι αλλά με την πρώτη παρατάει το τσαρδί του και όπου κάτσει.

Είναι αεικίνητος.  Λες και ο "απαυτός" του έχει τριβόλια

Και αγαπά ιδιαιτέρως το μπαλκόνι μου.

Σαν τύχει δε να βγω και να σκαλίζω τα λουλουδικά μου όλο "τσούρου τσούρου" και "τσούρου τσούρου" είναι.  Όλα τα κουτσομπολιά της γειτονιάς μου αραδιάζει.

Και σαν αρχίζω κι εγώ να τον ρωτώ πότε επιτέλους θα κάμει σπιτικό να πάψει να αλητεύει , τσαντίζεται και φεύγει.

Έχω ένα φίλο που κάθε που βγαίνω στο μπαλκόνι μου περιμένω να τονε δω.  Κι αυτός συνήθως έρχεται.   Γενναίος και ατρόμητος, μιας και  το ξέρει πως το σπίτι διαθέτει κυνηγούς αμείλικτους....

 

Η Ελλάδα απείχε

Αυτές οι εικόνες (από το ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ) για να φρεσκαριστεί λίγο η μνήμη μας.

Γιατί η αποχή της Ελλάδας, στο ψήφισμα που έγινε στον ΟΗΕ,  για να συσταθεί επιτροπή που θα εξετάσει το αν το Ισραήλ διέπραξε εγκλήματα πολέμου στη Γάζα, δείχνει πως η κυβέρνησή μας έχει πάθει επιλεκτική αμνησία.   Όπως άλλωστε κι εμείς οι υπόλοιποι...

Κατηραμένη εντροπία...

«Εντροπία: είναι το μέγεθος της αταξίας της ύλης που παρατηρείται σε ένα σύστημα. Όσο μικρότερη εντροπία έχει ένα σώμα, τόσο πιο χρήσιμη ενέργεια διαθέτει και τόσο μεγαλύτερη είναι η τάξη που εμφανίζει. Στη φύση επικρατεί η πορεία προς την αύξηση της εντροπίας του Σύμπαντος.

Πιό απλά, για παράδειγμα τα σωματίδια που συγκροτούν ένα αχλάδι ή ένα σιδερένιο κρίκο βρίσκονται σε μια διάταξη στο χώρο λίγο πολύ κανονική. Όταν όμως αρχίζει να σαπίζει το αχλάδι ή να σκουριάζει ο κρίκος η διάταξη αυτή των σωματιδίων βαθμιαία αρχίζει να αποδιοργανώνεται και έτσι η εντροπία του συστήματος των αντικειμένων ν΄ αυξάνει.»  (πηγή: Βικιπαίδεια)

Ακόμα πιο απλά, το οτιδήποτε μπορεί  πολύ εύκολα να αποδομηθεί αλλά απαιτεί έργο και ενέργεια για να επανέλθει στην πρώτερή του κατάσταση ... (σαν να μου περιγράφουν την ντουλάπα μου ένα πράμα).

Ή ακόμα απλούστερα πρόκειται για την τάση του Σύμπαντος να μπουρδελοποιεί τα πάντα…

Ή μ’ άλλα λόγια είναι σα να σου περιγράφουν την οικονομικο- κοινωνικο-πολιτική κατάσταση ετούτης της χώρας…

περί εκπαιδεύσεως και άλλων δαιμονίων

Ποια είναι η δημοφιλέστερη απάντηση σε όλα τα γκάλοπ που αναρωτιούνται για το πως μελλοντικά θα αλλάξει ετούτος ο μίζερος κι απαίσιος κόσμος;

Έλα βρε, σφίξου λίγο, θα το βρεις, όλοι το ξέρουν...
Καλά μη σε "παιδεύω" κιόλας: η μόρφωση των βλασταριών μας, που έπονται ημών...

Ναι ναι ξέρω, δεν φτάνει που σφίχτηκες για να το βρεις, τώρα σου άφησα κι άλλο μονιμότερο σφίξιμο στο στομάχι. Γιατί - και με το δίκιο σου - θα με ρωτήσεις τι φρούτο είναι αυτό και που ευδοκιμεί.Σε τι κλίμα; και τι σόι είναι ο γεωργός που το νοιάζεται; Εντάξει τώρα με ρούμπωσες εσύ... σηκώνω τα χέρια ψηλά... διότι από τον φαύλο ετούτο κύκλο άκρη αδυνατώ να βγάλω.

Κι όχι δεν αναφέρομαι στην προβληματική και μερικές φορές ανύπαρκτη λειτουργία των σχολειών μας - της κάθε βαθμίδας. Αναφέρομαι στην προβληματική και μερικές φορές ανύπαρκτη εγκεφαλική λειτουργία αυτών που στέλνουν τα παιδιά στο σχολείο. Σε μας τους γονείς δηλαδή... που το άγχος μας για την μόρφωση του παιδιού μας περιορίζεται στο άγχος για καβάτζωμα μιας θεσούλας - το δημόσιο δε κορυφή των προτιμήσεων.

Και θα μου ξαναπεις τι σε έπιασε κυρά μου και τα βάζεις με τους γονείς που στο τελος τελος έτσι μάθανε, έτσι κάνουνε; Μα αυτό το "έτσι" είναι που δίνει την τελική κλοτσιά κι όλο το εκπαιδευτικό σύστημα πάει κατά διαόλου.

Όταν το μόνο που απαιτούμε για την εκπαίδευση των παιδιών μας είναι αυτά και μόνον που θα του εξασφαλίσουν την πολυπόθητη θεσούλα ποιος και γιατί να νοιαστεί για τα υπόλοιπα; Ποιός και γιατί να νοιαστεί να καλλιεργήσει πνεύμα και σκέψη; ποιός και γιατί να νοιαστεί να παραδώσει ανθρώπους συγκροτημένους στην κοινωνία; και στο κάτω κάτω ποιόν συμφέρει να το κάνει αυτό;

Δεν πίστευα στα αυτιά μου στην συνάντηση στο σχολείο. Γονείς να εξίστανται τη στιγμή που ο έρμος ο δάσκαλος, διαφωνώντας με την "παπαγάλου μίμηση", εξηγούσε γιατί ακολουθεί άλλη τακτική με τα παιδιά. Από στόματα μαμάδων και μπαμπάδων, που έχουν τη μόρφωση του παιδιού τους πάνω από όλα, να ακούγεται: "...το να καταλάβουν μας μάρανε... αν δεν μάθουν να παπαγαλίζουν δεν θα καταφέρουν τίποτα... αφού έτσι λειτουργεί το σύστημα..."

Και ω ναι! πράγματι έτσι λειτουργεί! Μέχρι κι ένα 10χρονο το ξέρει...