2

τον σάπισαν στην προστασία

Κάταγμα στο κρανίο, βαθύ σκίσιμο στο κεφάλι με 9 ράμματα, σπασμένο δόντι, εκδορές στο πρόσωπο και στα αυτιά, κάταγμα στον αγκώνα και την ωμοπλάτη, βαθύ τραύμα (σκίσιμο) στο πόδι με 10 ράμματα, εξάρθρωση γονάτου, τραύματα στα πλευρά και την πλάτη, συνεπεία των οποίων υπέστη νεφρική ανεπάρκεια.
Αυτά τα τραύματα δεν είναι συνέπεια ενός σφοδρού τροχαίου ατυχήματος, όπως θα φανταζόταν κάποιος. Είναι τα τραύματα που προκάλεσε μια ολόκληρη διμοιρία των ΜΑΤ σε έναν 22χρονο σπουδαστή των ΙΕΚ, εξαιτίας των οποίων νοσηλεύεται στο τμήμα νευροχειρουργικής του «Ερυθρού Σταυρού». Στο οποίο βέβαια δεν διακομίστηκε αμέσως, αλλά 10 ώρες μετά τη σύλληψή του· πρώτα μεταφέρθηκε στη ΓΑΔΑ, στη συνέχεια στην Εισαγγελία και μετά στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο, όπου δεν υπήρχε νευροχειρουργός.

«Απόπειρα ανθρωποκτονίας»
Σήμερα η συνήγορός του, Βούλα Γιαννακοπούλου, καταθέτει μήνυση για «απόπειρα ανθρωποκτονίας» σε βάρος όλης της διμοιρίας, ενώ η οικογένειά του κάνει έκκληση για αυτόπτες μάρτυρες (τηλέφωνο επικοινωνίας 6984141534).

Ο 22χρονος Χ.Κ. περιγράφει τα γεγονότα ως εξής: «Ξημερώματα Σαββάτου, φεύγοντας από συναυλία στο Πολυτεχνείο, στην οδό Μπουμπουλίνας, μου επιτέθηκε ξαφνικά μια διμοιρία, η οποία βρισκόταν σε παρακείμενο στενάκι. Γύρω στους 10 άνδρες των ΜΑΤ μού επιτέθηκαν, χτυπώντας με βίαια με τα κλομπ, αλλά και με μπουνιές και κλοτσιές. Με χτυπούσαν κυρίως στο κεφάλι και στα πλευρά, με μεγάλο μένος, πολλοί από αυτούς με το μεταλλικό τμήμα της λαβής των κλομπ, βρίζοντάς με ταυτόχρονα. Μετά λίγα λεπτά και ενώ ήμουν αιμόφυρτος και ημιλιπόθυμος με έσυραν μέχρι την κλούβα, όπου με έλουσαν με νερό, φωτιστικό οινόπνευμα και ό,τι άλλο υγρό είχαν κοντά τους».

Λιπόθυμος στη ΓΑΔΑ
«Γύρω στις 3.45 π.μ. με πήγαν στη ΓΑΔΑ. Αν και η κατάστασή μου ήταν άθλια, κανείς δεν έδωσε σημασία. Με άφησαν αιμόφυρτο σε ένα διάδρομο αδιαφορώντας, ακόμα και όταν λιποθύμησα. Το πρωί μού ανακοίνωσαν ότι έχω συλληφθεί με την κατηγορία ότι... πέταξα μολότοφ εναντίον της διμοιρίας. Αν και είχα ένα βαθύ τραύμα αρκετών εκατοστών στη μέση του κρανίου μου και αιμορραγία σε διάφορα σημεία του σώματός μου, μου αρνήθηκαν τη μεταφορά σε νοσοκομείο, με το αιτιολογικό ότι πρώτα έπρεπε να οδηγηθώ στον εισαγγελέα, όπου και με κατηγόρησαν επίσημα για δύο κακουργήματα και δύο πλημμελήματα (έκρηξη, κατοχή εκρηκτικών, διατάραξη κοινής ειρήνης και εξύβριση). Στη συνέχεια με πήγαν στο νοσοκομείο. Από τη συνάντησή μου με τις δυνάμεις "ασφαλείας" φιλοδωρήθηκα, εκτός των κατηγοριών και του άμεσου κινδύνου να κριθώ προσωρινά κρατούμενος, με μια σειρά σωματικές βλάβες (...). Το πλέον εξοργιστικό είναι ότι στη δικογραφία, πέρα από τα ψέματα σε βάρος μου, δεν υπάρχει το παραμικρό για την κακοποίησή μου».

Από την Αστυνομία για την υπόθεση γνωστοποιήθηκε ότι υπήρξε μια σύλληψη, ξημερώματα Σαββάτου, στη διασταύρωση των οδών Τοσίτσα και Μπουμπουλίνας, όταν «ομάδα 50 ατόμων βγήκε από το Πολυτεχνείο, επιτέθηκε με μολότοφ στη διμοιρία των ΜΑΤ, που εκτελούσε υπηρεσία στο υπουργείο Πολιτισμού». Σύμφωνα, πάντως, με τη συνήγορό του, η επίθεση σε βάρος της διμοιρίας είχε προηγηθεί αρκετή ώρα πριν από τη σύλληψη.



υγ1: κάποια πράματα μιλάνε από μόνα τους χωρίς ανάγκη καμιάς παραπάνω ανάλυσης.  Το μόνο σίγουρο είναι πως οι άνωθεν εντολές για την ποικιλότροπη και πολυσχιδή "προστασία του πολίτη" είναι μακράς διάρκειας κι ακόμα βρισκόμαστε μόνο στην αρχή. 
Η αλήθεια είναι πως πολύ σκοτάδι μας την έχει στημένη στην επόμενες γωνιές, τόσο σε τούτον τον τόπο όσο και στους παραέξω.


υγ2: με το χέρι στην καρδιά δεν ξέρω τι θα έκανα αν οι "προστάτες"μου, μου επέστρεφαν το παιδί μου με νεφρική ανεπάρκεια από την υπερβάλλουσα "φροντίδα" τους...
0

μια ενημέρωση ακόμα...

(από το σπόρο )

Παρακολουθούμε τις εξελίξεις του Στόλου της Ελευθερίας ΙΙ http://www.shiptogaza.gr/ και
είμαστε εξοργισμένοι με την απαράδεκτη,ανήθικη και παράνομη απόφαση της
ελληνικής κυβέρνησης να απαγορεύσει τον απόπλου των πλοίων προς τη Γάζα.

Σε αυτή τη δυσάρεστη συγκυρία, σας ενημερώνουμε ότι τα σανδάλια που παραγγείλαμε ομαδικά από μικρό παλαιστινιακό συνεταιρισμό έφτασαν στον Σπόρο. Όσοι/ες παραγγείλατε, περάστε μέχρι το Σάββατο για να τα παραλάβετε.

Η τιμή τους είναι 20 ευρώ. Τα έσοδα θα δοθούν στην πρωτοβουλία Ένα Καράβι για τη
Γάζα http://www.shiptogaza.gr/, μέλος του διεθνούς Freedom Flotilla ΙΙ Coalition http://www.digitalflotilla.org/, που αγωνίζεται για την άρση του αποκλεισμού της Γάζας στη Μεσόγειο.

Τα σανδάλια φτιάχνονται στον μικρό μη κερδοσκοπικό συνεταιρισμό παραγωγής
χειροποίητων σανδαλιών "Peace Steps Handcrafts", στον προσφυγικό καταυλισμό της Kalandia.
Λειτουργεί από το 2009 και αποτελεί μέρος του προγράμματος "Peace Prints http://www.improntedipace.org/"που έχουν ξεκινήσει ο ιταλικόςσυνεταιρισμός δίκαιου εμπορίου Nazca http://www.nazcacoop.it/ από κοινού με την ιταλικήΜΚΟ Vento di Terra http://www.ventoditerra.org/ (που δουλεύει στην Παλαιστίνη από το 2004). Η ποσότητα παραγωγής του συνεταιρισμού είναι περιορισμένη, λόγω του εμπάργκο που επιβάλλει το Ισραήλ στην παλαιστινιακή αγορά αλλά και της δυναμικότητας του συνεταιρισμού (5 εργάτες). Τα κέρδη του επανεπενδύονται σε προγράμματα για τα παιδιά των καταυλισμών Shu'fat (Ιερουσαλήμ) και Kalandia (Ραμάλα).

Στόχοι του προγράμματος "Peace Prints" είναι το δυνάμωμα της μικρής οικοτεχνικής παραγωγής στην Παλαιστίνη, που εξασφαλίζει μια πηγή εισοδήματος για τον πληθυσμό των προσφυγικών καταυλισμών και ταυτόχρονα ενισχύει ψυχοκοινωνικές υπηρεσίες και εκπαιδευτικές δραστηριότητες για παιδιά που ζουν στους προσφυγικούς καταυλισμούς .

Το επίσημο ποσοστό της ανεργίας στις περιοχές όπου βρίσκονται οι καταυλισμοί φτάνει το 70%. Οι συνθήκες συνεχούς έντασης και η κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ προκαλούν σοβαρά ψυχικά τραύματα στον πληθυσμό και ιδιαίτερα στα παιδιά που συχνά εκδηλώνουν προβλήματα συμπεριφοράς και διαταραχές προσωπικότητας. Το 1/3 των παιδιών υποσιτίζονται και εμφανίζουν παθήσεις που οφείλονται στην κακή ποιότητα του νερού και στην έλλειψη υγιεινής. Τα παιδιά στερούνται το δικαίωμα στο παιχνίδι, την υγιή ανάπτυξη, την ειρήνη.

*Τα σανδάλια στην Ευρώπη*
Η Nazca διαθέτει τα σανδάλια του συνεταιρισμού σε 130 μαγαζιά δίκαιου εμπορίου στην Ιταλία,  ενημερώνοντας παράλληλα για την παλαιστινιακή πραγματικότητα. Το 2010 πουλήθηκαν περίπου
10.000 ζευγάρια, ωστόσο δεν είναι αρκετά για τη βιωσιμότητα του εγχειρήματος. Πρέπει να επεκταθεί η διακίνηση σε όλη την Ευρώπη, από όσες ομάδες θέλουν να στηρίξουν το εγχείρημα.

Η κατάσταση στη Παλαιστίνη είναι γνωστή (τελευταίες ειδήσεις μπορείτε να διαβάζετε στο http://www.shiptogaza.gr// και στο http://www.intifada.gr/) και η αλληλεγγύη μας δεδομένη.

Σκεφτόμαστε ότι η στήριξη αυτού του συνεταιρισμού, έστω και συμβολικά για φέτος, είναι μια καλή ευκαιρία να συμμετέχουμε στις προσπάθειες αλληλεγγύης με τον παλαιστινιακό λαό μέσα
από κάτι συγκεκριμένο και χειροπιαστό.

Ξεκινάμε δηλαδή μια σχέση και αν τα πράγματα εξελιχθούν καλά, θα μπορούσαμε να ασχοληθούμε πιο οργανωμένα από του χρόνου. Μαζεύουμε προπαραγγελίες στο info@sporos.org, και ελπίζουμε του χρόνου η παραγγελία μας να γίνει απευθείας στην Παλαιστίνη!

Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να διαβάσετε στα σάιτ των συνεταιρισμών/οργανώσεων (Nazca, Vento di Terra, βιντεάκια εδώ http://www.ventoditerra.org/index.php?option=com_content&view=section&layout=blog&id=63&Itemid=170&lang=it) και του προγράμματος Peace Prints, το οποίο είναι σε άψογα ιταλικά αλλά έχει βιντεάκια http://www.improntedipace.org/video-gallery από τους καταυλισμούς και τον συνεταιρισμό εν
δράσει, φωτό http://www.improntedipace.org/gallery και πληροφοριακό υλικό http://www.improntedipace.org/download.

τεχνικές πληροφορίες για τα προϊόντα
http://www.sporos.org/sites/sporos.org/files/Product_details.pdf

0

όπου "τόπος" βάλε "ψυχή"

έπεσα πάνω του τυχαία.  μεσημεράκι και κάνοντας το γύρω της πλατείας για να ξεσκοτίσω απ' τη θολούρα του γραφείου.
το διάβασα.
όπου "τόπος" έβαλα "ψυχή", όπου "στέγη" και "σπίτι" έβαλα "ζωή".
και ξάφνου είχα μπροστά μου ένα μάθημα ύπαρξης


"Η κατάληψη στέγης δεν είναι απλά ένας χώρος.  Είναι ένα άθροισμα τόπων με διαφορετικές ιδιότητες:
Δεν είναι σπίτι, γιατί υπερβαίνει το πνεύμα του Οίκου και της οργάνωσης του νοικοκυριού.

Δεν είναι κυριότητα και κατοχή του σπιτονοικοκύρη σε κάποια τετραγωνικά αποκτημένα με τους κόπους και τις θυσίες μιας ολόκληρης ζωής.

Δεν είναι ιδιοκτησία και τα συγκείμενά της.  Ο φόβος να μην σου κλέψουν αυτό που έχεις, να μη σου το περιορίσουν έστω και μερικά εκατοστά, να μην σου το πάρουν οι τράπεζες. Ο τρόμος να μην το χάσεις σε κάποιο σεισμό, πυρκαγιά ή τσουνάμι.  Ο φόβος και το τρόμος που σε κάνει να το οχυρώνεις, να το ασφαλίζεις,... να θάβεσαι μέσα του.

Είναι ένας τόπος όπου τα γραφειοκρατικά κολλήματα δεν διαμεσολαβούν ανάμεσα στα όνειρα και την πραγματικότητα, όπου άδειες της πολεοδομίας δεν παρεμβαίνουν ανάμεσα στην επιθυμία και την ενέργεια, όπου εμείς οι ίδιοι γινόμαστε αρχιτέκτονες και κτίστες μαζί, υδραυλικοί και μπογιατζήδες.

Είναι ένας τόπος όπου οι ταξικές διαφορές δεν καθορίζουν την ποιότητα της ζωής μας και τη θέα του μπαλκονιού μας, όπου το υψηλό ενοίκιο δε μας κλείνει μέσα για να καταφέρουμε να το πληρώσουμε.
Είναι αναγκαστικά το σπίτι των ονείρων μας, γιατί έτσι το αποφασίσαμε...

...Είναι το εφήμερο αλλά και το Εδώ και Τώρα, το δημιουργικό αλλά και το αυτοδημιούργητο.

Είναι ένας τόπος εν κενώ, ένα πείραμα, μια σήραγγα που ενώνει μια παρτίδα ανθρώπων που αποφάσισαν ν' αντέξουν τη διαφορετικότητά τους, γιατί βρήκαν κάτι κοινό.

Είναι ένας τόπος γεμάτος ζόρια και αντιξοότητες, ένας τόπος άτοπος για εργολάβους , ακροδεξιούς, μπάτσους, φιλόδοξους πρυτάνεις και για κάθε  ένστολη ή μη εκδοχή της τάξης και της ασφάλειας

Είναι ένας τόπος που μπορεί να χαθεί σε ένα βράδυ, ένας τόπος που μας έμαθε να προσέχουμε, αλλά να μην παρανοούμε.  Ένας τόπος που σα τένοντας κρατά δεμένη τη δύναμή μας στο κόκαλο των αρνήσεωνκαι των αντιθέσεών μας.

Η κατάλαψη στέγης δεν είναι απλά ένας χώρος.
Είναι το άθροισμα όλων αυτών των τόπων και πάνω σ' αυτούς θα πατήσουμε για να πολεμήσουμε ενάντια σε ότι μας καταστέλλει.

Γιατί καταλάβαμε πως οι βραδιές που "κάτσαμε μέσα" για να πληρώσουμε το ενοίκιο δεν ξεπληρώνονται

γιατί κολώνα του σπιτιού δεν είναι αυτός που φέρνει φράγκα, αλλά η εσωτερική και συλλογική επιθυμία για αυτοοργάνωση και αλληλεγγύη

γιατί θελήσαμε να είμαστε αυτόφωτοι και διάχυτοι σαν τις πυγολαμπίδες στο σκοτάδι κι όχι ετερόφωτοι και στημένοι κάτω από το φως των μεγάλων προβολέων

γιατί σ' αυτό το ημίφως μάθαμε να χτίζουμε, χωρίς αλφάδια και χωρίς γερά θεμέλια, πράγματα που όμως ριζώνουν μέσα μας και διαρκούν για πάντα

γιατί μέσα σε αυτό το χάος μάθαμε να λειτουργούμε

κι αν χαθούμε σε αυτήν την προσπάθεια θα γυρίσουμε πίσω με καθρέφτες που θα δείχνουν αυτό ακριβώς που είμαστε, χωρίς καμία επιτήδευση"

(αφίσα στην πλατεία στα Εξάρχεια, αφού στο κάτω κάτω τι άλλο είναι ένα blog, παρά ένας τοίχος γεμάτος με αφίσες;)
0

Αντιγόνη

Η απόφαση επάρθηκε.
 
Χρυσός κι ατσάλι η ψυχή
τη θέληση αγκαλιάζει.
 
Και τότε βγαίνει ο άρχοντας, ο μέγας
- από ώρα τον καρτερούσαν οι παλιάτσοι
στα παγωμένα στασίδια του θεάτρου.
 
Η φωνή του διαπεραστική αγριεύει τον αγέρα.
Αδιάφορα αυτός μιλάει για δίκιο,
βρίσκει τους δίκιους και τους παινεύει
βρίσκει τους άδικους και μαζί την τιμωρία τους.
 
Μυρίζει τα κουφάρια τους
που σα σκιές δέρνονται στον Άδη.
 
"Εγώ είμαι πάνω απ' όλους", φωνάζει
"η ζωή σκύβει μπροστά μου το κεφάλι
ο θάνατος στα χέρια μου παιχνίδι.
Κι αν η ψυχή φωνάζει
ο "νόμος" ας μείνει ο δυνατός"
 
Οι άλλοι γύρω του ακούαν.
Σιωπή! Αυτός είναι ο άρχοντας,
ο πρώτος στην πολιτεία ετούτη
κανείς λοιπόν ας μην αντιμιλήσει.
 
Μα μια κραυγή ακούγεται
- σα πληγωμένου ζώου -
με την πληγή καυτή και χολιασμένη.
"Άμυαλε! Άμυαλε, άδικος γίνεσαι
μες στη δικιά σου δικαιοσύνη.
Ο Άνθρωπος είναι μικρός
μα έχει μεγάλο Χρέος.
Ποιος είσαι εσύ του λόγου σου
να κρίνεις τον προδότη;
Κι αν πέσει η τιμωρία σου σαν κεραυνός
επάνω στην ματιά μου
ο Αγώνας μου τον φόβο τονε διώχνει.
ΟΧΙ! Δε σε φοβάμαι άρχοντα.
Τις απειλές λοιπόν σταμάτα".
 
Τα λόγια τούτα ξάφνιασαν.
 
Οι παλιάτσοι στα στασίδια τους
ένιωθαν ανακούφιση πίσω απ' το μασκάρεμά τους.
Ανακαθίσαν στα μεριά τους περιμένοντας... 

(1985, στους 15 χρόνους μου, που στο σχολειό μου μάθαιναν την Αντιγόνη)
2

εποχιακό

άντε βρε...
καλό και ξένοιαστο καλοκαίρι

η φωτο από εδώ
0

αν τουλάχιστον...




"[...]Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
"υπάρχω;" λες, κι ύστερα: "δεν υπάρχεις!"
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ίσως έρχεται ο κύριος Νομάρχης.

'Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς,
ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία."

Κώστας Καρυωτάκης
"Πρέβεζα" (1928)
4

τα κρουστά

Το σκέφτηκα απ' εδώ, το σκέφτηκα από 'κει, κατέληξα (παραλίγο και κυριολεκτικά) στο τέλος...
Το 'φερε η ρημάδα η τύχη να έχω μαρτυρία ιδίοις όμμασι  (ιδίοις ασφυξίας ακριβέστερα) για την βαθύτερη αιτία, για την απαρχή, των προχθεσινών γεγονότων στο Σύνταγμα.

Ναι ναι ... δεν εξηγείται αλλιώς.
Μετά από ενδελεχή ανάλυση, καθώς και μελέτη λοιπών κατοπινών στιγμιοτύπων είμαι πλέον σε θέση να συνάγω το ασφαλές συμπέρασμα:
οι επίλεκτες δυνάμεις προστασίας του πολίτη έχουν ιδιάζον θέμα με τα κρουστά.  Κάτι τους κάνουν βρε αδερφέ...
Μάλλον τύμπανα και λοιπές ρυθμογόνες πηγές (βλέπε παλαμάκια) επιδρούν στο κέντρο εκείνο του εγκεφάλου τους (λέμε τώρα) με πολύ συγκεκριμένο τρόπο.
Γιατί πως αλλιώς μπορώ να το εξηγήσω;

Που το πρώτο πρώτο δακρυγόνο, έσκασε ακριβώς μπροστά από τα κάγκελα στον Άγνωστο Στρατιώτη προχθες, στον κύκλο ανθρώπων που χτυπούσαν τα τύμπανα τους και παλαμάκια.  Δίχως να υπάρξει ούτε ένα ιπτάμενο μπουκάλι νερό, ούτε ένα "γ.... το ..... της μάνας σου" ούτε καν ένα "μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι".  Έτσι από το πουθενά.
Σε σημείο δηλαδή που αν δε με τραβούσαν εκεί θα έμενα.  Από την έκπληξη κι από την απορία για το τι είναι αυτό το πράμα που βγάζει καπνούς κι από που ήρθε...

Η απορία βέβαια δεν μου έμεινε για πολύ, αφού όταν το σήμα ελήφθη και γύρισα να απομακρυνθώ έσκασαν άλλα δύο σχεδόν πάνω μου (η συμβουλή των υπολοίπων αργότερα ήταν μην το πεις πουθενά θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι, όλοι να μιλούν για αναπνευστικά προβλήματα κι εσύ ότι σου κάηκε η μασχάλη - αντιπαρέρχομαι και συνεχίζω).

Στη συνέχεια και προς τεκμηρίωση του παραπάνω εξαχθέντος συμπεράσματος, θα πω πως άλλη απειλή παρεκτός των παρατεταμένων ρυθμικών παλαμακίων δεν υπήρξε για να δικαιολογήσει την άγρια επίθεση από πίσω σε όλους αυτούς που εξαιτίας των πρώτων δακρυγόνων οπισθοχώρησαν.

Γιατί ποιά άλλη δικαιολογία να βρω στο γιατί μερικές εκατοντάδες άνθρωποι που μόνο παλαμάκια χτυπούσαν, εσκεμμένα παγιδεύτηκαν - όπως και στη συνέχεια συνέβη πανομοιότυπα σε άλλους - δίχως να έχουν δρόμο διαφυγής.

Που στο κάτω κάτω γιατί καν να χρειαστεί να διαφύγουν καθώς όχι μόνο δεν παρανομούσαν αλλά στέκονταν και υπήρχαν σε ότι είναι δικό τους;
Κι ειλικρινά ήταν ίσως η μόνη φορά που είχα αίσθηση ότι ο κόσμος το ήξερε ότι εκεί που στεκόταν είναι τόπος δικός του.  Κι ότι ο διπλανός του είναι σαν τον εαυτό του.  Γιατί αλλιώς πέρα από το ζουπηγμένο πόδι (αυτό πάει σετάκι με τη μασχάλη - μη γελάτε σας βλέπω) θα ήταν κάτι πολύ ... μα πολύ χειρότερο.

υγ: είπα να μη γράψω τίποτα.  Σιωπή μου προέκυπτε.  Καθώς θυμός υπήρξε και υπάρχει μπόλικος. Στο γύρισμά του όμως φέρνει θλίψη κι αυτή με τη σειρά της την αδράνεια. Είναι εκείνο το ύπουλο που την ενέργεια αντί να την μετασχηματίσει σε δημιουργία την κάνει δυο φορές τίποτα.

Υπόσχομαι - στον εαυτό μου πρώτα και αποκλειστικά - πως θα είμαι εκεί.  Που όταν μου ρίχνουν τα ασφυξιογόνα , είτε τα ΜΑΤ, είτε οι 155, είτε οι εντολοδόχοι τους, είτε ο ίδιος μου ο εαυτός, την ώρα που νιώθω να μου κλέβουν την ανάσα, με τη σειρά μου εγώ θα κλέβω κάτι.... από τα σύννεφα.


υγ2: προς διευκόλυνση του κου Παπουτσή: ο πλέον γνωστός άγνωστος, στην πρώτη γραμμή που ξεκίνησε τα γεγονότα προχθές, ήταν ο Λουκάνικος (που εξαιτίας των - γαμώ το κερατό μου - ΜΑΤ, δεν πρόλαβα να φωτογραφήσω)...
 


Back to Top