29

ο κυριούλης με τα κόκκινα

Οι απόψεις διίστανται.
Πότε έρχεται τελικά ρε γαμώτο χριστούγεννα ή πρωτοχρονιά;


Όχι για τίποτα άλλο, παρά για να ξέρω.  Συνεχίζω το γλείψιμο ή όχι;





.
14

Έναν χρόνο μετά

Σχεδόν ένας χρόνος από τότε που είπα να στήσω ετούτο το blog.  
Όχι δεν έχει καμιά επετειακή διάθεση ετούτη η ανάρτηση.  
Είναι μόνο που θυμάμαι το πρώτο πρώτο πράμα που έγραψα κι ένιωθα σα να βγάζω μια κραυγή:



"τούτες τις μέρες

φωτογραφίες, βίντεο, ειδήσεις…. φρίκη. Μια φρίκη ζωντανή κι απύθμενη.

Ότι τούτος ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος είναι γνωστό. Είναι ίσως το καλύτερο επιχείρημα που ο στείρος μας νους και ο μίζερος συναισθηματισμός μας προβάλει για να διατηρήσει την φαινομενική του ευδαιμονία και να δικαιολογήσει την απέραντη φυγο-πονία του.

Όλες τούτες τις μέρες μια έντονη εσωτερική άρνηση να δω φωτογραφίες  από τη Γάζα. «Ναι το ξέρω ότι εκεί κάτω γίνονται κτηνωδίες, ξέρω ότι τα κτήνη δολοφονούν», σκεφτόμουν, «δεν αντέχω όμως να τα βλέπω».

Μια άρνηση της ψυχής μου να εκτεθεί στον τόσο πόνο...

Όταν έχεις αγκαλιάσει ένα μωρό τη στιγμή που γεννιέται… όταν έχεις βιώσει την απόλυτη εξάρτησή του από την αγάπη σου κι έχεις διαισθανθεί ότι μόνο η αγκαλιά σου μπορεί να λυτρώσει τους φόβους που γεννιούνται στην ψυχούλα του, πως μπορείς να αντέξεις το βλέμμα ή το κλάμα παιδιών που γίνονται καθρέφτης ενός τρόμου που υπερβαίνει όχι μόνο τα ίδια αλλά κι εσένα τον ίδιο;

Ενός τρόμου που ύπουλα στο βάθος του μυαλού ψιθυρίζει ότι θα μπορούσε να είναι το δικό σου το παιδί, ματωμένο κι αβοήθητο.

Αυτό που η ψυχή μου αποστρεφόταν ήταν τούτη η ταύτιση, που αν της άφηνα τον παραμικρό χώρο, θα ‘πρεπε ταυτόχρονα ν’ αντιπαλέψω ενοχές, σκοτάδια κι ανημπόρια που τόσο σκληρά πασχίζω να τα κάνω λήθη.

Α-λήθεια όμως είναι το να μην ξεχνάς, το να μην ενδίδεις στο αφιόνι της λήθης. Είναι ίσως το να στέκεσαι να παρατηρείς - κι όχι να κυλάς - στους φόβους και στα σκοτάδια σου. Και ίσως στο τέλος τέλος να είναι ότι πρέπει να κουβαλήσεις το βάρος του ότι κάλλιστα θα μπορούσε να είναι το δικό σου παιδί.

Γιατί αυτό το βάρος μάγκα μου κανένας άλλος ώμος δεν μπορεί να το σηκώσει. Είναι όλο δικό σου. Ίσως γιατί πρέπει να αρχίσεις να καταλαβαίνεις ότι δεν είναι μόνο ο κόσμος που δεν είναι αγγελικά πλασμένος, είσαι κι εσύ που αποστρέφεσαι το κοφτερό καθρέφτισμα της αλήθειας και βαυκαλίζεσαι με τις καλές σου τις προθέσεις ξεχνώντας πως η ζωή είναι κίνηση, πρωτίστως εσωτερική.
Άλλωστε ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος απ' τις καλύτερες προθέσεις".....

Ένας χρόνος μετά και η κραυγή ακόμα να πνίγεται στο στόμα...


20

η μέρα που έφυγε

Η μέρα ξεκίνησε έτσι



(ναι ναι το πρωί που μας επέρασε, εν Αθήναις εξημέρωσε έτσι).


Κατόπιν παρευρεθήκαμεν εις σεπτήν σχολικήν εορτήν.  Ακολούθως επιστρέψαμε ορεξάτα να κάνουμε γιουρούσι στη κουζίνα.




Κάπως έτσι ξεκινάνε οι κουραμπιέδες!!



 

κάπως έτσι εξελίσσονται





κι έτσι καταλήγουν.



 Τα δε μελομακάρονα απαιτούν σιρόπι




και μετά από πολλές περιπέτειες - τι να σας λέω τώρα - καταλήγουν ως εξής




Αφού λοιπόν ψοφήσαμε στη κούραση κι αφού η κουζίνα έπαψε να θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο είπαμε να φτιάξουμε ατμόσφαιρα




αλλά καθότι ο κυρ-χειμώνας δε λέει να κρυώσει, εβγάλαμε τη μπέμπελη και μείναμε σχεδόν με τα βρακιά μας 
(όχι απ' αυτό δεν έχει φωτογραφία)


Υπήρξαν όμως κι αυτοί που το χάρηκαν με τη καρδιά τους





ΥΓ(1): Το παρόν ιστολόγιον είπε να κάνει ολιγοήμερο διάλειμμα και να το ρίξει στο σορλόπ.
ΥΓ(2):  Θέλω να καταγγείλω την όποια προβοκάτσια μου έγινε ενώ τσακωνόμουνα με τους κουραμπιέδες
ΥΓ (3):  Μα πόσο επικίνδυνο μέρος μπορεί να είναι τέλος πάντων μια κουζίνα;
27

καληνύχτα



Από μικρό παιδί στα θαύματα επίστευα. 
Και στη ζωή πορεύομαι πιστεύοντας 
πως ένα  - το λιγότερο - για μένα είναι .... 
Μου ανήκει... 

"Καληνύχτα Κεμάλ
αυτός ο κόσμος....."

(φωτογραφία παρμένη απ' την καρδιά της πόλης
που δείχνει τι μπορεί να υπάρχει λίγο πάνω απ' τα κεφάλια μας)


.


6

περί εκπαιδεύσεως και άλλων δαιμονίων (συνέχεια)

Πριν κανα μήνα οι πόρτες του σχολείου του μικρού μαμουφιού ανοίξαν διάπλατα σε μεγάλη σοκολατοβιομηχανία.  Τα παιδιά, όλο το σχολείο δηλαδή,  έχασαν όλα τους τα βασικά μαθήματα προκειμένου να εμπεδώσουν το πόσο διασκεδαστικό είναι να τρως γκοφρέτες με τη σέσουλα.  Και δεν άνοιξε μύτη... δεν ίδρωσε το αυτί κανενός.    Ίσα ίσα που η διεύθυνσις κοίταζε εμένα σα περίεργο φρούτο που μου πετάχτηκαν τα μάτια έξω όταν το έμαθα. Αναρωτιέμαι τι απάντηση θα έπαιρνα επί του θέματος από το υπουργείο παιδείας...

Απ' την άλλη διαβάζω σήμερα στη logia την επιστολή που ακολουθεί.  Το πως δηλαδή η ίδια πολιτεία που επιτρέπει την γκοφρέτα θαύμα να γίνεται σχολικό μάθημα, επιχειρεί να διαλύσει ένα κύτταρο που σιγά σιγά άρχισε να λειτουργεί και να γίνεται αυτό που θα έπρεπε ούτως ή άλλως να είναι.

Έτσι για να μην ξεχνάμε που την έχει "τοποθετημένη" την εκπαίδευση ετούτο το κράτος και οι εκπρόσωποί του.  Μπας και κουνηθούμε επιτέλους και απαιτήσουμε πραγματική μόρφωση για τα παιδιά μας.

"Προς την Υπουργό Παιδείας δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων
Κυρία Άννα Διαμαντοπούλου

Προς τον Περιφερειακό Διευθυντή Α/βάθμιας και Β/βάθμιας Εκπαίδευσης Αττικής
Κύριο Παρασκευά Γιαλούρη

Προς την Διευθύντρια του Α' ΠΥΣΔΕ Αττικής
Κυρία Πολυξένη Ζαβού-Ράδου

Προς όλα τα μέλη του ΠΥΣΔΕ

Προς όλους τους Συλλόγους και τις Ομοσπονδίες των Καθηγητών
Προς όλους τους Εκπαιδευτικούς
Προς όλους τους Γονείς
Προς όλους τους Μαθητές
Προς κάθε ενδιαφερόμενο

Έχω την χαρά και την τιμή να είμαι Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 3ου Γυμν. Ν. Φιλαδέλφειας.

Παίρνω το θάρρος να σας γράψω ζητώντας τη βοήθειά σας για ένα θέμα, που μας καίει όλους πολύ, τις κρίσεις των διευθυντών.
Στο καταταλαιπωρημένο σχολείο μας που υπέφερε από δεινά τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία είχαμε την τύχη, μετά τις κρίσεις του 2007, να έρθει μια Διευθύντρια, η κυρία Μαρία Χατζηιωάννου, που κατάφερε το ακατόρθωτο: Από αχούρι, με μορφή εγκαταλελειμμένου, ξεχαρβαλωμένου αναμορφωτηρίου να το μετατρέψει σε σχολείο- αγκαλιά για όλα τα παιδιά.
Το σχολείο μας δεν είχε τίποτα σωστό. Ηταν όλα ξεχαρβαλωμένα, δεν παρείχε ούτε τα στοιχειώδη και επιπλέον λειτουργούσε και υπό ένα καθεστώς τρομοκρατίας και χαφιεδισμού. Τα παιδιά έκαναν συνεχώς καταλήψεις διεκδικώντας τα αυτονόητα. Μέχρι και το βάψιμο των αιθουσών το κάναμε οι γονείς κάποιες Κυριακές.
Και ήρθε αυτή η γυναίκα και έβαλε τάξη σε όλα, μα κυρίως έβαλε αγάπη.
Και το σχολείο μας έγινε αυτό, που έπρεπε να είναι τα σχολεία όλου του κόσμου.
Μια κυψέλη δημιουργίας και αγάπης.
Τέρμα τα προβλήματα, τέρμα η παραβατικότητα, τέρμα οι καταλήψεις.
Τα παιδιά ξεκίνησαν δράσεις και προγράμματα, που θα ζήλευε και το καλύτερο ιδιωτικό σχολείο.
Τα παιδιά αγάπησαν αυτήν, αγάπησαν τα μαθήματα, αγάπησαν το σχολείο τους σαν το σπίτι τους.
Το φροντίζουν. Το προσέχουν.

Και τώρα έρχεται το Α' ΠΥΣΔΕ, μ΄αυτήν την παράνομη, όπως διαβάζω, διαδικασία και τα ακυρώνει όλα.
Θέλει να μας πάρει την Διευθύντρια, παρόλο που η ίδια δήλωσε ότι δεν θέλει να μετακινηθεί, άλλωστε σε λίγο μπορεί να συνταξιοδοτηθεί, αν θέλει.

Και ερωτώ, μήπως τηρώντας τους τύπους χάνουμε την ουσία;
Ποιός ο ρόλος του εκπαιδευτικού;
Ποιός ο ρόλος του σχολείου;
Ποιός ο ρόλος όλων αυτών, που διορίζονται ή εκλέγονται για να καλύψουν θέσεις καίριες, όπως αυτές των ΠΥΣΔΕ;
Πώς τιμάται ένας επιτυχημένος Διευθυντής; Με το να τον αλλάζετε πόστο παρά τη θέλησή του;

Προσπάθησα να επικοινωνήσω με την Διευθύντρια του ΠΥΣΔΕ και τηλεφωνικά, να της εκφράσω την αγωνία μας και την επιθυμία μας, όμως αν και κατανοώ την έντασή της και τις πιέσεις που δέχεται πανταχόθεν, δεν μπορώ να κατανοήσω την αντίληψή της, πως "οι γονείς δεν έχουν κανένα λόγο για τα παιδιά τους και ουδείς αναντικατάστατος"!!!!
Πώς μπορεί κάποιος που ασχολείται με την εκπαίδευση, να γελοιοποιεί την αγωνία ενός γονιού, εκλεγμένου στη θέση του Προέδρου του ΔΣ του Συλλόγου μας κλείνοντάς του το τηλέφωνο;

Ουδείς αναντικατάστατος, μου είπε! Μα, είμαστε όλοι ίδιοι; Δεν υπάρχουν καλοί, καλύτεροι και χειρότεροι;
Η ίδια η διαδικασία των κρίσεων δεν το αποδεικνύει αυτό;

Και αν εμείς οι γονείς δεν έχουμε λόγο για το καλό των παιδιών μας, τότε ποιός έχει;

Το άρθρο 3 της χάρτας για τα δικαιώματα και τα καθήκοντα των γονέων της ευρωπαϊκής κοινότητας, ορίζει πως:
"ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΛΗΡΟΥΣ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΣΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΒΑΣΕΙ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ, ΔΕΞΙΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΑΞΙΩΝ ΤΟΥΣ.
ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΘΗΚΟΝ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΩΣ ΕΤΑΙΡΟΙ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥΣ."
Και το άρθρο 8:
"ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΑ ΠΑΡΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΨΉ ΤΟΥΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΖΗΤΑΤΑΙ ΕΝΕΡΓΑ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΒΑΘΜΙΔΕΣ."

Και ναι, η Διευθύντριά μας είναι αναντικατάστατη!!!

Μα και όλα τα σχολεία θα αναστατωθούν με τις μετακινήσεις στη μέση της χρονιάς. Από τη μια η γρίπη, από την άλλη οι καταλήψεις, τώρα συμβαίνει και αυτό, τί θα πάρουν τα παιδιά από τη φετινή χρονιά; Γιατί δεν έγιναν οι κρίσεις το καλοκαίρι, που μας πέρασε ή γιατί δεν γίνονται το καλοκαίρι που θα έρθει;

Γιατί δεν ζητάτε εκ νέου δηλώσεις προτίμησης σχολείων;
Οι προτιμήσεις των υποψηφίων είναι φυσικό να έχουν αλλάξει σε αυτά τα δυο χρόνια. Γιατί έγινε καταμέτρηση μορίων χωρίς δηλώσεις; Και οι συνεντεύξεις τι νόημα είχαν;

Σας παρακαλώ λοιπόν θερμά, βοηθήστε μας να κρατήσουμε τη Διευθύντριά μας!
Μην αφήσετε να αναστατωθούν τόσα σχολειά στο μέσον της χρονιάς!
Αφουγκραστείτε τις αγωνίες των γονιών!
Τις επιθυμίες των παιδιών!
Αυτά είναι το μέλλον της Ελλάδας.
Πάρτε τα στα σοβαρά!

Ας μην χάνουμε την ουσία και ας δούμε το θέμα προς όφελος των παιδιών μας.

Με εκτίμηση

Η Πρόεδρος του ΔΣ του Συλλόγου Γονέων και Kηδεμόνων του 3ου Γυμν. Ν.Φιλαδέλφειας"


22

του στολισμού ανήμερα

Ότι μπορεί κανείς στολίζει

Κάτι σαν αυτό ας πούμε....





που αν το δούμε από πιο κοντά







ή ακόμα κοντύτερα








Με μεγάλη υπερηφάνεια σας παρουσιάζω τη ντοματιά μου
(ταρατατζουμ!!)

Ξέμεινε απ' το καλοκαίρι - μεταφερθείσα από χωριό σε βεράντα, κι από βεράντα σε τραπεζαρία απεδείχθει άκρως ανθεκτικόν φυτόν.

Ε
ν όψη κρίσης μάλιστα, πρόκειται για λύση αρκούντως οικονομική.
Διαθέτει αφ' εαυτού της στολισμόν, ειδικώς δε, στρογγυλόν, αλέγρον και κόκκινον. 
Άσε που αν παραζορίσει το πράμα τον κάνεις και κοκκινιστό...








 





.


19

ο κυρ-χειμώνας

Πρεμιέρα 21 του Δεκέμβρη με το χειμερινό ηλιοστάσιο.
Η πρώτη επίσημη του κυρ-χειμώνα για φέτος.




Είθε η κυρά του να μην τον θυμώσει πολύ κι αγριέψει.







Είθε να στήσει ξανά μπροστά μας θαύματα...






 

 

(όλες οι φωτογραφίες μου από τον περσινό χειμώνα στο Μαίναλο) 






.


20

ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα




μακάρι 
στη ζωή μας να ήταν όλα τόσο ευαίσθητα 
και 
καθόλου δεδόμενα




.


6

περί ασύλου... συνειρμικώς

Κοίτα να δεις τι θυμήθηκα...










.
13

"...πήρα ταγάρι ζητιανιάς..."

Πριν λίγο πίσω στα Εξάρχεια - στο γραφείο.

Μπούκωσε η ψυχή μου.

Ούτε θυμός, ούτε λύπη παρά ένας κόμπος.
Οι δρόμοι γύρω σαν πόλη υπό κατοχή, η ανάσα δύσκολη από την αψάδα των χημικών και το ελικόπτερο να μου έχει γανώσει τον εγκέφαλο.  Εικόνες... εικόνες πολλές... και σκοτεινές.


Υπάρχει ένα μέρος.  Ένα αγνάντι στα βουνά μου - στο Μαίναλο- που κάθε που στέκομαι νιώθω την ψυχή μου να πετάει παρέα με το βλέμμα μου.






Πόσο θα' θελα να ήμουν εκεί τώρα.  
Ν' ανοίξω τα χέρια όσο πιο πολύ μπορώ και να πιάσω το χορό:






.
8

"...πήραμε εντολή να προστατεύσουμε τους πολίτες..."

Χρυσοχοΐδης στο ΣΚΑΪ:
«Πήραμε εντολή να πατάξουμε την ανομία και να προστατεύσουμε τους πολίτες και δεν πρόκειται να σταματήσουμε»

Βλέποντας αυτό:




το σίγουρο είναι ένα: ότι δεν σταματήσατε.  Το αντίθετο μάλιστα γκαζώσατε.

(για να μη προσθέσω ότι στο γιατρό που ζύγωσε απαντήσατε το λακωνικό "άντε γαμήσου" και όσους πήγαν να βοηθήσουν τους πιάσατε προστεύοντας την κοινωνική ειρήνη. 

Γι' αυτό σας ψηφίσαμε άλλωστε!!)



.

8

Ποια μνήμη;

Εντάξι το λάθος το έκανα... Την άνοιξα τη ρημάδα, αν και ειχα υποσχεθεί στον εαυτό μου τούτες τις μέρες να την έχω ερμητικά κλειστή - ειδικά την ώρα των ειδήσεων.


Με ενημέρωσαν λοιπόν - πρώτα και πάνω απ' όλα -πως μεθαύριο πρέπει να βγω και να τιμήσω τη μνήμη του Αλέξη  ειρηνικά, σεμνά και ταπεινά.  Αυτό δε, μου το συνιστούν από κοινού πολιτικοί, τηλεοπτικοί και λοιποί αστέρες, απαστράπτοντες μέσα στην οθόνη μου...


Κι εγώ άνθρωπος με φύση συγκαταβατική και με έμφυτη την τάση να εμπιστεύομαι, δεν είναι που θέλω να τους το χαλάσω το χατήρι  αλλά μάλλον κάτι δεν πάει καλά....

Δε γίνεται να τιμήσω καμιά μνήμη γιατί απλούστατα δεν έχω καμία μνήμη από αυτόν τον πιτσιρικά.
Τη μνήμη αυτού του παιδιού θα την τιμήσουν οι γονείς, οι φίλοι, οι γνωστοί του.

Εγώ το μόνο που έχω να θυμηθώ είναι πως ετούτη εδώ η πολιτεία, που θέλοντας και μη είμαι κι εγώ στα σπλάχνα της, πριν ένα χρόνο ακριβώς σκότωσε αναίτια ένα μικρό παιδί.  Πως ετούτο εδώ το κράτος και οι μηχανισμοί του με κάνανε συνένοχο σε ένα ιδιαιτέρως απεχθές έγκλημα.  Δολοφόνο δια "εξοστρακισμού".  Λυπάμαι αλλά αδυνατώ να δω την όποια ειρήνη σ' αυτό.  Οργή βλέπω μόνο και την προσπάθειά μου να βρω τρόπους να πορευτώ σε μια κοινωνία που προ πολλού έχει ξεχάσει αξίες και ιδανικά.  Να σταθώ σε μια πολιτεία και ένα κράτος που εγώ το άφησα να ξεχάσει ότι ο μόνος λόγος που υπάρχει είναι για να κάνω εγώ και το παιδί μου τη ζωή μας καλύτερη.



Θα βγω στο δρόμο.  Για να δηλώσω πρώτα από όλα στη μάνα αυτού του παιδιού συγγνώμη.  Κι εκεί σταματά η ταπεινότητά μου. 


Από κει κι ύστερα απαιτώ να μου πουν γιατί βάψανε τα χέρια μου με αίμα.
Και ναι δεν έχω ειρήνη μέσα μου.  Θυμό έχω.






(Η φωτογραφία είναι από την πλατεία στα Εξάρχεια σήμερα το μεσημέρι.  Τα στίγματα στο αυτοκίνητο δεν είναι κάτι άλλο παρά αίματα από τα γεγονότα που έγιναν.  
Συγχωρέστε με αν γίνομαι γραφική αλλά από μικρή η μάνα μου με έμαθε πως το αίμα το έχουμε για να χτίζουμε όχι για να το σπαταλάμε.)

.
2

Πριν ένα χρόνο τέτοιες μέρες...





... κι όμως κάτι έμεινε...



.
8

"Μάγκες πιάστε τα γιοφύρια..."



Χαζολογώντας εις την μπλογκογειτονιάν εδιάβασα αυτό:

"Νέο κρούσμα αστυνομικής αυθαιρεσίας και κακοποίησης πολίτη"

κατόπιν έπεσα πάνω σ' αυτό:




και δεδομένου του "Εγχειρίδιου διαχείρισης της τσαντίλας μας" που μας έχουν ενεχειρίσει κατέληξα στο εξής βαθυστόχαστο:

"Αθάνατο ρεμπέτικο ποτέ σου δε πεθαίνεις... στην παρανομία ήσουνα κι ακόμα εκεί είσαι"


.



Back to Top