0

Οι μοιραίοι....


Τι σου είναι οι συνειρμοί.... Πράμα πολύ περίεργο. Άκουσα απόψε ότι υποψήφιοι για το Νόμπελ Ειρήνης είναι ο Ομπάμα και ο Σαρκοζί. Τι λέτε ρε παιδιά τι λέτε ωρέ παλικάρια;
Αθέλητα πήγα πίσω στις εποχές που ο Σεφέρης ήταν κολητός με τον Βάρναλη και θυμήθηκα:

Μέσ' στην υπόγεια την ταβέρνα,
μέσ' σε καπνούς και σε βρισιές,
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα),
όλη η παρέα πίναμε εψές,
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ο ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγίς
ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής !
Όσο κι' ο νους αν τυραννιέται
άσπρην ημέρα δε θυμιέται!

(Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος του άσωτου ουρανού
ω! της αυγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!)

Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό
του άλλου κοντόμερη η γυναίκα
στο σπίτι λειώνει από χτικιό
στο Παλαμήδι ο γυιός του Μάζη
κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.

- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
- Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
«Ποιος φταίει; ποιος φταίει;» κανένα στόμα
δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα.

Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί
σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα,
όπου μας έβρει, μας πατεί:
δειλοί, μοιραίοι κι' άβουλοι αντάμα
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα !
0

Για τον Αλέξανδρο

Έχει πια περάσει καιρός αρκετός. Καιρός ικανός που πια μπορώ να κοιτώ πίσω μόνο σαν μάνα, ξεχνώνοντας το θυμό για όλα τα υπόλοιπα. Είναι τραγικό τόσο όσο τα λόγια δεν μπορούν να πουν να πρέπει να κοιτάς τα μάτια ενός δεκαπεντάχρονου που έφυγε.
0

Πως να πιστέψουν οι άπιστοι...


Έπεσα πάνω του τυχαία και καθώς πρόκειται για κάτι που σε πολύ πιο αθώους δικούς μου χρόνους «παίδεψε» την ψυχή μου, το παραθέτω με συγκίνηση – επίκαιρο όσο ποτέ:

«Πώς να πιστέψουν οι άπιστοι, τι θάματα μπορεί να γεννήσει η πίστη; Ξεχνούν πως η ψυχή του ανθρώπου γίνεται παντοδύναμη, όταν συνεπαρθεί από μια μεγάλη ιδέα. Τρομάζεις όταν, ύστερα από πικρές δοκιμασίες καταλαβαίνεις πως μέσα μας υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του ανθρώπου· τρομάζεις… γιατί δεν μπορείς πια να βρεις δικαιολογίες για τις ασήμαντες ή άνανδρες πράξεις σου, ρίχνοντας τα φταίξιμο στους άλλους. Ξέρεις πως εσύ, όχι η μοίρα, όχι η τύχη μήτε οι άνθρωποι γύρα σου, εσύ μονάχα έχεις ό,τι κι αν κάμεις ό,τι κι αν γίνεις ακέραιη την ευθύνη»
Ν. Καζαντζάκης
2

Καραβάνι

Το καραβάνι φόρτωνε ολημερίς.
Πράματα ατελείωτα.
Και στην ξανασαιμιά της μέρας
τράβηξε κρυμμένο στη σκόνη,
στα ήσυχα νερά του ξεψυχισμένου ήλιου.
Η νύχτα αλάργα έσφιγγε με πόνο
τα πλατιά τα μέτωπα.
Οι φωνές μαραίνονταν
και τα παραμύθια σιωπούσαν
προσμένοντας βροχή μακρινή
να γυαλίσει λόγια απαλά
που όχι δίχως κόπο
τα αγκάλισε φευγάτος άνεμος.
Σιωπή.
Τ' αυτιά κοχύλες που σουρρίζουν θάλασσα
κι ο νους ντύνει ξωτικά
και στήνει λάμιες στις ρόδες απ' τ' αμάξια:
"Κι αν είν' τούτα τα ξωτικά
να μας πάρουν μακριά
ας είναι ευλογημένα.
Τούτος ο τόπος δέθηκε σφιχτά με το σκοτάδι"
0

Τιλιώσαν τσι γι Απόκριγιες ελιμσα γιαλέσα....


Το βρήκα στην πασχ(π)αλίτσα κι επειδή έχουμε απόκριες κι επειδή η σάτυρα και η βωμολοχία έχουν ρίζες πολύ βαθιές σε τούτον τον τόπο (όσο κι αν αυτό ενοχλεί κάποιους) κι επειδή νομίζω ότι τραγούδια όπως "το τραγούδι της τράτας" από την Μυτιλήνη δεν πρέπει να αφεθούν στην λήθη:

Τιλιώσαν τσι γι Απουκριγιές ελιμ για
Σφαλίσανι τσι οι πόρτις.
Τσι μείναν τα μουνιά ανοιχτά τσι γι ψουλές αλόρτις
Η Τράτα μας θέλει κουπιά,θέλει τσι παληκάρια
Να πάμι να ψαρέψουμι να πιάσουμι τα ψάρια
Στη τράτα μας διαλέξαμι παλ’κάρια μι αρχίδια
Γιατί τα χρειαζόμαστι στα δίχτυα μας βαρίδια
«Έφιρι μια γειασας στου πρίναρου γειασα μια μουναριά γειασα
Σα βλασταριά γειασα,μια μουναριά πιασα σα βλασταριά γειασα»
Ε πάγου πια στα Χιώτικα ούτι στα μουχουνήσια γιατί μι βγάλαν άδικο
Πους φίλησα κουρίτσα
Αν φίλησα τσι αν έκανα να πάθου τσι να γίνου να γκρεμιστώ στα λάχανα
Να πέσου στα μαρούλια .
Τσι απ τα μαρούλια στου χαλβά τσι απ του χαλβά στη μτζίθρα
Έλιμ γεια σας τ’ τρύπας πιάσα Ίσαοοοο
«Έφιρι μια γειασας στου πρίναρου γειασα μια μουναριά γειασα
Σα βλασταριά γειασα,μια μουναριά πιασα σα βλασταριά γειασα»
Σαράντα χρόνια γύριβγα να βρω μουνί μι κότσου
Να χώσου τη ψουλάρα μου να μι κρατής απόξου
Καταμισή στου πέλαγου ρουδάνα ρουδανίζει
Τσι η ψώλους’ιμ μές τα μιριάς αστράφτ τσι μπουμπουνίζει
Ισα γειασα ελιμγιασα ψαρια πιασα ισαγειασα τμναρας πιασα ελιμγειασας ισαοοοοο...
(Αλόρτις=όρθιες.Πρίναρους=τοποθεσία στο χωριό,Πλάτανος)
0

Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια


Και που λέτε εκεί που καθόμουνα με ζυγώνει η κόρη μου των 10 χρόνων και με ρωτά:
- «Μαμά τι είναι blog;»
- «Ένα μέρος στο κομπιούτερ που μπορείς να γράψεις ότι θέλεις, να βάλεις φωτογραφίες, βίντεο…»
- «Και μπορεί να το δει όποιος θέλει αυτό;»
- «Ναι. Όποιος έχει internet….»
- «Μαμά, θέλω να μου δείξεις. Να φτιάξω ένα blog δικό μου»
- «Γιατί κούκλα μου; Τι το θες εσύ το blog; Σαν τι θα ήθελες να γράψεις που να το δει πολύς κόσμος;»
- «Η μουσικού στο σχολείο, μας έχει σπάσει τα νεύρα. Όλο βλακείες κάνει…. Στον διευθυντή δεν μπορούμε να πάμε γιατί δεν θα μας πιστέψει. Στο blog θα γράψω αυτό που γίνεται..»

«Να τα! Να τα!» σκέφτηκα. «άλλος ένας εκκολαπτόμενος αόρατος blogger»

Κύριε πρόεδρε της ΕΣΗΕΑ «μετά λύπης μου» πρέπει να σας ενημερώσεω πως η μάχη σας ενάντια στα blogs είναι κομματάκι χαμένη από χέρι.
Στο πολύ κοντινό μέλλον ακολουθεί μια γενιά που πολύ πριν πιάσει το μολύβι έπιασε το ποντίκι και έμαθε τη γλώσσα προγραμματισμού πριν καν μάθει την μητρική της (αν τώρα αυτό είναι για καλό ή για κακό δεν είναι της παρούσης).

Πάρτε το απόφαση ότι το ράφι με το γλυκό είναι πια σε κοινή θέα. Σίγουρα όχι από τα βαθιά δημοκρατικά αισθήματα της κοινωνίας μας αλλά λόγω τεχνολογικής υπεροχής.
0

Εναλλακτικό και αλληλέγυο εμπόριο


Στον παγκοσμιοποιημένο μας κόσμο υπάρχει ένας ιστός που συνδέει όλους και όλες μεταξύ μας: ξεκινά από το 12χρονο κοριτσάκι που ιδρώνει επί δεκατέσσερις ώρες επάνω από το κομψό, κατά τ’ άλλα, μπλουζάκι μιας πολυεθνικής στην Ινδονησία, περνά από τον καθέναν από τους εκατοντάδες χιλιάδες παραγωγούς που εγκατέλειψαν τα τελευταία χρόνια τα χωράφια τους στην Ευρώπη και τον τρομοκρατημένο από τις τρελές αγελάδες και τα ακόμη πιο τρελά κοτόπουλα καταναλωτή, και καταλήγει στον εξαθλιωμένο ιρακινό αγρότη που υποχρεώνεται με νόμο πλέον να αγοράζει σπόρους από τις μεγάλες αγροτοβιομηχανίες. Τι είναι λοιπόν αυτό που μας ενώνει; Καταρχάς, το ότι είμαστε όλοι και όλες θύματα ενός μοντέλου που αποφασίζει τι, πού και πώς θα παραχθεί, σε τι είδους (χημική) επεξεργασία θα υποβληθεί και με ποιο τρόπο θα φτάσει στον τελικό του αποδέκτη, με ένα και μόνο κριτήριο: τη μεγιστοποίηση του κέρδους.

Περισσότερα στο sporos.org

0

Δολοφονική επίθεση με χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών

Χτες το βράδυ 24/2/09 στις 10:05 «άγνωστοι» πέταξαν χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών που βρίσκεται στην οδό Τσαμαδού στα Εξάρχεια (στον ίδιο χώρο στεγάζονται και τα γραφεία του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα). Εκείνη την ώρα το Στέκι ήταν γεμάτο κόσμο μιας και είχε ανοιχτή εκδήλωση ο Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης και συνεδρίαζε το συντονιστικό της οργάνωσης μας. Η επίθεση δεν είχε θύματα από καθαρή τύχη δεδομένου ότι η χειροβομβίδα δεν μπόρεσε να σπάσει το διπλό τζάμι του παραθύρου, έκανε γκελ, και τελικά έσκασε στη ζαρντινιέρα που βρίσκεται μπροστά στο κτίριο.

Η χτεσινή φασιστική παρακρατική δολοφονική επίθεση εντάσσεται στη γενική προσπάθεια καθεστωτικής αντεπίθεσης μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη. Όλο το τελευταίο διάστημα παρατηρούμε την όξυνση της κρατικής και παρακρατικής βίας καθώς και μια εκστρατεία μαύρης προπαγάνδας ενάντια στους χώρους αντίστασης («η άκρα Αριστερά είναι υπεύθυνη για τη βία»). Οι «άγνωστοι» που πέταξαν τη χειροβομβίδα δεν στρέφονται μόνο εναντίον μας, αλλά ενάντια συνολικά στο ανταγωνιστικό κίνημα, σε όσους και όσες εξεγέρθηκαν το Δεκέμβρη, σε όσες και όσους αρνούνται έμπρακτα τη δικτατορία των αγορών και τη «δημοκρατία» του ροπάλου.

Είναι μάλλον περιττό να πούμε ότι δεν πρόκειται να κάνουμε βήμα πίσω, είναι μάλλον περιττό να δηλώσουμε ότι το παρακράτος θα πάρει την απάντηση που του αξίζει

Αθήνα 25 Φεβρουαρίου 2009

Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα
0

Απειλές Κακλαμάνη εναντίον δημοτών


"Με μηνύσεις για «δυσφήμηση της πόλης των Αθηνών», εναντίον όσων επιτροπών κατοίκων «επιτίθενται» στην αρχή του δήμου χρησιμοποιώντας ψέματα - είτε εν γνώσει είτε εν αγνοία τους – απειλεί ο δήμαρχος της πρωτεύουσας, Νικήτας Κακλαμάνης.

Αυτό ανέφερε ο ίδιος κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του δημοτικού συμβουλίου. Την ίδια ώρα, η Κίνηση Κατοίκων του 6ου Δημοτικού Διαμερίσματος εξαπολύει σοβαρές κατηγορίες εναντίον του κ. Κακλαμάνη, αναφορικά με την νομιμότητα των ενεργειών του στο πάρκο Κύπρου και Πατησίων.

Ο δήμαρχος Αθηναίων δεν έχει δημοσιοποιήσει τις διαδικασίες ανάθεσης του πάρκινγκ στο συγκεκριμένο χώρο και σύμφωνα με τους κατοίκους καλείται να λογοδοτήσει στη Δικαιοσύνη για την κοπή δένδρων".
(πηγή tvxs).

Το μόνο που εγώ έχω να συμπληρώσω είναι η μουσική υπόκρουση:
"Τρέξτε φτάστε ρε παιδιά να θαυμάστε την κυρά
που στολίζεται και ράβει και τη γειτόνια ανάβει...
....Κι άμα βγει στο παραθύρι πως φοβάμαι μη με δείρει
και κλειστώ σε μοναστήρι και με φαν' οι καλογήροι....."
0

Εγώ... ο χρηματιζόμενος συκοφάντης και κονομιμένος blogger


Άντε το έμαθα κι αυτό…
Πως είμαι λέει κρυπτο-δημοσιογράφος (να ανησυχήσω τώρα ή να το αφήσω για αργότερα;), κακοποιός και το άλλο να δεις πως το’πε - α ναι -απατεώνας στο περιβάλλον της μπλογκόσφαιρας με μοναδικό στόχο την κονόμα.

Κοίτα φίλε μου να δεις τι είμαι και δεν το ήξερα….. Μωρέ μπράβο μου. Φτου σου κοπελάρα μου!
Και να πεις ότι το πάλαιψα… όχι κύριε ήρθε έτσι από μόνο του. Αυθορμήτως, αφ’ εαυτού του καλέ.

Είμαι λέει ανώνυμη, αλλά δεν φταίω εγώ….οι οδηγίες χρήσεως φταίνε.
Πήρα τη ρημαδοφυλλάδα με τις οδηγίες βήμα βήμα για το πώς να φτιάξετε το δικό σας blog, καθότι τσακάλι στους κομπιούτερους δεν είμαι – κι εκεί που ήμουνα έτοιμη να μοστράρω φαρδύ πλατύ το αρχοντικό μου το όνομα - τιμή μου και καμάρι μου δεν λέω - τσουπ με πιάσανε απ’ τη μούρη:
«Ο καθένας έχει δικαίωμα στην ανωνυμία. Η Δύναμη των blogs είναι ακριβώς αυτή η ανωνυμία»

Ώπα λέω… αυτό μ' αρέσει. Σα να γράφω συνθήματα στους τοίχους ένα πράμα. Και καθότι νοικοκυρά γυναίκα με παιδί και υποχρεώσεις που να τρέχω τις νύχτες να μουτζουρώνω τοίχους.

Που να ξέρω η αφελής πως έτσι μετά χαράς μετατρέπομαι σε "όπλο επιχειρηματικών συμφερόντων"; Ευτυχώς που βρέθηκε αυτός ο καλός άνθρωπος (Ταρζάν νομίζω τονε λένε) να με ενημερώσει σχετικά. (παρεπιμπτόντως αν επικαλεστώ την μικρή μου θητεία στην μπλογκόσφαιρα τυχαίνω απαλλαγής - εδώ καλέ κοτζαμ υπουργός δικαιοσύνης επικαλείται το αυτό επιχείρημα εγώ δηλαδή γιατί)

Τι άλλο να πω… σαν ένα ταπεινό μέλος των μπλογκοβαρεμένων και αφού κατάφερα όλα αυτά τα τρομερά δεν μπορώ παρά σαν άνθρωπος να είμαι large. Να εξαντλώ όλη μου την κατανόηση στον πόνο εκείνων που έχασαν την αποκλειστικότητα στο ράφι που είναι το γλυκό (γιατί πλάκα πλάκα ξέρεις τι πίκρα είναι να πηγαίνεις να κλέψεις το γλυκό από το βάζο και να ανακαλύπτεις πως δεν είσαι μόνος σου;).
0

Μα τι σκατά συμβαίνει;

Είμαι γέννημα θρέμμα μιας γενιάς που «χούντα δεν εγνώρισε μα ούτε ελευθερία». Μιας γενιάς που στο μεγάλωμά της στερήθηκε τη διεκδίκηση και τον αγώνα. Και ταυτόχρονα στερήθηκε την ικανότητα να αναπτύξει κοινωνική κρίση και άποψη.

Όλα τα βρήκαμε τακτοποιημένα. Μας είπαν πως όλα είχαν μπει στη θέση τους, πως επιτέλους μετά από χρόνια η κοινωνία είχε θεμελιώσει τις ελευθερίες της κι εμείς για το μόνο για το οποίο θα έπρεπε να ενδιαφερόμαστε ήταν η ευημερία μας.

Και αυτό κάναμε. Και το κάναμε τόσο καλά που στην προσπάθειά μας αυτή ξεχάσαμε όλα τ’ άλλα.

Μεγάλωσα με την ψευδαίσθηση της κοινωνικής ελευθερίας. Μεγάλωσα με την καραμέλα της δημοκρατίας.

Και ξάφνου καταλαβαίνω ότι η δημοκρατία λειτουργεί και η ελευθερία υπάρχει όταν εγώ δεν απαιτώ τίποτα. Όταν είμαι ένα ωραιότατο σγουρομάλλικο προβατάκι που κυνηγά την περιβόητη ευημερία του.

Αν αποκτήσω άποψη, αν διεκδικήσω, αν δείξω ανησυχητικά σημάδια ότι το μυαλό μου αρχίζει να λειτουργεί πρέπει αυτομάτως να κουβαλώ μαζί μου ταυτότητα. Κι αν αυτό μου το ξύπνημα αξιολογηθεί ως ιδιαιτέρως ανησυχητικό μπαίνει στη ζωή μου η «προβοκάτσια». Συγχωρέστε με, ποτέ δεν ασχολήθηκα ιδιαιτέρως με τον όρο αυτόν. Σχεδόν δεν ξέρω τι σημαίνει…

Τώρα όμως που πραγματικά αναρωτήθηκα «ρε λες να μην είμαι πρόβατο;» μου την πέφτουν από παντού οι λύκοι. Και εγώ ρε γαμώτο δεν έχω μάθει να αντιστέκομαι. Δεν έχω μάθει να αντιστέκομαι στο χουχούλιασμα που προσφέρει το μαντρί. Κι ούτε έχω μάθει να ονειρεύομαι τη ζωή έξω από αυτό. Κι ούτε έχω ψιλιαστεί ότι οι λύκοι είναι μισθοφόροι αυτών που έθρεψαν τους φόβους μου.

Από καιρό τώρα ψυχανεμίζομαι ότι πρέπει να πάρω αυτά που έμαθα από την αρχή. Κι είμαι στην κόψη. Δεν έχω πίσω μου θεμέλια γι’ αυτό και το μυαλό μου παραπαίει Αυτό όμως μπορώ και το βολεύω. Με την ψυχή μου έχω το πρόβλημα που αρνείται να μπει στον τρόμο. Και με αυθάδεια εφηβική απλά δηλώνει πως υπάρχει.
0

Την Τετάρτη η δίκη του blogme


Την Τετάρτη 18/2 πρόκειται να εκδικαστεί (;) η υπόθεση του blogme, του Αντώνη Τσιπρόπουλου δηλαδή, που το καλοκαίρι του 2006 είχε συλληφθεί κατόπιν μήνυσης κατ’ αγνώστων του Δημοσθένη Λιακόπουλου (του γνωστού τηλεβιβλιοπώλη), επειδή ο aggregator του αναδημοσίευε τα ποστ από το blog του FunEl (κατά του οποίου βασικά στρεφόταν η μήνυση Λιακόπουλου), όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά επειδή αυτό κάνουν οι aggregators: αναδημοσιεύουν περιεχόμενο.

Η δίκη έχει μεγάλη σημασία για την ελευθερία του λόγου κι έχει ήδη λάβει διεθνή δημοσιότητα (η δημοσιοποίηση του γεγονότος τον Οκτώβρη του 2006 είχε συμπέσει με το Internet Governance forum που γινόταν εκείνο τον καιρό στην Αθήνα κι έτυχε της προσοχής των συνέδρων).

Για άλλη μια φορά δυστυχώς η δίκη συμπίπτει με ένα άλλο γεγονός που θα τραβήξει μέρος της προσοχής της μπλογκόσφαιρας: το συνέδριο για τα Social Media (θυμίζω ότι η πρώτη δικάσιμος τον Ιούνιο του 2007 συνέπιπτε με την εκδήλωση “blog και πολιτική”).

Παρότι η χρονική απόσταση κι η συγκυρία δεν ευνοούν, νομίζω ότι μια οργανωμένη κίνηση προβολής και διαμαρτυρίας για το θέμα θα έχει καλύτερη τύχη τώρα, περισσότερο από κάθε προηγούμενη φορά. Κι αυτό γιατί εντωμεξύ, και κυρίως λόγω των γεγονότων του Δεκεμβρίου, έχουν σχηματιστεί άτυπα δίκτυα κι έχουν εμφανιστεί και διαδοθεί εργαλεία που ευνοούν την ζωντανή κι ευρεία διάδοση του θέματος.

Γι αυτό καλούμαστε όλοι να συμβάλουμε στην αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος και τη διάδοση του θέματος. Πρέπει να πάρει μεγάλη δημοσιότητα. Γράψτε στα blog σας, ενημερώστε στο facebook, στο twitter, όπου συμμετέχετε κι όπου μπορείτε. Χρησιμοποιήστε το tag blogme. Ας δείξουμε ότι η συνήθης λήθη δεν περνάει στο διαδίκτυο.

Η δίκη θα γίνει στα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων στο Κτήριο 9, στο Πρώτο τριμελές πλημμελειοδικείο,αριθμός 12, στις 9 πμ.

Δείτε σχετικά την ιστορία του θέματος όπως την έχουμε παρακολουθήσει εδώ.
Δείτε επίσης τι έγραψαν πρόσφατα ο Παναγιώτης Βρυώνης, ο Αστέρης Μασούρας, ο Jim_hellas, o InloveWithLife, το xBlog κι ο ίδιος ο Αντώνης Τσιπρόπουλος.

(αναρτήθηκε από metablogging)
0

Το Μαίναλο φόρεσε τα καλά του


Το σαββατοκύριακο που πέρασε το Μαίναλο φορούσε το χαμόγελο το καλό και το πλατύ του.

Ντύθηκε τη φορεσιά την επίσημη και καμάρωνε.

Εικόνες απόκοσμες και ομορφιά που έκοβε την ανάσα.





Ένιωθες σαν να βρισκόσουν σε γιορτή μεγάλη και μυστική


Ευτυχώς για έναν ακόμα χειμώνα μπορούμε να το χαρούμε.

Κι αυτό γιατί όταν αρχίζει να ζυγώνει το καλοκαίρι ένας κόμπος υπάρχει να σφίγγει το στομάχι όσων νοιάζονται για το βουνό


0
(κλικ στην εικόνα, για να θαυμάσετε τα έργα ανάπλασης του Nikita)

Δεν είναι νεκροταφείο! Είναι το Δημαρχείο επί της οδού Λιοσίων!Ο Nikita τα φύτεψε στην είσοδο του πρώτου ορόφου, για να αναπληρώσει αυτά που πριονίζει!

(αναρτήθηκε από σίβυλλα)
0

Διπλά παράνομο το parking στην Κύπρου

Εκτός από την παράνομη κοπή δέντρων, η οποία έγινε αγνοώντας σχετική απόφαση της Διεύθυνσης Δασών Αττικής, ακόμα και η χρηματοδότηση του έργου αποδεικνύεται πως βασίστηκε σε παράνομη απόφαση των υπουργών Οικονομίας και Οικονομικών, κατά παράβαση των κανόνων για τις χρηματοδοτήσεις του αναπτυξιακού νόμου.
Συγκεκριμένα, η εταιρία ΔΟΜΟΤΕΚΑ (Κοινοπραξία που έχει συσταθεί από τις εταιρίες ΔΟΜΟΠΟΛΙΣ και ΤΕΚΑΛ) όπως προκύπτει από το φύλλο εφημερίδας της κυβερνήσεως χρηματοδοτήθηκε για την κατασκευή δύο υπόγειων γκαράζ με βάση τις διατάξεις του Αναπτυξιακού Νόμου, με ποσοστό 40% επί της συνολικής επένδυσης.
Τη σχετική απόφαση υπογράφουν στις 16.9.2008 ο τότε υπουργός Οικονομίας Γιώργος Αλογοσκούφης και ο τότε υφυπουργός Οικονομικών και σημερινός διάδοχος του κ. Αλογοσκούφη, Γιάννης Παπαθανασίου.
Ωστόσο, η απόφαση αυτή είναι παράνομη και μάλιστα εν γνώσει των δύο υπουργών καθώς με δικά τους νομοθετήματα αλλά και με βάση την ευρωπαϊκή νομοθεσία έχουν ρητά αποκλειστεί από τις ευεργετικές διατάξεις του Αναπτυξιακού Νόμου οι επενδύσεις που γίνονται μέσω Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα.

Σύμφωνα με πληροφορίες, γίνεται ήδη διορθωτική προσπάθεια από την κυβέρνηση ώστε να δικαιολογηθεί η χρηματοδότηση της εταιρίας. Συγκεκριμένα, σε τροπολογία που αναμένεται να έρθει προς ψήφιση στη Βουλή περιλαμβάνεται η αλλαγή του νόμου και μάλιστα με αναδρομική ισχύ ώστε να περιληφθεί και η συγκεκριμένη σύμβαση η οποία υπογράφτηκε από το 2006.
(ολόκληρο το άρθρο στο tvxs)

Πρόσκληση στη δράση - Ένα δέντρο για τον δήμαρχο

Στόχος : να φτιάξουμε 1000 -και πάνω- σκίτσα με δέντρα και σκέψεις,σαν ένδειξη διαμαρτυρίας για το περιβαλλοντικό έγκλημα που συντελέστηκεστις 26/1/09!
Σκοπός: το σκίτσο-δεντράκι του καθενός μας να ενωθεί με των άλλων και να φτιάξουν ένα δάσος διαμαρτυρίας.
Τελικός αποδέκτης : ο δήμαρχος Νικήτας Κακλαμάνης.
Έχουμε ήδη ξεπεράσει τα 800!
Ενωθείτε μαζί μας σ΄αυτή την πρωτότυπη διαμαρτυρία!


Οδηγίες για όσους θέλουν να συμμετάσχουν:Σε χαρτί Α5 (το μισό του Α4) φτιάχνετε το σκιτσάκι σαςμε μολύβι ή στυλό ή μαρκαδόρο ή παστέλ….μονόχρωμο ή έγχρωμο, (όπως σας αρέσει)γράφετε μια σκέψη σας (ή δεν γράφετε)υπογράφετε (για όσους δεν θέλουν να βάλουν επώνυμο, αρκεί το μικρό και η ιδιότητα π.χ. Α δημοτικού, Β γυμνασίου, ιδ. υπάλληλος, καλλιτέχνης κλπ)μας το στέλνετε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: enadendro@yahoo.gr
Και μην ξεχνάτε: δεν περιμένουμε αριστουργήματα… ένα δέντρο σαν αυτά που κάναμε όταν ήμασταν παιδιά αρκεί!! Είναι εντυπωσιακό ότι το δέντρο -μαζί με το σπίτι και το ανθρωπάκι- είναι από τα πρώτα πράγματα που ζωγραφίζει ένα παιδί!Μπορείτε να το διαδώσετε στους φίλους σας… στα παιδιά σας… στους γονείς σας…δεν υπάρχει όριο ηλικίας!
Μέχρι τώρα οι συμμετέχοντες είναι από 1 έως 86 χρονών!!

Ετοιμάζεται η ιστοσελίδα που θα αναρτηθούν τα σκίτσα.Ο τόπος και ο τρόπος που θα εκτεθούν τα πρωτότυπα, όταν συγκεντρωθούν, θα σας ανακοινωθεί με e-mail.

Ευχαριστούμε τους εικαστικούς που ήδη έχουν συμμετάσχει! Όσοι καλλιτέχνες επιθυμούν, μπορούν να έρθουν σ΄ επαφή μαζί μας και για πιο ενεργή συμμετοχή!! Είμαστε ένα ανοιχτό γκρουπ.

Η συμμετοχή όλων μας είναι σημαντική!

(αναρτήθηκε από ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ-ΧΙΛΙΑ ΔΕΝΤΡΑ)

0

Ποιος θα αποφασίσει για το αν θα ζήσω ή θα πεθάνω;

Ενώ συζητούνταν, σε φορτισμένο μάλιστα κλίμα στο ιταλικό κοινοβούλιο το θέμα «ευθανασία» έφτασε η είδηση του θανάτου της 37χρονης ιταλίδας.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου προέκυψε ένα πικρό μειδίαμα…

Μαζεμένοι προύχοντες και προεστοί να συζητούν ,να κρίνουν και να αποφαίνονται για τη ΖΩΗ και το ΘΑΝΑΤΟ. Η παράνοια και η μεγαλομανία του ανθρώπινου ζώου…. και ο φόβος του επίσης. Με τους θρησκευάμενους «σωτήρες» να καραδοκούν σαν τα όρνεα στη σκιά.

Όχι , αδυνατώ να κατανοήσω το πώς μια χούφτα ανεγκέφαλοι μπορούν να χωρέσουν στα δικά μου μεταφυσικά μονοπάτια. Οι δρόμοι οι πιο απόκρυφοι της ψυχής μου να γίνουν παιχνίδι στα χέρια αργυραμοιβών.

Αν σαν πλάσμα, που ζει όχι μόνο πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη αλλά πάλλεται μέσα σε ένα πλατύτερο σύμπαν, έχω μια σταλιά ελευθερίας αυτή - αν μη τι άλλο - είναι το να δίνω τα δικά μου χρώματα σε κάτι που γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν μου ανήκει και πως το μπόι μου δεν φτάνει για να το δαμάσει.

Είναι εξοργιστικό και ταυτόχρονα αστείο. Μαζεύτηκαν οι «άρχοντες» για να αποφανθούν για το δικαίωμα στη ζωή και στο θάνατο…. των άλλων.

Όπως αποφάνθηκαν για παράδειγμα στην περίπτωση της Γάζας ότι η «ευθανασία» είναι επιβεβλημένη για καμιά πεντακοσαριά εξακοσαριά παιδάκια (στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα το «ευ» στην ευ-θανασία δεν κρίθηκε καν απαραίτητο).

Όχι κύριοι μου τα ‘χετε αρπάξει όλα. Την διάσταση της ύπαρξής μου δεν θα σας τη δώσω. Οι νόμοι σας είναι λίγοι και μικροί για να χωρέσουν τους μύχιους φόβους και τις δειλές ελπίδες της ψυχής μου.
0

13-15 Φλεβάρη στο Σύνταγμα. Αλληλεγύη στην Παλαιστινιακή Αντίσταση


0

"Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό"

«Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό».
Μια αρχή απ’ αυτές που μπορείς να επικαλεστείς με την απόλυτη σιγουριά της καθολικής αποδοχής. Κανείς δεν πρόκειται να αμφισβητήσει ότι ο άνθρωπος έχει απόλυτη ανάγκη τους ομοίους του. Ποιοι όμως είναι οι όμοιοί του και για ποιον λόγο τους έχει ανάγκη;

Και θα μου πεις «τι σ’ έπιασε πρωί πρωί κυρά μου; Ούτε καφέ δεν ήπιες καλά καλά και το ‘ριξες στις κοινωνιολογικές αναλύσεις»…και άδικο δεν θα’ χεις.

Προχθές όμως ήμουν στη συναυλία στο παρκάκι. Κοίταζα γύρω μου και αναρωτιόμουν γιατί όλα αυτά πρέπει να γίνονται εκ των υστέρων, όπως το ίδιο είχα αναρωτηθεί και σε προηγούμενες εκδηλώσεις στον ίδιο χώρο.

Και όταν λέω «όλα αυτά» εννοώ πρώτα απ’ όλα αυτό το πάρε δώσε ανάμεσα σε ανθρώπους πολύ διαφορετικούς, που με μάτια χαμογελαστά προσπαθούν να βρουν κοινούς κώδικες και να μοιραστούν συναισθήματα, σκέψεις, απόψεις. Στιγμές πάνω απ’ όλα ανθρώπινες, με μια γεύση «συνωμοτική».

Αυτό το ανακάτεμα με τους ανθρώπους στο γύρω μου, με τους φόβους, την οργή, τη χαρά, τη λύπη τους, τις ιδέες και τις διαφωνίες τους είναι ζωτικό για την ψυχή μου. Το πόσο πολύ το θυμήθηκα ξανά ετούτες τις μέρες.

Γέλασα όταν σκέφτηκα το πώς θα αντιδρούσαν οι συγχωριανοί του πατέρα μου - 50 χρόνια πριν - αν ο πρόεδρος του χωριού επιχειρούσε να «αναπλάσει» την πλατεία τους. Κι αυτό γιατί η πλατεία ήταν ο φυσικός χώρος για τις χαρές, τις λύπες, τα πανηγύρια και τις κηδείες τους. Ήταν το σημείο αναφοράς της ιδιότυπης αυτοργάνωσης της κοινωνίας τους.



Θυμάμαι σ’ ένα ντοκιμαντέρ το Νίκο Ξυλούρη που έλεγε «εγώ θέλω να τραγουδάω στις πλατείες. Να βγάλω τον κόσμο έξω και να τραγουδάμε όλοι μαζί στις πλατείες και στα πάρκα. Να κάμουμε πανηγύρια».

Δεν ξέρω ποιος μας έκλεισε μέσα. Ποιος μας έπεισε ότι ο κόσμος είναι τόσο μικρός όσο τα τετραγωνικά του σπιτιού μας και οι ίντσες της τηλεόρασής μας. Ποιος μας έπεισε ότι η χαρά είναι φτιαγμένη από νάιλον κι ότι ο θάνατος συνοδεύεται από διαφημίσεις…. Ποιος μας έπεισε πως δεν έχουμε κανένα λόγο στις αποφάσεις που αφορούν στην ζωή μας κι εμείς είπαμε ok…..

Ξέρω όμως πως έτσι η ψυχή μουδιάζει και συρρικνώνεται. Η εξυπνάδα και η συνειδητότητα στομώνουν. Η συμπόνια και η αλληλεγγύη γίνονται τυπικότητα.
Ξέρω επίσης πως η οκνηρία η εσωτερική καταλύει στον όρο «κοινωνικό ον» όχι μόνο το πρώτο του συνθετικό αλλά και το δεύτερο.

"Η νοτιά των ανθρώπων" δεν "οξειδώνει" πια. Βρήκαμε όμως «τη φλόγα που δεν τρέμει και το μαράζι δίχως αφορμή»

Επετεύχθη πιθανόν ο στόχος:
«Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να επικρατήσει, για να μην μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ».
(Χένρι Κίσσινγκερ, Σεπτέμβριος 1994, ομιλία κατά την βράβευσή του από επιχειρηματίες των ΗΠΑ, στην Ουάσιγκτον)

0

Τα σχολεία στη Γάζα άνοιξαν. Αν δεν είναι γενοκτονία, τι είναι;

Boys school in Jabalya Refugee Camp, Northern Gaza Signs:
"the martyr Eahid Qadas;" "the martyr Essam Teyeb"
(image AP)
Boycott, Divestment, Sanctions
tabula gaza
Οι συμμαθητές τους είναι δολοφονημένοι από τα ναζιστικά γουρούνια…Οι «πολιτισμένοι» της Ενωμένης Ευρώπης συνεχίζουν να στηρίζουν τη γενοκτονία του ναζιστικού Ισραήλ, με εμπάργκο… το ανεχόμαστε; Τουλάχιστον, ας το θυμόμαστε στις ευρωεκλογές…

αναρτήθηκε από σίβυλλα
0

Indymedia και Υπ. Παιδείας

Και μιας και τα 'βαλα με τα σχολικά βιβλία σήμερα, δεν μπορώ να αποφύγω την παράκληση προς το υπουργείο Παιδείας να αποφασίσει επιτέλους τι θέλει να κάνει με το Indymedia.

Απ' τη μια το χρησιμοποιεί ως πηγή σε κείμενο του μαθήματος της Γλώσσας της Ε' Δημοτικού


κι απ' την άλλη καλεί τους πρυτάνεις να το "εξοστρακίσουν" από τους servers του Πολυτεχνείου.




Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά κύριοι...... Όχι δεν είναι....

Θα σας πάρουν με τις λεμονόκουπες μέχρι και το 10χρονα και θα έχουν και όλο το δίκιο με το μέρος τους.

0

Το πολίτευμα της Ελλάδας

Άσκηση στο βιβλίο Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής της 5ης Δημοτικού, σχετική με το πολίτευμα της Ελλάδας σήμερα.

Δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να την απαντήσω....

(κλικ για μεγένθυνση)

0

Το παρκάκι της Κύπρου έναν αιώνα πριν

«Κυψέλη αρχές του 20ου αιώνα.

Η σημερινή Ι. Δροσοπούλου ήταν τότε ένας οφιοειδής χωματόδρομος τριών μέτρων πλάτους και πολύ υπερυψωμένος από την Πατησίων. Ξεκινούσε από την Μαυροματαίων, τον διέκοπτε το ρέμα της Φωκίωνος Νέγρη και συνέχιζε κατόπιν μέχρι την Πάρνηθα – γι’ αυτό και τότε ονομαζόταν οδός Πάρνηθος.

Στη συμβολή της με τη οδό Λέσβου υπήρχε πελώρια στέρνα η οποία ανήκε στο κτήμα Σκέντερ, που περιλαμβανόταν μεταξύ των οδών Δροσοπούλου, Λέσβου, Πατησίων και Καλλιφρονά. Κτήμα γεμάτο πλατάνια, πεύκα, ελαιόδεντρα και οπωροφόρα, που προς νότο συνόρευε με το κτήμα του Μ. Καλλιφρονά με την εντυπωσιακή τριώροφη έπαυλη της οικογένειας.

Η έπαυλη του Καλλιφρονά που ήταν χωμένη μέσα στα πεύκα, τα γιασεμιά και τις τσιντόνιες, διατηρήθηκε μέχρι και τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο από την γυναίκα του η οποία μάλιστα φιλοξενούσε εκεί την αδερφή της Μαρία, μητέρα του ποιητή μας Γ. Σεφέρη.

Μετά τον πόλεμο οι κληρονόμοι πούλησαν το κτήμα Καλλιφρονά όπου και χτίστηκαν πολυκατοικίες.
Εξαίρεση αποτέλεσε το κομμάτι Κύπρου και Πατησίων όπου σήμερα βρίσκεται το παρκάκι του Δήμου Αθηναίων...»

(πηγή: «Η συνοικία Αγίας Ζώνης της Αθήνας κάποτε», Αν. Μοσχωνάς)


Αν μη τι άλλο για να ξέρουμε από πού κρατούσε η σκούφια των πεύκων που έκοψε ο ακατανόμαστος……

0

Αντιγόνη

Η απόφαση πάρθηκε.
Χρυσός κι ατσάλι η ψυχή
αγκαλιάζει τη θέληση.
Και τότε βγαίνει ο μέγας άρχοντας
- από ώρα τον καρτερούσαν οι παλιάτσοι
στα παγωμένα στασίδια του θεάτρου.
Η φωνή του διαπεραστική αγριεύει τον αγέρα.
Αδιάφορα αυτός μιλάει για δίκιο,
βρίσκει τους δίκιους και τους παινεύει
βρίσκει τους άδικους και μαζί την τιμωρία τους.
Μυρίζει τα κουφάρια τους
που σα σκιές δέρνονται στον Άδη.
"Εγώ είμαι πάνω απ' όλους", φωνάζει
"η ζωή σκύβει μπροστά μου το κεφάλι
ο θάνατος στα χέρια μου παιχνίδι.
Κι αν η ψυχή φωνάζει
ο νόμος ας μείνει ο δυνατός"
Οι άλλοι γύρω του ακούαν.
Σιωπή! Αυτός είναι ο άρχοντας,
ο πρώτος στην πολιτεία ετούτη
κανείς λοιπόν ας μην αντιμιλήσει.
Μα μια κραυγή ακούγεται
σα πληγωμένου ζώου
με την πληγή καυτή και χολιασμένη.
"Άμυαλε! Άμυαλε, άδικος γίνεσαι
μες στη δικιά σου δικαιοσύνη.
Ο Άνθρωπος είναι μικρός
μα έχει μεγάλο Χρέος.
Ποιος είσαι εσύ του λόγου σου
να κρίνεις τον προδότη;
Κι αν πέσει η τιμωρία σου σαν κεραυνός
επάνω στην ματιά μου
ο Αγώνας μου τον φόβο τονε διώχνει.
ΟΧΙ! Δε σε φοβάμαι άρχοντα.
Τις απειλές λοιπόν σταμάτα".
Τα λόγια τούτα ξάφνιασαν.
Οι παλιάτσοι στα στασίδια τους
ένιωθαν ανακούφιση πίσω απ' το μασκάρεμά τους.
Ανακαθίσαν στα μεριά τους περιμένοντας...
0

Εισαγγελέας εδώ...εισαγγελέας εκεί....

Κι έρχομαι εγώ - η ξανθιά - να ρωτήσω: όταν λέμε "εισαγγελέας" τι ακριβώς εννοούμε; Γιατί η ύπαρξη του θεσμού αυτού στις κοινωνίες θεωρείται απαραίτητη; Τι και ποιους προστατεύει και από τι;

Όχι, όχι, οι ερωτήσεις μου δεν είναι καθόλου ρητορικές, είναι κυριολεκτικές.
Θες το μαλλί που παραξάνθυνε, θες τα πολλά τα χημικά στην ατμόσφαιρα, την έχασα τη μπάλα.

Χθες βράδυ εισαγγελέας απαγορεύει σε αγρότες - Έλληνες πολίτες δηλαδή - να επιβιβαστούν με τα οχήματά τους στα πλοία για Αθήνα επειδή λέει είναι πετρελαιοκίνητα (άσχετο, οι μπουλντόζες του Κακλαμάνη στη διαδρομή Γουδί - Πατήσια αέρα κοπανιστό καίγανε).
Εδώ λοιπόν ο καλός κύριος εισαγγελέας προστατεύει εμένα, τον Αθηναίο, από τους κακούς Κρητικούς που θέλουν σων και καλά να μου μολύνουν τον πεντακάθαρο κατά τ' άλλα αέρα μου....
Για το δικαίωμα του Έλληνα πολίτη να μετακινείται ελεύθερα μέσα στην ίδια του τη χώρα χωρίς να είναι αναγκασμένος να δώσει λογαριασμό σε κανέναν ούτε κουβέντα

Μια βδομάδα πριν και την ώρα που οι μπουλντόζες του ακατονόμαστου ξερίζωναν τα δέντρα, όταν υπάλληλος του Δασαρχείου απαιτούσε από τον εισαγγελέα να κινήσει την διαδικασία του αυτόφωρου πήρε την εξής σουρεαλιστική απάντηση: "από εδώ εσείς από εκεί εμείς κι από πάνω βρέχει ελέφαντες" - και το μόνο που κίνησε βέβαια ήταν τα ΜΑΤ.
Εδώ τι έκανε ο καλός κύριος εισαγγελέας; Με προστάτεψε από τους ελέφαντες (;;;;). Για τον αέρα μου όμως χέστηκε, όπως χέστηκε και για την συνταγματική παραβίαση που εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια του.

Γι΄αυτό η χαζή ξαναρωτάω τι σημαίνει εισαγγελική αρχή και τι προστατεύει;

Κι εμένα απ' αυτήν ποιος θα με προστατέψει;
0

Κακλαμάν Πασάς






Κατά τον Φωτάκο - Α' Υπασπιστή του Κολοκοτρώνη - Κακλαμάνους οι Έλληνες ονόμαζαν, κατά την επανάσταση του 1821 τούρκους προερχόμενους από τα βάθη της Ανατολίας που έφθασαν στην Ελλάδα για να βοηθήσουν τους ομοεθνείς τους.

Τους συναντάμε στην άλωση της Τριπολιτσάς, ενώ ένας εκ των πρωταγωνιστών στην αποτυχημένη για τους Έλληνες πολιορκία της Πάτρας, ήταν ο Κακλαμάν Πασάς.
0

'..οι μέρες που λαχτάρησα θα 'ρθουν, μα εγώ τις λέω δέντρο.."







0

Είναι τα στρουμφάκια "μεροκαματιάριδες';


Στο νου μου ξανά και ξανά επιστρέφει η εικόνα που αντίκρυσα στη γειτονιά μου, στο σπίτι μου, στο κομμάτι εκείνο το πιο κοντινό μου στην αδιάφορη και ξένη πόλη μου.

Την εικόνα που εμφανίστηκε μπροστά μου την προηγούμενη Δευτέρα το μεσημέρι, όταν παντελώς ανυποψίαστη επέστρεφα σπίτι μου.

Εκεί που το μάτι είχε συνηθήσει να βλέπει δέντρα τώρα υπήρχε μια τρύπα. Σάστισα. Κόσμος δίπλα μου, άνθρωποι μεγάλοι, παππούδες γιαγιάδες να βρίζουν και να καταριούνται.

Ζυγώνω πάω να ανέβω στο παρκάκι. Μια ασπίδα μου κλείνει το δρόμο. Ένα χέρι με σπρώχνει βίαια πίσω. Γιατί; Ποιοι είναι αυτοί που με διώχνουν; Και από πού με διώχνουν; Τι σχέση έχουν με τούτο το μέρος και τι μπορεί να γνωρίζουν για τις δικές μου τις αναμνήσεις, για την δική μου την ζωή που σε τούτη τη γαμημένη πόλη αυτή η γειτονιά με μεγάλωνει 40 χρόνια τώρα; Κακή στραβή κι ανάποδη αλλά αυτή έχω για σπίτι.

Ποιοι είναι αυτοί που το ίδιο βράδυ αφού είχε ρημαχθεί το σύμπαν με την δικιά τους αρωγή, δήλωναν ότι «μη νομίζετε κι εμείς μαζί σας είμαστε αλλά πρέπει να κάνουμε και την δουλειά μας»!!!

Πως είσαι μαζί μου ρε μαλάκα; Πως απαιτείς από μένα να σε δω και να σε κρίνω με τα μέτρα της ανθρωπιάς μου;

Πώς να χωρέσεις στην όποια ανθρωπιά όταν χτυπάς και συλλαμβάνεις γιαγιάδες και πιτσιρικάδες, όταν δολοφονείς μικρά παιδιά, όταν με διώχνεις από το σπίτι μου…..

Επικαλείσε τον ρόλο σου … την δουλειά σου…. τα 700 σου ευρώ…. κι εγώ ακόμα αδυνατώ να σε καταλάβω.

Αν πρέπει να σε δω ανθρώπινα τότε με αυτά που κάνεις θα εξαγριώνομαι δέκα φορές πιο πολύ γιατί την ανθρωπιά και την ευαιθησία την έχεις πρώτος εσύ «εξοστρακίσει» από την ζωή σου, συνειδητά.

Τι κι αν είσαι πιτσιρικάς , φτωχός και «μεροκαματιάρης», επέλεξες να παίξεις τον ρόλο σου. Φόρεσες την στολή σου, πήρες τα δακρυγόνα σου, γυάλισες το όπλο σου. Πρέπει να το δω με κατανόηση…. Που με πλακώνεις στο ξύλο και μετά μου λες ότι δεν το ήθελες….κι αυτό να το δω με κατανόηση….

Αν θες να σε δω σαν άνθρωπο πρέπει κι εσύ να κάνεις το ίδιο. Αν είναι πάλι να σε δω σα ρόλο, όταν σε κοιτώ γεμάτη μίσος πρέπει να καταλαβαίνεις ότι ο ρόλος σου αυτός σε έχει διώξει στην απέναντι από μένα όχθη.

Κι όχι, δεν είμαι καμιά κουκουλοφόρος ούτε έχω γαλουχηθεί στον «σκοτεινό βόρβορο των Εξαρχειών». Ίσα ίσα που απεχθάνομαι - μέχρι που φοβάμαι – τη βία.
Τους τελευταίους τους καιρούς όμως – με πρωταγωνιστή εσένα - είναι που δεν μπορείς να την αποφύγεις προκειμένου να υπερασπιστείς τα αυτονόητα.
Back to Top