Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια

Και που λέτε εκεί που καθόμουνα με ζυγώνει η κόρη μου των 10 χρόνων και με ρωτά:
- «Μαμά τι είναι blog;»
- «Ένα μέρος στο κομπιούτερ που μπορείς να γράψεις ότι θέλεις, να βάλεις φωτογραφίες, βίντεο…»
- «Και μπορεί να το δει όποιος θέλει αυτό;»
- «Ναι. Όποιος έχει internet….»
- «Μαμά, θέλω να μου δείξεις. Να φτιάξω ένα blog δικό μου»
- «Γιατί κούκλα μου; Τι το θες εσύ το blog; Σαν τι θα ήθελες να γράψεις που να το δει πολύς κόσμος;»
- «Η μουσικού στο σχολείο, μας έχει σπάσει τα νεύρα. Όλο βλακείες κάνει…. Στον διευθυντή δεν μπορούμε να πάμε γιατί δεν θα μας πιστέψει. Στο blog θα γράψω αυτό που γίνεται..»

«Να τα! Να τα!» σκέφτηκα. «άλλος ένας εκκολαπτόμενος αόρατος blogger»

Κύριε πρόεδρε της ΕΣΗΕΑ «μετά λύπης μου» πρέπει να σας ενημερώσεω πως η μάχη σας ενάντια στα blogs είναι κομματάκι χαμένη από χέρι.

Στο πολύ κοντινό μέλλον ακολουθεί μια γενιά που πολύ πριν πιάσει το μολύβι έπιασε το ποντίκι και έμαθε τη γλώσσα προγραμματισμού πριν καν μάθει την μητρική της (αν τώρα αυτό είναι για καλό ή για κακό δεν είναι της παρούσης).

Πάρτε το απόφαση ότι το ράφι με το γλυκό είναι πια σε κοινή θέα. Σίγουρα όχι από τα βαθιά δημοκρατικά αισθήματα της κοινωνίας μας αλλά λόγω τεχνολογικής υπεροχής.