Είναι τα στρουμφάκια "μεροκαματιάριδες';

Στο νου μου ξανά και ξανά επιστρέφει η εικόνα που αντίκρυσα στη γειτονιά μου, στο σπίτι μου, στο κομμάτι εκείνο το πιο κοντινό μου στην αδιάφορη και ξένη πόλη μου.

Την εικόνα που εμφανίστηκε μπροστά μου την προηγούμενη Δευτέρα το μεσημέρι, όταν παντελώς ανυποψίαστη επέστρεφα σπίτι μου.

Εκεί που το μάτι είχε συνηθήσει να βλέπει δέντρα τώρα υπήρχε μια τρύπα. Σάστισα. Κόσμος δίπλα μου, άνθρωποι μεγάλοι, παππούδες γιαγιάδες να βρίζουν και να καταριούνται.

Ζυγώνω πάω να ανέβω στο παρκάκι. Μια ασπίδα μου κλείνει το δρόμο. Ένα χέρι με σπρώχνει βίαια πίσω. Γιατί; Ποιοι είναι αυτοί που με διώχνουν; Και από πού με διώχνουν; Τι σχέση έχουν με τούτο το μέρος και τι μπορεί να γνωρίζουν για τις δικές μου τις αναμνήσεις, για την δική μου την ζωή που σε τούτη τη γαμημένη πόλη αυτή η γειτονιά με μεγάλωνει 40 χρόνια τώρα; Κακή στραβή κι ανάποδη αλλά αυτή έχω για σπίτι.

Ποιοι είναι αυτοί που το ίδιο βράδυ αφού είχε ρημαχθεί το σύμπαν με την δικιά τους αρωγή, δήλωναν ότι «μη νομίζετε κι εμείς μαζί σας είμαστε αλλά πρέπει να κάνουμε και την δουλειά μας»!!!

Πως είσαι μαζί μου ρε μαλάκα; Πως απαιτείς από μένα να σε δω και να σε κρίνω με τα μέτρα της ανθρωπιάς μου;

Πώς να χωρέσεις στην όποια ανθρωπιά όταν χτυπάς και συλλαμβάνεις γιαγιάδες και πιτσιρικάδες, όταν δολοφονείς μικρά παιδιά, όταν με διώχνεις από το σπίτι μου…..

Επικαλείσε τον ρόλο σου … την δουλειά σου…. τα 700 σου ευρώ…. κι εγώ ακόμα αδυνατώ να σε καταλάβω.

Αν πρέπει να σε δω ανθρώπινα τότε με αυτά που κάνεις θα εξαγριώνομαι δέκα φορές πιο πολύ γιατί την ανθρωπιά και την ευαιθησία την έχεις πρώτος εσύ «εξοστρακίσει» από την ζωή σου, συνειδητά.

Τι κι αν είσαι πιτσιρικάς , φτωχός και «μεροκαματιάρης», επέλεξες να παίξεις τον ρόλο σου. Φόρεσες την στολή σου, πήρες τα δακρυγόνα σου, γυάλισες το όπλο σου. Πρέπει να το δω με κατανόηση…. Που με πλακώνεις στο ξύλο και μετά μου λες ότι δεν το ήθελες….κι αυτό να το δω με κατανόηση….

Αν θες να σε δω σαν άνθρωπο πρέπει κι εσύ να κάνεις το ίδιο. Αν είναι πάλι να σε δω σα ρόλο, όταν σε κοιτώ γεμάτη μίσος πρέπει να καταλαβαίνεις ότι ο ρόλος σου αυτός σε έχει διώξει στην απέναντι από μένα όχθη.

Κι όχι, δεν είμαι καμιά κουκουλοφόρος ούτε έχω γαλουχηθεί στον «σκοτεινό βόρβορο των Εξαρχειών». Ίσα ίσα που απεχθάνομαι - μέχρι που φοβάμαι – τη βία.
Τους τελευταίους τους καιρούς όμως – με πρωταγωνιστή εσένα - είναι που δεν μπορείς να την αποφύγεις προκειμένου να υπερασπιστείς τα αυτονόητα.