2

¨...δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά κι ελεύθεροι να μείνουν...

[...] Και βλέπω πέρα τα παιδιά και τες αντρογυναίκες
γύρου στη φλόγα π' άναψαν και θλιβερά τη θρέψαν
μ' αγαπημένα πράματα και με σεμνά κρεβάτια,
ακίνητες, αστέναχτες, δίχως να ρίξουν δάκρυ.
Γλήγορα στάχτη να φανείς, οι φούχτες να γιομίσουν.
Είν' έτοιμα στην άσπονδη πλημμύρα των αρμάτων
δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά κι ελεύθεροι να μείνουν
εκείθε με τους αδερφούς, εδώθε με το χάρο.

Δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά κι ελεύθεροι να μείνουν[...]


[...]κι απ' όπου χαράζει, έως όπου βυθά
τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερεον
από τούτο τ' αλωνάκι[...]

Διονύσιος Σολωμός
Ελεύθεροι Πολιορκημένοι



Back to Top