Ποιος θα αποφασίσει για το αν θα ζήσω ή θα πεθάνω;

Ενώ συζητούνταν, σε φορτισμένο μάλιστα κλίμα στο ιταλικό κοινοβούλιο το θέμα «ευθανασία» έφτασε η είδηση του θανάτου της 37χρονης ιταλίδας.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου προέκυψε ένα πικρό μειδίαμα…

Μαζεμένοι προύχοντες και προεστοί να συζητούν ,να κρίνουν και να αποφαίνονται για τη ΖΩΗ και το ΘΑΝΑΤΟ. Η παράνοια και η μεγαλομανία του ανθρώπινου ζώου…. και ο φόβος του επίσης. Με τους θρησκευάμενους «σωτήρες» να καραδοκούν σαν τα όρνεα στη σκιά.

Όχι , αδυνατώ να κατανοήσω το πώς μια χούφτα ανεγκέφαλοι μπορούν να χωρέσουν στα δικά μου μεταφυσικά μονοπάτια. Οι δρόμοι οι πιο απόκρυφοι της ψυχής μου να γίνουν παιχνίδι στα χέρια αργυραμοιβών.

Αν σαν πλάσμα, που ζει όχι μόνο πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη αλλά πάλλεται μέσα σε ένα πλατύτερο σύμπαν, έχω μια σταλιά ελευθερίας αυτή - αν μη τι άλλο - είναι το να δίνω τα δικά μου χρώματα σε κάτι που γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν μου ανήκει και πως το μπόι μου δεν φτάνει για να το δαμάσει.

Είναι εξοργιστικό και ταυτόχρονα αστείο. Μαζεύτηκαν οι «άρχοντες» για να αποφανθούν για το δικαίωμα στη ζωή και στο θάνατο…. των άλλων.

Όπως αποφάνθηκαν για παράδειγμα στην περίπτωση της Γάζας ότι η «ευθανασία» είναι επιβεβλημένη για καμιά πεντακοσαριά εξακοσαριά παιδάκια (στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα το «ευ» στην ευ-θανασία δεν κρίθηκε καν απαραίτητο).

Όχι κύριοι μου τα ‘χετε αρπάξει όλα. Την διάσταση της ύπαρξής μου δεν θα σας τη δώσω. Οι νόμοι σας είναι λίγοι και μικροί για να χωρέσουν τους μύχιους φόβους και τις δειλές ελπίδες της ψυχής μου.