2

Καραβάνι

Το καραβάνι φόρτωνε ολημερίς.
Πράματα ατελείωτα.
Και στην ξανασαιμιά της μέρας
τράβηξε κρυμμένο στη σκόνη,
στα ήσυχα νερά του ξεψυχισμένου ήλιου.
Η νύχτα αλάργα έσφιγγε με πόνο
τα πλατιά τα μέτωπα.
Οι φωνές μαραίνονταν
και τα παραμύθια σιωπούσαν
προσμένοντας βροχή μακρινή
να γυαλίσει λόγια απαλά
που όχι δίχως κόπο
τα αγκάλισε φευγάτος άνεμος.
Σιωπή.
Τ' αυτιά κοχύλες που σουρρίζουν θάλασσα
κι ο νους ντύνει ξωτικά
και στήνει λάμιες στις ρόδες απ' τ' αμάξια:
"Κι αν είν' τούτα τα ξωτικά
να μας πάρουν μακριά
ας είναι ευλογημένα.
Τούτος ο τόπος δέθηκε σφιχτά με το σκοτάδι"

2 εγύρισαν και είπαν:

Rodia είπε...

Ωραία πράγματα έχει εδώ μέσα, λίγ' απ' όλα!
Καλωσόρισες στο υπερήφανον και αόρατον μπλογκοχώριον!:)
..μόνο πολύ σκοτάδι εδώ μέσα αδερφάκι μου..

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

Όπως τα λες.. λίγο απ' όλα. Στιγμές και στιγμούλες για τις οποίες αν δεν πω κάτι θα σκάσω.
Όσο για το σκοτεινό της ατμόσφαιρας, ο χώρος είναι φρεσκονοικιασμένος με ενοικιοστάσιο παντελώς αυθόρμητο οπότε και ατημέλητο. Στο άμεσο μέλλον κάτι θα πρέπει να κάνω γι' αυτό.
Μάλλον έχεις δίκιο, θα πάω σε κανα κομμωτήριο να του κάνω καμιά ανταύγεια να 'ρθει να φωτίσει λίγο.

Να'σαι καλά κι ευχαριστώ για την επίσκεψη

Back to Top