Ποια μνήμη;

Εντάξι το λάθος το έκανα... Την άνοιξα τη ρημάδα, αν και ειχα υποσχεθεί στον εαυτό μου τούτες τις μέρες να την έχω ερμητικά κλειστή - ειδικά την ώρα των ειδήσεων.

Με ενημέρωσαν λοιπόν - πρώτα και πάνω απ' όλα -πως μεθαύριο πρέπει να βγω και να τιμήσω τη μνήμη του Αλέξη  ειρηνικά, σεμνά και ταπεινά.  Αυτό δε, μου το συνιστούν από κοινού πολιτικοί, τηλεοπτικοί και λοιποί αστέρες, απαστράπτοντες μέσα στην οθόνη μου...

Κι εγώ άνθρωπος με φύση συγκαταβατική και με έμφυτη την τάση να εμπιστεύομαι, δεν είναι που θέλω να τους το χαλάσω το χατήρι  αλλά μάλλον κάτι δεν πάει καλά....

Δε γίνεται να τιμήσω καμιά μνήμη γιατί απλούστατα δεν έχω καμία μνήμη από αυτόν τον πιτσιρικά.

Τη μνήμη αυτού του παιδιού θα την τιμήσουν οι γονείς, οι φίλοι, οι γνωστοί του.

Εγώ το μόνο που έχω να θυμηθώ είναι πως ετούτη εδώ η πολιτεία, που θέλοντας και μη είμαι κι εγώ στα σπλάχνα της, πριν ένα χρόνο ακριβώς σκότωσε αναίτια ένα μικρό παιδί.  Πως ετούτο εδώ το κράτος και οι μηχανισμοί του με κάνανε συνένοχο σε ένα ιδιαιτέρως απεχθές έγκλημα.  Δολοφόνο δια "εξοστρακισμού".  Λυπάμαι αλλά αδυνατώ να δω την όποια ειρήνη σ' αυτό.  Οργή βλέπω μόνο και την προσπάθειά μου να βρω τρόπους να πορευτώ σε μια κοινωνία που προ πολλού έχει ξεχάσει αξίες και ιδανικά.  Να σταθώ σε μια πολιτεία και ένα κράτος που εγώ το άφησα να ξεχάσει ότι ο μόνος λόγος που υπάρχει είναι για να κάνω εγώ και το παιδί μου τη ζωή μας καλύτερη.

Θα βγω στο δρόμο.  Για να δηλώσω πρώτα από όλα στη μάνα αυτού του παιδιού συγγνώμη.  Κι εκεί σταματά η ταπεινότητά μου. 

Από κει κι ύστερα απαιτώ να μου πουν γιατί βάψανε τα χέρια μου με αίμα.

Και ναι δεν έχω ειρήνη μέσα μου.  Θυμό έχω.

(Η φωτογραφία είναι από την πλατεία στα Εξάρχεια σήμερα το μεσημέρι.  Τα στίγματα στο αυτοκίνητο δεν είναι κάτι άλλο παρά αίματα από τα γεγονότα που έγιναν.  
Συγχωρέστε με αν γίνομαι γραφική αλλά από μικρή η μάνα μου με έμαθε πως το αίμα το έχουμε για να χτίζουμε όχι για να το σπαταλάμε.)

.