η μπαλάντα του οδοιπόρου

Βλέπω πλήθος κόσμο να κυλά

μα ψυχή δεν μου χαμογελά

στα κρεβάτια τ΄ άρρωστα παιδιά

και στα δέντρα ξερά τα κλαδιά.

Την αγάπη πέταξα σ΄ ένα βυθό

και το φόβο μου έστρωσα να κοιμηθώ.

Βρίσκω τάφους κι έναν κόσμο

που δεν πονά.

Όπου πάω κι ένα λάθος

με τυραννά.

Ποιος προφήτης τώρα θ΄ ακουστεί

σα φωνή σε στέρνα κλειστή;

Σ΄ έναν κόσμο άδειο κι ορφανό

ποια κραυγή απ΄ τον ουρανό;

Τα πουλιά παράτησα στις ερημιές

και το φως σπατάλησα στις γειτονιές

Δεν τον θέλω και φοβάμαι

το γυρισμό.

Δες ποιος είμαι πού πηγαίνω

για το χαμό.

(Μάνος Χατζηδάκις - Μάνος Ελευθερίου)

κυριακάτικη βόλτα

- εαρινή ισημερία σήμερα...
- ναι ξέρω

- σε τι χάλι έχει βρεθεί αυτός ο κόσμος, αυτή η χώρα
- ναι  ξέρω

- πάμε να φάμε τίποτα;
- ναι πάμε

- έφαγε κι ο Πάγκαλος τις αγελαδίτσες του
- ναι τις έφαγε

- χθες το φεγγάρι ήταν πιο κοντά στη γη
- ναι κι αυτό το ξέρω

- και τι χαμός βρε παιδί μου κι αυτός στην Ιαπωνία
- ναι το είδα

- άκουσα κι έναν κηπουρό που έλεγε πως οι πρίμουλες είναι τα πιο εύκολα λουλούδια
- ναι ξέρω

- και στη Λιβύη είδες τι γίνεται;
- ναι είδα

- τι ωραία που μπαίνει η άνοιξη, σε λίγο θα καλοκαιριάσει
ν' ανοίξει η ψυχή μας βρε παιδί μου
- ναι ν' ανοίξει......

"μένω κατάπληκτος Μανώλη..."

είναι κάποιοι άνθρωποι που τους χαιρετάς σαν οικογένεια σαν φεύγουν
καθώς με τον τρόπο τους, ήταν εκεί σε στιγμές που σημαδέψαν τη ζωή σου



"Νεκρός βρέθηκε το πρωί της Κυριακής από φίλους του ο καλλιτέχνης Μανώλης Ρασούλης..."

αξιοπρέπεια

Τσακώνομαι μαζί της από μικρό παιδί, απ' όσο θυμάμαι τον εαυτό μου για την ακρίβεια.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι θέλει να πει ο ποιητής.

Θα πει ίσως να κρύβεσαι; και πως όσο καλύτερα αυτό το καταφέρνεις στη μύτη μπαίνεις σε ότι μ' άλλο τρόπο δεν μπορείς να κυριαρχήσεις;

Έρμη Κατίνα...αντίπαλο θανάσιμο  - έρμην σου πρέπει να ομολογήσω -  σε έχρισαν.
Κι ας πάσχισες μια ολόκληρη ζωή, δέος αντίπαλο στον αυθορμητισμό σου που  λίγος πάντα ήταν, αυτήν να αντιτάξεις.

Δεν ξέρω... εμεγάλωσα κι ακόμα δεν κατάλαβα
αν "άξια" είναι τα "πρέπει" μου ή αν "πρέπει" τα "άξιά" μου σα θησαυρό να προστατεύσω.
Αν η ζωή είναι "άξια" σαν τη γεμίζω με "πρέπει" ή αν "πρέπει" με "άξια" να την κρατήσω στα χέρια μου - μιας και τότε μοναχά λογιέται αληθινή.
Κι όμως πάλι μπερδεύομαι.  Γιατί όσο το δεύτερο ακολουθώ τόσο μου λένε πως η αξιοπρέπειά μου χάνεται...

bbimbo

"Ζητήθηκε από μια ομάδα μαθητών

να γράψουν μια λίστα

με αυτά που κατά τη γνώμη τους

ήταν τα σημερινά «Επτά θαύματα του κόσμου».

Παρ’ ότι υπήρξαν κάποιες διαφωνίες,

οι περισσότερες γνώμες αφορούσαν τα παρακάτω:

1. Οι Πυραμίδες της Αιγύπτου

2. Το Taj Mahal

3. Το Grand Canyon

4. Το κανάλι του Παναμά

5. Το Empire State Building

6. Η Βασιλική του Αγ. Πέτρου

7. Το Σινικό Τείχος

Ενώ μάζευαν τα γραπτά,

ο δάσκαλος πρόσεξε

ότι μια μαθήτρια δεν είχε τελειώσει ακόμη το γράψιμο.

Τη ρώτησε λοιπόν αν είχε κάποιο πρόβλημα με τη λίστα της.

Το κορίτσι απάντησε

«Ναι, έχω λίγο πρόβλημα.

Δεν μπορώ εύκολα να αποφασίσω, γιατί είναι τόσα πολλά…»

Ο δάσκαλος είπε,

«Πες μας λοιπόν τι έχεις γράψει,

για να δούμε αν μπορούμε να σε βοηθήσουμε».

Το κορίτσι στην αρχή δίστασε,

μα μετά διάβασε:

Πιστεύω ότι τα Επτά Θαύματα του κόσμου είναι…

1. Να βλέπεις

2. Να ακούς

3. Να αγγίζεις

4. Να γεύεσαι

5. Να αισθάνεσαι

6. Να γελάς

7. Και να αγαπάς

Η ησυχία στην αίθουσα ήταν τέτοια που θα άκουγες και μια καρφίτσα αν έπεφτε.

Τα πράγματα που παραβλέπουμε σαν απλά και συνηθισμένα και που τα παίρνουμε για δεδομένα, είναι πραγματικά τόσο εκπληκτικά και άξια θαυμασμού!"

 (macedoine -Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010)

αυτή ήταν η απάντησή σου σε κάποια δικά μου "αγαπώ" τότε...

καλό σου δρόμο όπου κι αν ταξιδέψεις

κι όσο για την σιωπή σου... εκκωφαντικά ηχηρή

όπως λέμε απόκριες

... ή μ' άλλα λόγια

αν το μ.... δε σταθεροποιηθεί

να γ...... δεν πρόκειται

υγ: ο δικός μου πάντως ο χαρταετός έκοψε  καπίστρι πέρσυ

 λέω λοιπόν, να μην πάω γυρεύοντας εφέτος

όπως και να 'χει, καλή τύχη σ' όλους τους επίδοξους πεταχτές και λοιπούς αιθεροβάμμονες!!!

ο "ιππότης" της πλατείας

Ναι ναι το γνωρίζω.  Η παραπάνω εικόνα δεν αποτελεί το "νέο" της ημέρας.

Έλαβε μεν χώρα τρεις μέρες πριν, αλλά σιγά μήπως και τότε ήταν το πρωτοφανές.

'Εχω περάσει ώρα πολύ να την κοιτάζω και μοιραία να μην μπορώ ν' αντισταθώ σε συλλογισμούς, σκέψεις, συνειρμούς.

Από όποια μεριά κι αν το 'πιασα δεν μπόρεσα να καταλάβω πως γίνεται.  Πως γίνεται να παίρνει κανείς φόρα και να πέφτει πάνω σε έναν άνθρωπο - κι όχι ακράδαντα δεν το πιστεύω πως ο εικονιζόμενος πολίτης είχε αυτοκτονικές τάσεις οπότε και μόνος του έπεσε στις ρόδες.

Κι αυτόματα έρχομαι να αναρωτηθώ για το τι σκατά κουβαλά μες στο κεφάλι του ο παραπάνω "καβαλάρης" και ποια η βαθιά ανισορροπία που τον διέπει.  Σαν άνθρωπο πρώτα απ' όλα. Αυτόν  που εγώ, εσύ, αυτός που έφαγε τη ρόδα στη μούρη, και δίχως να ρωτηθούμε για αυτό, του πληρώνουμε εξάρτηση, μηχανή και πιστόλα.  Όπως επίσης και τους τόνους των χημικών που παντελώς αναίτια λουστήκαμε...

Μα θα μου πεις είναι κι ο άλλος.  Αυτός που έφαγε τη μολότωφ και παραλίγο να γίνει μπάρμπεκιου. Εδώ το πράμα χρίζει και κάποιων λοιπών συλλογισμών.  Πέραν του ότι το επάγγελμα είναι μια καθαρά προσωπική επιλογή στην οποία πάντα οφείλεις να συνυπολογίσεις και τα ρίσκα σου είναι και το ποιος τελικά δημιουργεί το μπάχαλο.  (εγώ πάντως είδα μια ομάδα τέτοιων - αυτών ντε των άπλυτων με κουκούλα και σακίδιο στην πλάτη - να ξεκινούν απ' το αστυνομικό τμήμα της περιοχής μου)

Και για να επανέλθω στην εν λόγω φωτογραφία.  Σπάω το κεφάλι μου να βρω διαφορά ανάμεσα στον Κορκονέα που ελευθέρωσε τη σφαίρα και στον παραπάνω "ιππότη" της πλατείας Συντάγματος. 
Υπάρχει;

Ναι. Με τρόμο συνειδητοποιώ ότι ναι τελικά υπάρχει...
Ένας πυροβολισμός είναι ένα πολύ πιο ψυχρό κι απόμακρο πράμα. Το να πέφτω πάνω σε ένα πλάσμα είναι λες και με τα ίδια μου τα χέρια προσπαθώ να το ξεσκίσω.
Κι ακόμα χειρότερα... κανείς δεν θα μου ζητήσει την ευθύνη γι' αυτό.  Το αντίθετο μάλιστα

υγ1:  αναρωτιέμαι πως χαϊδευτικά θα φώναζε η μάνα του το κοριτσάκι στο Μενίδι που μια παρόμοια μηχανή σκότωσε

υγ2: για μια ακόμα φορά ο εισαγγελέας που είναι οεο;