Γωνία Κύπρου και Πατησίων

Η αλήθεια είναι ότι πάνε πολλά χρονιά από τις τελευταίες μου κοπάνες στο σχολείο. Δύο ήταν τότε οι προσφιλείς προορισμοί . Ο πρώτος η Φωκίωνος και δεύτερος πρώτα το bowling στην Πατησίων και μετά απέναντι τα συγκρουόμενα Κύπρου και Πατησίων.

Τι να πρωτοθυμηθώ εκεί…. Σημείο αναφοράς για τους τότε 16άριδες όλης της περιοχής – που δεν ήμασταν και λίγοι….

Αργότερα – όχι πολύ – αποφασίστηκε ότι το στέκι μας έπρεπε να γίνει πάρκο.

Δεν μας πήγε τότε κάτω εύκολα. Χάσαμε αν μη τι άλλο το ουδέτερο έδαφος του «πρώτου μας ραντεβού» - και για όποιον έχει υπάρξει έστω και για μια φορά στην ζωή του 16, μπορεί να καταλάβει τι αυτό σημαίνει.

Δεν νομίζω ότι έχω αντιπαθήσει δέντρα όσο είχα τότε αντιπαθήσει εκείνα τα μικρά και καχεκτικά που είχαν φυτέψει στο εκκολαπτόμενο παρκάκι στη συμβολή Κύπρου και Πατησίων.

Τα δέντρα όμως μεγάλωσαν. Μαζί μ’ αυτά κι εγώ. Και σιγά σιγά άρχισαν να γίνονται πολύτιμος σύντροφος .

Είτε στην αρχή σαν φύλακας σύντροφος νυχτωμένων φιλιών. Είτε σαν αγκαλιά όταν με το παιδάκι μου μας έπιανε βροχή και φωλιάζαμε κάτω από τα κλαδιά τους παρέα με άλλα πλάσματα αδέσποτα

Όπως και να’ χει η γωνιά αυτή μέσα στα χρόνια έχει διατηρήσει μια γεύση οικειότητας και γλύκας. Ένα πράμα σαν να είναι κομμάτι του σπιτιού μου…. Μέχρι σήμερα το μεσημέρι.

Μέχρι σήμερα το μεσημέρι όπου γυρνώντας από την Πατησίων είδα το πάρκο ξεθεμελιωμένο. Τα δέντρα στο χώμα και το κράτος φορώντας χακί στολές και κράνη να μου φωνάζει μες στη μούρη με τα δακρυγόνα του ότι φροντίζει πριν από μένα για μένα για το καλό μου που εγώ είμαι ηλιθία για να ξέρω ποιο είναι.

Αν υπάρχει κάποια λέξη είναι βιασμός….

Σήμερα το μεσημέρι η γωνία Κύπρου και Πατησίων θύμιζε έναν φρεσκοσκαμμένο τάφο….

Αξημέρωτα μπουλντόζες κατέβασαν δέντρα.
Στη μάνα μου που το συζητούσα μου είπε «Παιδάκι μου το ίδιο δεν έκανε η χούντα με τις ελιές;» και δεν πίστευα στα αυτιά μου με το παιχνίδι που παίζουν οι συμπτώσεις στους καιρούς μας. Και ο νοών νοείτο…….