10

Μια φορά κι έναν καιρό ένα χωριό...

Όχι χωριουδάκι, μα κεφαλοχώρι με τα όλα του. Το ψηλότερο σ' ολάκερη την Πελοπόννησο - κι ας τσακώνεται συνέχεια με τους ζηλιάρηδες τους γειτόνους του, που θέλουν να του πάρουν την πρωτιά.

Χτισμένο σχεδόν κάθετα σε τόπο απότομο και με τα σπίτια του απλωμένα ανάμεσο σε καρυδιές και έλατα, δυο γειτονιές - η πάνω και η κάτω - ανταμώνουν στην παχιά σκιά του γερο - πλάτανου. Γέρικο και σοφό το δέντρο ετούτο μετράει τους χρόνους του στα χέρια των παιδιών που πιάνονται για να του φέρουν ένα γύρω τον κορμό. Οχτώ ζευγάρια χέρια αγίνωτα ολάκερη η ιστορία του. Ατέλειωτη η σπλαχνιά του, η αγκάλη του γαλήνη.

Πάνω ψηλά, εκεί όπου τα σπίτια σταματούν, το "δυναμάρι" ή πιο σωστά ότι απ' αυτό απόμεινε. Το κάστρο που ο κυρ-Βιλεαρδουίνος έφερνε το σόι να ξεκαλοκαιρέψει και να ξεθαλαμώσει απ' την κάψα της γης στη Μεσσηνία.

Ερείπια αραδιασμένα τώρα με ελάχιστα από δαύτα να στέκονται στα πόδια τους. Για τους εδώ όμως ανθρώπους δεν έπαψε ποτές να είναι το Κάστρο.

Χτίσανε εδώ τον Αη-Λιά τους που τον προσκυνάνε κάθε κατακαλόκαιρο, χωρίσανε μερτικά και χωράφια - βολικά πολύ για τη σοδειά, αφού τα πάνω αλώνια μια ανάσα δρόμος μόνο.

Εδώ και η βρύση η μεγάλη, η "Βουλωμένη" - ποιος ξέρει πότε έφραξε και ποιος την ελευθέρωσε για να της δώσει τούτο τ' όνομα - να μπουρμπουράει το νερό με δύναμη. Τ' απομεσήμερα γυναίκες με τις μαντήλες τους κατεβασμένες να βρέχουνε μέτωπο και σβέρκο κι ύστερα γεμίζοντας τσίτσες και βαρέλες, φόρτωμα η δροσιά, να τις πηγαίνουν σε χέρια και σε στόματα που απόκαμαν.


Καμιά όμως δεν πάει εκεί μονάχη. Οι μανάδες τους από μικρές τις έμαθαν πως απ' τις κυράδες της πηγής πρέπει να φυλάγονται. Νεράιδες αυτές με το σπιτικό τους στα νερά και με το σώμα από νερό επίσης, ψάχναν - αιώνες τώρα - για θηλυκά να συνεχίσουν τη γενιά τους.

Από μικρό παιδί κι εμένα η μάνα μου τα ίδια μου 'λεγε.
Μου 'λεγε ακόμα πως μια μέρα - μικρό κορίτσι κι αυτή τότε - ψάχνοντας τ' άλογο που της πρόγκιξε, ζύγωσε τη βρύση καταμεσήμερο.
Τ' άλογο να σταλίζει στη σκιά εκεί δίπλα και η τιμωρία του πατέρα πιο πραγματική απ' τις ξωθιές. Ζυγώνει έτσι να το πάρει.

Τότε ήταν που τις είδε. Πάνω στα νερά να σέρνουνε χορό με τα μαντήλια τους στο χέρι. Τα γέλια τους και τα τραγούδια τους ξάφνιασμα στην μεσημεριανή ραστώνη. Η φορεσιά τους έντονη. Με ένα γιλέκο καταπράσινο που στις άκρες κρέμονταν ραμμένα κουδουνάκια. Σε κάθε λίκνισμα κι ο ήχος να μαγεύει όλο και περισσότερο. Κάλεσμα υπνωτιστικό σε κόσμο μες στον κόσμο μας.

Το άλογο αφήνιασε και πήρε τον δρόμο τρέχοντας. Η μάνα με την ανάσα πιασμένη το πήρε στο κατόπι. Στη μάνα της - τη γιαγιά μου - ποτέ δεν είπε τίποτα φοβούμενη το ξύλο που θα της καταχέριαζε. Μόνο στην αδερφή της το 'πε, κι αργότερα, με αυστηρότητα περισσή, το είπε και σε μένα.

"Τι παραμύθι όμορφο", είπα όταν το πρωτάκουσα, "μα ακόμα πιο όμορφη η βρύση εκεί πάνω"
"Ποτέ δεν θα πας εκεί μονάχη σου, τ' ακούς;" επέμεινε η μάνα μου.

Και βέβαια πήγα. Την επόμενη κιόλας μέρα.
Θες να έφταιγε η ζέστη η πολλή, η αυγουστιάτικη, θες να ήταν τα λόγια της μάνας που με γυρόφερναν και τσίγκλαγαν τη φαντασία, ορκίζομαι όμως πως φευγαλέα στην άκρη του ματιού κάτι πράσινο κουνήθηκε πάνω στο νερό και σαν να άκουσα γέλια πνιχτά. Κι αυτά τα κουδουνάκια λες να 'ταν από κανα κοπάδι εκεί κοντά; Απ' την άλλη όμως κανείς δεν βόσκει ζώα εκεί τριγύρω...


Χρόνια μετά η κόρη μου κρατά ένα παραμύθι για πολύ αγαπημένο, πότε από το στόμα της γιαγιάς, πότε από το δικό μου: "Μια φορά κι έναν καιρό ένα χωριό..."

10 εγύρισαν και είπαν:

Δέσποινα είπε...

τι ωραίο μέρος!για να είμαι ειλικρινής δε διάβασα την περιγραφή,άσπρα γράμματα σε μεύρο φόντο δυστυχώς δε μπορώ να τα διακρίνω,αλλά οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους!φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Τι μου θυμίζεις...
Μνήμες παιδικές...
Καλοκαίρια ξένοιαστα...
Μυριωδιές και χρώματα...
Παραμύθια κάτω από εκείνους τους ουρανούς με τα χιλιάδες αστέρια...
Λίγο παρά κάτω... Ένα νομό μετά...
Να ΄σαι πάντα καλά και να με ταξιδεύεις έτσι όμορφα στη ...πατρίδα

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

@Δέσποινα Πατεράκη
πράγματι το μέρος είναι όμορφο ούτως ή άλλως. Για μένα όμως ομορφότερο - ένα και το αυτό με την παιδικότητά μου.

@φοραδίτσα
μ' έπιασε μια νοσταλγία... ένα πράμα τούτο το Σ/Κ. Μάλλον το ότι έμεινα στην Αθήνα φταίει.

Κάτω απ' τ' αυλάκι κι εσύ λοιπόν! Δεν είναι τυχαία η συνάφεια :))

vague είπε...

Όμορφα είστε κι εσείς εκεί κάτω.
Κι εμείς παραπάνω (Στερεά) καλά είμαστε.
Όλη η Ελλάδα μια ομορφιά είναι.

Οι μνήμες από το χωριό είναι πάντα αξεπέραστες, ειδικά για τα παιδιά της πόλης. Όταν έφτανα εκεί τα καλοκαίρια, ένιωθα ότι έσμιξα με το θρύλο.
Κάθε σημείο κι ένας μύθος. Κάθε τοπωνύμιο και μια ιστορία. Είναι αλλιώτικα τα αισθήματα σ' εκείνα τα μέρη. Η ζωή η ίδια είναι αλλιώς.

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

@συνοδοιπόρε
πραγματικά όπου και να πας η ομορφιά υπάρχει αρκεί να έχεις τα μάτια σωστά ανοιγμένα για να τη δεις.

Όσο για τα χωριά μας, νομίζω πως είναι το ζωντανό σκηνικό των παραμυθιών που κουβαλάμε από παιδιά.

m.blanco είπε...

Έχω πάει στα περισσότερα χωριά της Νότιας Πελοποννήσου και είναι πανέμορφα.

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

@ m. blanco
Όταν δε, από μικρό παιδί κουβαλάς ήχους μυρωδιές κι εικόνες, ο τόπος σου γίνεται ο ομορφότερος του κόσμου όλου.

Καλή σου μέρα!

Margo είπε...

Νομίζω δεν υπάρχει ομορφότερο μέρος για να περάσει κανείς καυτές μέρες σαν κι αυτές! Αν πήγαινα διακοπές, σε ορεινά χωριά θα ήθελα να γυρίσω. Τόποι που γεννούν παραμύθια και όχι άδικα.
Γι αυτό άλλωστε δηλώνω fun αυτού του blog:))
Φιλιά πολλά!

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

@Margo
προχθές το βράδυ πάντως που ήμουνα εκεί, κοιμήθηκα με πάπλωμα!

Όλοι οι τόποι έχουν την μαγεία τους. Φοβάμαι όμως πως οι άνθρωποι σιγά σιγά χάνουμε την ικανότητα μας να την νιώθουμε.
Γιατί, πραγματικά, είναι φορές που νιώθω πως το πώς ζούμε μας στραγγίζει τη ψυχή. Έτσι προκύπτει και η ανάγκη για το απλό και ουσιαστικό.

Καλό σου βράδυ και να'σαι καλά!!!

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

ax more trello mou....
ax.....

Back to Top