Τα κατάφερες... με τρομο-κράτησες...

Ωραία λοιπόν το κατάφερες… με τρομο-κρατείς. 
Κρατάς δηλαδή τον τρόμο μου στην ίδια τσέπη, παρέα με τις πιστόλες σου.  Κι αυτά τα παλιοσιδερικά ξέρεις, δε μπα να ‘ναι στα χέρια τα δικά σου , δε μπα να ‘ναι στα χέρια των μπάτσων, ρε δε μπα να τα κρατά ο Θεός αυτοπροσώπως, όλα ίδια είναι.  Την ίδια δουλειά κάνουν και τους ίδιους αφεντάδες υπηρετούν.

Ναι τα κατάφερες με τρόμαξες.  Ίσως και περισσότερο από τα όπλα σου, μ’ αγρίεψε η βλακεία σου, το βαθύ σκοτάδι του μυαλού και της ψυχής σου.
Κι αν μειδιώντας, μου απαντήσεις για υπόγειες κινήσεις και σχέδια μυστικά, πιότερο με τρομάζεις, γιατί τα μονοπάτια που με πας είναι ακόμα σκοτεινότερα και δεν θέλω επάνω τους ούτε βήμα να κουνήσω.


Με τρόμαξες και με τρομάζεις, γιατί δικαιώνεις τον μπάτσο και την αυθαιρεσία του.  Γιατί γίνεσαι η ζωντανή δικαιολογία της δικιάς  μου ανελευθερίας.  Γιατί κάνεις την φωνή μου και τις φωνές των άλλων που ζητούν τα αυτονόητα να γίνονται πιόνια σε χέρια σκοτεινά.

Με τρόμαξες κι εξακολουθείς να με τρομάζεις γιατί παραδίδεις την ελευθερία μου έτσι απλά στα νύχια της όποιας εξουσίας.  Που επιβάλλεται είτε με την βία, που εσύ της νομιμοποίησες, είτε με  το κάθε τηλεπαράθυρο που η δική σου ηλιθιότητα δικαίωσε.

Με τρόμαξες και με τρομάζεις, γιατί απαιτείς - όπως και οι υπόλοιποι - να υπάρχεις μόνο εσύ.

(το σκίτσο από εδώ)