νυχτώνει φίλε μου

 (φωτό: o Fortino Samano, υπολοχαγός του Emiliano Zapata, στις τελευταίες του στιγμές μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα (1917). Φωτογράφος:  Agustin Victor Casasola)

Φίλε μου, για πες μου - εσύ σίγουρα το ξέρεις - θα χαθούμε σε σκοτεινές στιγμές σαν όλους τους δειλούς;

Στους χρόνους τους δίσεκτους που από καιρό φοβόμασταν μα τώρα γίναν δίνη πεινασμένη;

Νυχτώνει. Η οργή ωριμάζει, πέφτει στο χώμα. Μα σαπίζει.

Ν' ανοίξω θέλω ένα παράθυρο. Μα σαν κάνω πως τ'ανοίγω μονάχα στόματα που χάσανε τα χείλια, μου σέρνουνε την πρόστυχη λαλιά τους. 

Κι ο άνεμος ο αντίθετος να παίρνει και να γδέρνει τις ζωές μας σ' εκείνους τους λαβύρινθους που μήτε Αριάδνη ή Μινώταυρος μπορούνε ν' ανασάνουν

Φοβάμαι φίλε μου. 
Κοιτάζοντας το βλέμμα σου ξέρω πως πια για μας η νύχτα άρχισε ν' απλώνει. Ν' απλώνει τόσο πολύ ως τις καρδιές μας...