μια βόλτα στην ομίχλη.
έτσι δίχως λόγο.
μόνο και μόνο για να νιώσεις την υγράδα της στην ανάσα.
ίσως και για να μετρήσεις φόβους που η θολούρα -αυτή του μυαλού - ανασταίνει
ίσως γιατί πάντα απέφευγες τους καθρέφτες, αυτούς που σα μαχαιριά σου μαρτυρούσαν τη φτιαξιά σου και η ομίχλη πάνω τους σεντόνι
ίσως πάλι γιατί, ακόμα μέσα σου, βαθιά, πιστεύεις πως σαν η ομίχλη σηκωθεί θα λάμψει ο τόπος
ήτανε
8 εγύρισαν και είπαν:
Σαν να έχει βγει από σκηνή ταινίας...
τούτη η ομίχλη του τοπίου, σκέτη γοητεία. η άλλη του μυαλού είναι που με φοβίζει...
Κατά βάθος ξέρουμε πως η ομίχλη διαλύεται ίσως γι αυτό και έχει μια αλλιώτικη ομορφιά να περπατάς μέσα της.
Πολύ ατμοσφαιρική και η φωτογραφία!
Ωραίο έγινε το μαμούφι, ξαναζωντάνεψε:)
ΛΥΧΝΕ ΚΑΙΟΕΝΕ
ίσως ο μεγαλύτερος από τους φόβους όλους...
margούλα
...έχει κάτι το απόκοσμο και μεταφυσικό
λες και ξάφνου ο κόσμος, όπως τον ήξερες, αλλάζει - αλλά εκ του ασφαλούς :)
κάπως έπρεπε λίγο να κουνηθεί το καημένο το μαμούφι - η αλήθεια είναι ότι το είχα ψιλοεγκαταλήψει (για να δούμε από δω και κάτω)
τα πολλά φιλιά μου!!!!
α!!!!! χθες τράβηξα και γω φωτό από ομίχλη μα δεν είναι τόσο όμορφες σαν τη δική σου!!!!
χρόνια πολλά
logia
θα σου πω πως σε ευχαριστώ πολύ.
αλλά επίσης θα σου πω, πως πιστεύω πως δεν υπάρχουν όμορφες κι άσχημες φωτογραφίες
ζώσες ή άψυχες μόνον...
και γι' αυτό είμαι σίγουρη πως η "ομίχλη" σου θα είναι πανέμορφη :)
χρόνια ειλικρινά καλά κι από μένα!!
οι ομίχλες μου αναρτήθηκαν στο σπιτάκι της Νεφέλης μου και τελικά δεμένες με το κείμενο της όμορφες μου φαίνονται...
Δημοσίευση σχολίου