τα κρουστά

Το σκέφτηκα απ' εδώ, το σκέφτηκα από 'κει, κατέληξα (παραλίγο και κυριολεκτικά) στο τέλος...
Το 'φερε η ρημάδα η τύχη να έχω μαρτυρία ιδίοις όμμασι  (ιδίοις ασφυξίας ακριβέστερα) για την βαθύτερη αιτία, για την απαρχή, των προχθεσινών γεγονότων στο Σύνταγμα.

Ναι ναι ... δεν εξηγείται αλλιώς.
Μετά από ενδελεχή ανάλυση, καθώς και μελέτη λοιπών κατοπινών στιγμιοτύπων είμαι πλέον σε θέση να συνάγω το ασφαλές συμπέρασμα:
οι επίλεκτες δυνάμεις προστασίας του πολίτη έχουν ιδιάζον θέμα με τα κρουστά.  Κάτι τους κάνουν βρε αδερφέ...
Μάλλον τύμπανα και λοιπές ρυθμογόνες πηγές (βλέπε παλαμάκια) επιδρούν στο κέντρο εκείνο του εγκεφάλου τους (λέμε τώρα) με πολύ συγκεκριμένο τρόπο.
Γιατί πως αλλιώς μπορώ να το εξηγήσω;

Που το πρώτο πρώτο δακρυγόνο, έσκασε ακριβώς μπροστά από τα κάγκελα στον Άγνωστο Στρατιώτη προχθες, στον κύκλο ανθρώπων που χτυπούσαν τα τύμπανα τους και παλαμάκια.  Δίχως να υπάρξει ούτε ένα ιπτάμενο μπουκάλι νερό, ούτε ένα "γ.... το ..... της μάνας σου" ούτε καν ένα "μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι".  Έτσι από το πουθενά.
Σε σημείο δηλαδή που αν δε με τραβούσαν εκεί θα έμενα.  Από την έκπληξη κι από την απορία για το τι είναι αυτό το πράμα που βγάζει καπνούς κι από που ήρθε...

Η απορία βέβαια δεν μου έμεινε για πολύ, αφού όταν το σήμα ελήφθη και γύρισα να απομακρυνθώ έσκασαν άλλα δύο σχεδόν πάνω μου (η συμβουλή των υπολοίπων αργότερα ήταν μην το πεις πουθενά θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι, όλοι να μιλούν για αναπνευστικά προβλήματα κι εσύ ότι σου κάηκε η μασχάλη - αντιπαρέρχομαι και συνεχίζω).

Στη συνέχεια και προς τεκμηρίωση του παραπάνω εξαχθέντος συμπεράσματος, θα πω πως άλλη απειλή παρεκτός των παρατεταμένων ρυθμικών παλαμακίων δεν υπήρξε για να δικαιολογήσει την άγρια επίθεση από πίσω σε όλους αυτούς που εξαιτίας των πρώτων δακρυγόνων οπισθοχώρησαν.

Γιατί ποιά άλλη δικαιολογία να βρω στο γιατί μερικές εκατοντάδες άνθρωποι που μόνο παλαμάκια χτυπούσαν, εσκεμμένα παγιδεύτηκαν - όπως και στη συνέχεια συνέβη πανομοιότυπα σε άλλους - δίχως να έχουν δρόμο διαφυγής.

Που στο κάτω κάτω γιατί καν να χρειαστεί να διαφύγουν καθώς όχι μόνο δεν παρανομούσαν αλλά στέκονταν και υπήρχαν σε ότι είναι δικό τους;
Κι ειλικρινά ήταν ίσως η μόνη φορά που είχα αίσθηση ότι ο κόσμος το ήξερε ότι εκεί που στεκόταν είναι τόπος δικός του.  Κι ότι ο διπλανός του είναι σαν τον εαυτό του.  Γιατί αλλιώς πέρα από το ζουπηγμένο πόδι (αυτό πάει σετάκι με τη μασχάλη - μη γελάτε σας βλέπω) θα ήταν κάτι πολύ ... μα πολύ χειρότερο.

υγ: είπα να μη γράψω τίποτα.  Σιωπή μου προέκυπτε.  Καθώς θυμός υπήρξε και υπάρχει μπόλικος. Στο γύρισμά του όμως φέρνει θλίψη κι αυτή με τη σειρά της την αδράνεια. Είναι εκείνο το ύπουλο που την ενέργεια αντί να την μετασχηματίσει σε δημιουργία την κάνει δυο φορές τίποτα.

Υπόσχομαι - στον εαυτό μου πρώτα και αποκλειστικά - πως θα είμαι εκεί.  Που όταν μου ρίχνουν τα ασφυξιογόνα , είτε τα ΜΑΤ, είτε οι 155, είτε οι εντολοδόχοι τους, είτε ο ίδιος μου ο εαυτός, την ώρα που νιώθω να μου κλέβουν την ανάσα, με τη σειρά μου εγώ θα κλέβω κάτι.... από τα σύννεφα.


υγ2: προς διευκόλυνση του κου Παπουτσή: ο πλέον γνωστός άγνωστος, στην πρώτη γραμμή που ξεκίνησε τα γεγονότα προχθές, ήταν ο Λουκάνικος (που εξαιτίας των - γαμώ το κερατό μου - ΜΑΤ, δεν πρόλαβα να φωτογραφήσω)...