6

οι λέξεις μου

Βραχνάς μου γίνηκε το γράψιμο.
Κακιώσανε οι λέξεις, χάσανε λες τη στρογγυλάδα τους.  Γεμίσανε γωνίες όπου κρατούν σκοτάδι.  Στριμάδια γίνονται μπροστά στη κόλλα την λευκή.  Αρνούνται η μια να συνταιριάσει με τη άλλη.


Το μέσα μου δουλεύει ακατάπαυστα.
Τη μια μυαλό. Που αδύνατο να του βάλω λαιμαριά και να το τιθασέψω.
Καρδιά την άλλη.  Παλίρροια κι άμπωτη  που ακολουθεί του φεγγαριού τους κύκλους. 

Το έξω μου όμως ασάλευτο.  Σα μουδιασμένο.
Γι' αυτό ίσως και οι λέξεις μου θυμώσανε. Γιατί για να υπάρξει η λέξη θέλει ανάσα.  Κι ανάσα είναι ζωή.  Δεν είναι πρόθεση - κακή ή καλή - δεν είναι σκέψη.

Λες και ζωή πια είναι δυο πράματα. Η αντάρα που καίει τα σωθικά μου κι ο πάγος που εντύθηκε το σώμα μου.  Κλεισμένη στα τείχη που μέρα τη μέρα τα δυο ετούτα θεμελιώνουν.
 Έτσι δεν Ζω. Μονάχα υπάρχω εγώ για μένα.  Συνεπαρμένη στην οργή μου, στην λύπη μου, στην αλαζονεία του συναισθηματισμού μου.

Ίσως μονάχα τότε να ξαναβρώ τις λέξεις μου.  Όταν έστω κι ασύνταχτα, μια μια αρχίσουν να αστράφτουνε ξανά.   Όχι σαν αποκύημα μυαλού αλλά σα ρούχο που η Πράξη μου ζητάει να ντυθεί.

Η φυγοπονία κι ο φόβος πρέπει να ηττηθούν.

6 εγύρισαν και είπαν:

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

Παρόλο που δεν τις αναφέρεις,
δυό λέξεις αποπνέει το κείμενο σου:
επίγνωση και εγρήγορση.
και Παρατήρηση -μια τρίτη.
Πολλες φορές το να μην πραττεις δεν ειναι απαραίτητα φυγοπονία, νομίζω.
(όσο για τον φόβο, τα ξέρεις και τα ξέρει και το σώμα σου επίσης.)Σταδιο δεν είναι?
Καλημέρα!
Καλό μήνα!

eApenanti είπε...

Πάω κι' έρχομαι και λέξεις δεν βρίσκω να τις ταιριάξω με το κείμενο.
Παρά μόνο μία: Μνήμη.

..που χτίζεται με ό,τι ακούσαμε, είδαμε, πράξαμε.

Κατά καιρούς κάποιο από αυτά αργοπορεί και δεν ακολουθεί. Εναλλάξ...

και οι λέξεις αλάξευτες και με σκοτεινές γωνιές ή μή, απιθώνουν σε χαρτί τη Μνήμη, να φθάσει και παρακεί.

Και Καλόν Απρίλη,
που φέτος έχει και Έξοδο και Ανάσταση.

Iptamenos Ollandos είπε...

Καλημέρα και καλό μήνα,
καρδιά και λογική παλεύουν μέσα μας, όμως αν δέσεις την καρδιά, ελευθερώνεις το πνεύμα...
Και αυτό φαίνεται ότι κάνεις βρίσκοντας τελικά τις λέξεις που σου είχανε γίνει βραχνάς.

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

έντομον
τελικά όταν έχεις φάει την ίδια πέτρια μικρός συννενοείσαι και μεγάλος:)

Με το "μη πράττειν" θα συμφωνήσω μαζί σου, αρκεί να μην πιστέψουμε ότι χωρίς να σηκώσουμε μανίκια θα αλλάξουμε και τίποτα. Αν δεν βρέξεις κώλο ψάρι δεν τρώς.

υγ:υπομονή κι όπου να 'ναι αλλάζει ο χρόνος

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

e-Apenanti

"ακούσαμε, είδαμε, πράξαμε"
Η Μνήμη σύνθεση αυτών στο χρόνο.

Φοβάμαι την τρύπα και το μπάλωμα ως προς το "πράξαμε". Βαυκαλιζόμενοι στα δυό πρώτα: "ακούσαμε, είδαμε".

Όπως έλεγε κι ο ποιητής:"προτιμώ μια σταλά αίμα από ένα μπουκάλι μελάνι"

Και πράγματι και Έξοδο και Ανάσταση θα έχει.

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

Iptamene

ότι πνευματικό έχει κατακτήθει πρέπει να αποδειχθεί στο ταπεινό καθημερινό ρουτινιάρικο "τώρα".
Έφτασε η στιγμή - πιότερο από άλλες - να μετρηθούμε με τα κερδισμένα μας.

Καλό σου μήνα, ανοιξιάτικο :)

Back to Top