Εθνικό έλλειμμα

(το τραγούδι από τον Ορφέα Περίδη)

Είμαι γάιδαρος.... παρκάρω όπου μου γουστάρει

Ένα βιντεάκι που αλίευσα εντελώς τυχαία.
Αφιερωμένο στους "ευγενείς" κυρίους και κυρίες που καθημερινά με αναγκάζουν - όπως και δεκάδες άλλους που πάνε στο διπλανό σχολείο - να κατεβαίνουμε και να περπατάμε στον επικίνδυνο διπλής κατεύθυνσης δρόμο με τα παιδιά μας κυριολεκτικά παραμάσχαλα.

Αλήθεια με την δίκη του τζιπ εναντίον του πεζού που δεν ανέκοψε πορεία αλλά περπάτησε πάνω από το αυτοκίνητο, τι έγινε;

Μέτοικοι

Δεν ξέρω ίσως να το έχω κουράσει πολύ αλλά το να συνυπάρχεις με ένα παιδί είναι ίσως το «παίδεμα» το υπέρτατο. Κι ο λόγος για να βάλεις τα πράματα - τα δεδομένα - ξανά στη θέση τους. Στην διάστασή τους την ανθρώπινη δηλαδή, την πλέον απλή και άρα την πλέον ακατόρθωτη.

Με ζυγώνει η μικρή με το ύφος εκείνο που βρωμά από μακριά «έχω τον αδιάβαστο».
«Ωχ Παναγίτσα μου» λέω από μέσα μου «πάλι κώλος θα γίνουμε» - καθότι ο «αδιάβαστος» έχει την τρομερή ικανότητα να κάνει όλους να τσακώνονται με όλους και στο τέλος κανείς να μην μιλάει σε κανέναν.

«Έχω μια ερώτηση στην Ιστορία…»

Η ερώτηση ήταν να μελετήσουν τα παιδιά ποια ήταν η θέση των «μετοίκων» - των μεταναστών – στον Χρυσό Αιώνα του Περικλή και ποια είναι η θέση και η ζωή των μεταναστών σήμερα και να βρουν τις διαφορές.

Τσίμπησα.

Την ρωτάω: «Ακούς συνέχεια τώρα τελευταία Κούνεβα και Κούνεβα τι έχεις καταλάβει;»
«Το Κούνεβα είναι άνθρωπος;» ρωτάει, και τα μάτια της έχουν γίνει πελώρια.

Της εξηγώ όσο μπορώ τα γεγονότα. Μετά της φέρνω παραδείγματα από το σχολείο της . Προσπαθώ χωρίς τραβηγμένες περιγραφές να δώσω ένα στίγμα πραγματικότητας. Και βγαίνω από το δωμάτιο.

Μετά από λίγο επιστρέφοντας την βρίσκω να κλαίει με το κλάμα εκείνο το σιωπηλό, που το ξέρω καλά πως δεν είναι για να μου τραβήξει την προσοχή.
«Μα είναι άνθρωποι…Γιατί έχουμε γίνει τόσο κακοί; Εγώ δεν θέλω να είμαι κακιά.»

Την πήρα αγκαλιά και προσπάθησα να την ηρεμήσω, ξέροντας ότι της έλεγα ψέματα….

Δενδροφύτευση στα Εξάρχεια

Εκεί που η πολιτεία είχε αποφασίσει να φυτέψει τσιμέντο οι κάτοικοι αποφάσισαν να φυτέψουν δέντρα.

Έτσι μέλη της Κίνησης Κατοίκων Εξαρχείων συγκεντρώθηκαν το πρωί του Σαββάτου στη συμβολή των οδών Ζωοδόχου Πηγής και Ναυαρίνου και πήραν την κατάσταση στα χέρια τους. Αφαίρεσαν μεγάλες επιφάνειες ασφάλτου και στη συνέχεια άνοιξαν τρύπες όπου φυτεύτηκαν χαρουπιές, ελιές, εσπεριδοειδή και πεύκα.

Να σημειώσουμε ότι το οικόπεδο ανήκει στο ΤΕΕ (Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος) και υπήρχε παλαιότερη συμφωνία με το δήμο για ανταλλαγή, δηλαδή να πάρει ο δήμος το συγκεκριμμένο οικόπεδο και να τον κάνει χώρο πρασίνου δίνοντας στο ΤΕΕ κάποιο άλλο οικόπεδο.

Όταν έληξε η μίσθωση του χώρου από εταιρεία που τον εκμεταλλευόταν ως υπαίθριο πάρκινγκ, ο δήμος δήλωσε πως δεν ενδιαφερόταν για την ανταλλαγή, επειδή δεν είχε χρήματα για την ανάπλαση.

Μάλλον θα πρέπει όλες οι γειτονιές της Αθήνας να δουν τι ανάλογο μπορούν να οργανώσουν για να πάρουν πίσω με πράσινες δράσεις το δημόσιο χώρο, να τον "κατακτήσουν" και να τον αγαπήσουν...

(από καλά νέα....υπάρχουν κι αυτά )

Αϊ Σειχτίρ ΠΙστολέρο Σκατοκέφαλε

Εμένα πάλι που το Braveheart μου άρεσε…..

Μήπως ν’ αρχίσω να ανησυχώ για το αν στα σκοτεινά μου υποσυνείδητα κλώθω χρυσά αυγά;

Α μπα δε νομίζω, άλλωστε αν εξαιρέσεις το αιματηρόν του πράγματος ουδεμία ομοιότης.
Άσε και το άλλο, πώς να έχει ο σκοτσέζος συγκαλυμμένη δράση με την κλαρωτή τη φούστα και πολύ περισσότερο όταν τη σηκώνει για να δείξει τις αρετές του….

Τέλος πάντων διάβασα και μια και δυο τα όσα έστειλε η ΑΣ. ΠΙ.Σ. (που κατ’ άλλους διαβάζεται και ως «Αϊ Σειχτίρ Πιστολέρο Σκατοκέφαλε») στην Ελεύθερη ώρα κι όλο έλεγα στον εαυτό μου "ρε κάτι μου θυμίζουν, κάτι μου θυμίζουν… Κάπου εγώ αυτά τα έχω ξανακούσει".
Το ότι δηλαδή πρέπει πάση θυσία κάποιος να με σώσει από τους αναρχικο- τρομοκρατο- αριστερούς που αποτελούν «εθνικόν κίνδυνον».
Κι αφού η ίδια η πολιτεία αδυνατεί να πράξει τούτο την προστασία μου με απαράμιλλη αυτοθυσία αναλαμβάνουν «τα αγνά και γνήσια πατριωτικά αισθήματα των απλών αστυνομικών» (η παρόμοια πρωτοβουλία του στρατού μας λείπει και το κλείσαμε το σετάκι με τους παλιούς γνώριμους)

Τώρα βέβαια πως πάνε μαζί αγνά αισθήματα και συγκαλυμμένη – για ευνόητους λόγους - δράση είναι απορίας άξιο. Να δεις τούτο το μίγμα πως το λένε ….παρακράτος να το πω, χούντα να το πω, φασισταριό να το πω….

Κι έτσι, αβίαστα μου γεννάται το ερώτημα:

Όταν έχουμε μια ομάδα παρακρατικών μέσα στο ίδιο το κράτος που ανοιχτά εξαπολύει απειλές, παραδέχεται την κρυφή της δράση και το σημαντικότερο δηλώνει ότι ήδη έχει «αναλάβει πρωτοβουλίες» στα μουλωχτά…

Όταν ταυτόχρονα οι «ζαρντινιέρες» μέρα με την μέρα πολλαπλασιάζονται ή όταν ζούμε περιστατικά όπως αυτό στο Στέκι των Μεταναστών….

εγώ ρωτώ: ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ οεο;

8 Μάρτη - δεν δεχόμαστε επισκέψεις - διαδηλώνουμε για την Κούνεβα

ΦΕΤΟΣ ΣΤΙΣ 8 ΜΑΡΤΗ ΔΕΝ ΕΟΡΤΑΖΟYΜΕ ΟΥΤΕ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ

Παρακαλώ οσες ετοιμάζεστε για την καθιερωμένη έξοδο με γυναικοπαρέα ,θυμηθείτε:
το Σάββατο,7 Μάρτη,στις 12,στην Πλατεία Βικτωρίας διαδηλώνουμε για τις μετανάστριες κατά της βίας και της εργοδοτικής τρομοκρατίας

(περισσότερα στην πεντανόστιμη)

Μνημεία και μνημεία...

Χθες το πρωί πίνοντας καφέ και χαζολογώντας στο σπίτι άνοιξα την τηλεόραση. Κάνοντας ζάππινγ το μάτι μου έπεσε σ’ αυτή την ιστορία στη Φλώρινα και στις αντιδράσεις που υπάρχουν για την δημιουργία μνημείου στο σημείο που περίπου 700 αντάρτες του Δ.Σ.Ε. τάφηκαν ομαδικά μετά από μάχη με τον κυβερνητικό στρατό τον Φλεβάρη του ’49.

Αμέσως το μυαλό μου πήγε πίσω στο περασμένο καλοκαίρι, όταν για πρώτη μου φορά επισκέφτηκα το κάστρο της Πύλου. Εκεί λοιπόν, αν ποτέ σας βγάλει ο δρόμος σας, ανάμεσα στα άλλα θα βρεθείτε και μπροστά σε ένα κενοτάφειο τοποθετημένο σε κεντρικότατο σημείο αφιερωμένο στους «Σφαγιασθέντες παρά των εαμοκομμουνιστών την 27 Σεπτεμβρίου 1944» ταγματασφαλίτες.

Στην εύλογη ερώτηση και διαμαρτυρία μας στους υπεύθυνους του κάστρου για το τι δουλειά έχει ένα τέτοιο κενοτάφιο σ’ αυτόν τον χώρο – που σημειωτέον κάθε χρόνο τον επισκέπτονται χιλιάδες τουρίστες και φιλοξενεί διεθνή συνέδρια στους συντηρημένους χώρους του – οι υπάλληλοι απάντησαν ότι από χρόνια προσπαθούν να το απομακρύνουν αλλά μάταια: «Πείτε κι εσείς κάτι εκεί από την Αθήνα γιατί εμάς εδώ μας έχουνε γραμμένους…Έρχονται ξένοι και μας ρωτάνε τι είναι αυτό κι εμείς τι να πούμε; Άσε που όσο επιμένουμε να φύγει τόσο πέφτουμε σε δυσμένεια….»

Ειλικρινά δεν ξέρω αν τέτοιου είδους μνημεία – σημεία που να κεντρίζουν την ιστορική μας μνήμη δηλαδή – μπορούν να μαρτυρήσουν την αλήθεια.
Αυτό που σίγουρα όμως ξέρω είναι ότι η ιστορία ανά τους αιώνες σχεδόν πάντα καταγράφεται κι αποτυπώνεται από τους νικητές με ότι αυτό συνεπάγεται.