Μνημεία και μνημεία...

Χθες το πρωί πίνοντας καφέ και χαζολογώντας στο σπίτι άνοιξα την τηλεόραση. Κάνοντας ζάππινγ το μάτι μου έπεσε σ’ αυτή την ιστορία στη Φλώρινα και στις αντιδράσεις που υπάρχουν για την δημιουργία μνημείου στο σημείο που περίπου 700 αντάρτες του Δ.Σ.Ε. τάφηκαν ομαδικά μετά από μάχη με τον κυβερνητικό στρατό τον Φλεβάρη του ’49.

Αμέσως το μυαλό μου πήγε πίσω στο περασμένο καλοκαίρι, όταν για πρώτη μου φορά επισκέφτηκα το κάστρο της Πύλου. Εκεί λοιπόν, αν ποτέ σας βγάλει ο δρόμος σας, ανάμεσα στα άλλα θα βρεθείτε και μπροστά σε ένα κενοτάφειο τοποθετημένο σε κεντρικότατο σημείο αφιερωμένο στους «Σφαγιασθέντες παρά των εαμοκομμουνιστών την 27 Σεπτεμβρίου 1944» ταγματασφαλίτες.

Στην εύλογη ερώτηση και διαμαρτυρία μας στους υπεύθυνους του κάστρου για το τι δουλειά έχει ένα τέτοιο κενοτάφιο σ’ αυτόν τον χώρο – που σημειωτέον κάθε χρόνο τον επισκέπτονται χιλιάδες τουρίστες και φιλοξενεί διεθνή συνέδρια στους συντηρημένους χώρους του – οι υπάλληλοι απάντησαν ότι από χρόνια προσπαθούν να το απομακρύνουν αλλά μάταια: «Πείτε κι εσείς κάτι εκεί από την Αθήνα γιατί εμάς εδώ μας έχουνε γραμμένους…Έρχονται ξένοι και μας ρωτάνε τι είναι αυτό κι εμείς τι να πούμε; Άσε που όσο επιμένουμε να φύγει τόσο πέφτουμε σε δυσμένεια….»

Ειλικρινά δεν ξέρω αν τέτοιου είδους μνημεία – σημεία που να κεντρίζουν την ιστορική μας μνήμη δηλαδή – μπορούν να μαρτυρήσουν την αλήθεια.
Αυτό που σίγουρα όμως ξέρω είναι ότι η ιστορία ανά τους αιώνες σχεδόν πάντα καταγράφεται κι αποτυπώνεται από τους νικητές με ότι αυτό συνεπάγεται.