Χάρτινο το φεγγαράκι μας...

Ήταν πριν περίπου πέντε χρόνια όταν μελετούσα στην κιθάρα το «Χάρτινο το Φεγγαράκι» και το «Μια φορά κι έναν καιρό» για μια συναυλία στου ωδείο μου.

Χαμένη μέσα στις παρτιτούρες να παλεύω με νότες και δακτυλισμούς τελείως απορροφημένη από το τεχνικό μέρος των κομματιών ακούω από το βάθος ένα μουρμουρητό κάτι ανάμεσα σε παράπονο και κλάμα.

Η έκπληξή μου ήταν τεράστια όταν ανακάλυψα την 4χρονη τότε μικρή μου να κλαίει χωρίς αιτία φανερή. Τη ρωτώ τι έπαθε και μου λέει «δεν ξέρω …η μουσική που κάνεις με κάνει να θέλω να κλάψω».

Πως είναι δυνατόν μια μουσική να έχει τη δύναμη αυτή;

Κι όμως….την έχει. Κι ίσως εκεί να κρύβεται το μυστικό της μουσικής του Χατζιδάκι. Ένα μυστικό που μας παίρνει απ’ το χέρι και μας ταξιδεύει στα πιο διάφανα μονοπάτια του εαυτού μας, στο πιο ονειρικό του κομμάτι δείχνοντας μας ότι όσο πιο ζόρικα τα πράγματα τόσο πιο πολύ εμείς πρέπει να τα κάνουμε φως, εσωτερικό και κοφτερό.

Ο Χατζιδάκις μας θυμίζει πάντα ότι η απόλυτη ευαισθησία και ο απόλυτος έρωτας είναι και η απόλυτη δύναμη. Μια δύναμη που η έλλειψή της αχρηστεύει τόσο τα χέρια όσο και τις φωνές μας.