Η "ώρα της γης" ή η δική μας η μαύρη κι άραχλη;

Πριν από λίγο καιρό το σχολείο της μικρής μου συμμετείχε σε ένα πρόγραμμα ανακύκλωσης και προστασίας του περιβάλλοντος του Δήμου Αθηναίων (στα πλαίσια του οποίου, μέχρι και σπόρους από πεύκα μοίρασε στα παιδιά ο αθεόφοβος ο Πριόνης).

Τοποθετήθηκαν κάδοι ανακύκλωσης στο δρόμο μπροστά από το σχολείο και αρχίσαμε την μετακόμιση των ανακυκλώσιμων από το σπίτι.

Μέχρι εκείνο το ωραίο πρωινό που μπροστά στα έκπληκτα μάτια των παιδιών ο σκουπιδιάρης και οι υπεύθυνοι αποφάσισαν ότι η ανακύκλωση είναι ένα πολύ μπελαλίδικο project για να συνεχιστεί.

Ταυτόχρονα μας γάνωσαν τ’αυτιά για τη σπατάλη του νερού. Κάθε φορά που ακούω το σχετικό σποτάκι νιώθω τόσες ενοχές που θέλω ν' ανοίξει η γη να με καταπιεί. Λες και εγώ έχω καταναλώσει το νερό όλου του πλανήτη. Εγώ που κρόσσια έχω καταντήσει τα νεύρα ολονών στο σπίτι (μέχρι και τον καλό μου εμύησα στο στεγνό ξύρισμα!).
Έλα μου ντε όμως που το 25% της συνολικής κατανάλωσης χάνεται από διαρροές του ίδιου του δικτύου παροχής (αυτού δηλαδή που ζητάει από μένα να μην καταναλώνω). Το ένα τέταρτο του νερού που συνολικά καταναλώνεται……

Από την άλλη ανεπιφύλακτα θα πρότεινα μια εκδρομή στη Δημητσάνα. Με την προϋπόθεση να μην στρέψεις το κεφάλι προς τα κάτω – στον κάμπο της Μεγαλόπολης, στα εργοστάσια της ΔΕΗ.
Αν τώρα έχεις και την ατυχία να φυσά λάθος άνεμος θα γευτείς την μοναδική εμπειρία του να είσαι μέσα στο ελατόδασος και να αναπνέεις αγνό παρθένο σμοκ.

Και όχι μην πέσεις στην παγίδα αντικρύζοντας τούτο το θέαμα να σκεφτείς κάτι εναλλακτικό για το αυθαίρετο στο χωριό. Και μόνο που σου πέρασε από το μυαλό η αιολική ή η φωτοβολταϊκή ενέργεια πρέπει ήδη να αρχίσεις να πληρώνεις κερατιάτικα με χαρτόσημο στη ΔΕΗ.

Μιλώντας δε για το ελατοδάσος ας μην ξεχνάμε ότι το καλοκαίρι ζυγώνει. Με τους οικολογικά και περιβαλλοντικά ευαίσθητους υπεύθυνους να φροντίζουν για τα δάση μας σπάζοντας - για αρχή - στο ξύλο τους δασοπυροσβέστες. Αλλά θα μου πεις εδώ τα δέντρα τα κόβουμε από μόνοι μας και ησυχάζουμε μια και καλή.

Κοιτάζω λοιπόν πρωτίστως γύρω μου, στον μικρόκοσμο της δικιάς μου μέρας και των δικών μου συνηθειών, μέχρι εκεί που το χέρι μου μπορεί να φτάσει. Και το μόνο που μπορώ να δω είναι ότι όχι μόνο δεν έχω βοηθούς και συνοδοιπόρους τους έχοντες την εξουσία και τους κατέχοντες τα μέσα, αλλά αντιθέτως είναι απέναντί μου ακυρώνοντας την όποια δικιά μου προσπάθεια. Όσο μικρή κι αν είναι αυτή.

Όχι, δεν φταίω εγώ για το χάλι του πλανήτη μας και αρνούμαι να θεωρήσω τον εαυτό μου συνυπεύθυνο με αυτούς που ποτέ δεν μου έδωσαν δικαίωμα επιλογής.

Τα φώτα στο σπίτι μου τα σβήνω….κάθε βράδυ. Σε μια προσπάθεια να απαλύνω όσο περνάει από το χέρι μου τον καιροσκοπισμό και τη μαλακία - σε βάρος της φύσης - που δέρνει τους «υπεύθυνους». Αύριο βράδυ όμως θα τα αφήσω ανοιχτά...