Καλό μήνα!

Τα κατάφερες... με τρομο-κράτησες...

Ωραία λοιπόν το κατάφερες… με τρομο-κρατείς. 
Κρατάς δηλαδή τον τρόμο μου στην ίδια τσέπη, παρέα με τις πιστόλες σου.  Κι αυτά τα παλιοσιδερικά ξέρεις, δε μπα να ‘ναι στα χέρια τα δικά σου , δε μπα να ‘ναι στα χέρια των μπάτσων, ρε δε μπα να τα κρατά ο Θεός αυτοπροσώπως, όλα ίδια είναι.  Την ίδια δουλειά κάνουν και τους ίδιους αφεντάδες υπηρετούν.

Ναι τα κατάφερες με τρόμαξες.  Ίσως και περισσότερο από τα όπλα σου, μ’ αγρίεψε η βλακεία σου, το βαθύ σκοτάδι του μυαλού και της ψυχής σου.
Κι αν μειδιώντας, μου απαντήσεις για υπόγειες κινήσεις και σχέδια μυστικά, πιότερο με τρομάζεις, γιατί τα μονοπάτια που με πας είναι ακόμα σκοτεινότερα και δεν θέλω επάνω τους ούτε βήμα να κουνήσω.


Με τρόμαξες και με τρομάζεις, γιατί δικαιώνεις τον μπάτσο και την αυθαιρεσία του.  Γιατί γίνεσαι η ζωντανή δικαιολογία της δικιάς  μου ανελευθερίας.  Γιατί κάνεις την φωνή μου και τις φωνές των άλλων που ζητούν τα αυτονόητα να γίνονται πιόνια σε χέρια σκοτεινά.

Με τρόμαξες κι εξακολουθείς να με τρομάζεις γιατί παραδίδεις την ελευθερία μου έτσι απλά στα νύχια της όποιας εξουσίας.  Που επιβάλλεται είτε με την βία, που εσύ της νομιμοποίησες, είτε με  το κάθε τηλεπαράθυρο που η δική σου ηλιθιότητα δικαίωσε.

Με τρόμαξες και με τρομάζεις, γιατί απαιτείς - όπως και οι υπόλοιποι - να υπάρχεις μόνο εσύ.

(το σκίτσο από εδώ)

χρόνια μας πολλά...

Εντάξυ, θα έσκαγα αν δεν το' γραφα.  Εδώ ο κόσμος χάνεται εμείς όμως σήμερα έχουμε γενέθλια.

Στρογγυλεύουν 10 συναπτά έτη που ένα ζουζούνι επιμένει να με φωναζει "μαμά".

Ένα ζουζούνι όπου αφού συστηθήκαμε  - και από τότε με κάθε ευκαιρία ανανεώνουμε την γνωριμία - μου έδωσε να καταλάβω ότι δεν θα μπορούσε να βρει αντιπροσωπευτικότερη μέρα για να μπουκάρει σε τούτο τον κόσμο.  Η μέρα του "ΟΧΙ" - και ειδικότερα το ΟΧΙ - του κολλάει γάντι.

Με ζόρισε, με στρίμωξε, με πήρε απ' το χέρι σε  δρόμους άγνωστους σε κόσμους ολοκαίνουργιους.  Μου δείχνει ότι η ψυχή μου έχει ακόμα πολλά περιθώρια. Ότι τα θαύματα περιμένουν στη γωνία κι ότι η Αγάπη είναι το μεγαλύτερο.

Μαμουφάκι μου να είσαι πάντα χαρούμενο να με κοιτάς μ' αυτό το ξυνισμένο σου ύφος όταν στη σπάω και να με κολλάς στον τοίχο με τις απίθανες ερωτήσεις σου!

...ένα ποίημα...

"Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου.  Είναι οι γιοί και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τη ζωή.
Για τη ζωή τους είσαι το μέσο κι όχι η αρχή, κι ας μένουν κοντά σου, δεν ανήκουν σε σένα.

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, όχι όμως και τις ιδέες σου, γιατί ιδέες έχουν δικές τους.

Μπορείς να δώσεις μια στέγη στο σώμα τους όχι όμως και στη ψυχή τους γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο που εσύ δεν μπορείς να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.

Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις, μην προσπαθείς όμως να τα κάνεις όμοια σου.  Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω και δε σταματά στο χθες.

Είσαι το τόξο απ' το οποίο εκτοξεύονται τα παιδιά σου σαν ολοζώντανα βέλη.

Κάνε, τοξότη, η σαΐτα που στα χέρια κρατάς να σημαίνει χαρά."

                                                                                                    Kahil Gibran

...ένα τραγούδι...

...κι η πιο μεγάλη αγκαλιά...

Μαμούφι - Οικονομία σημειώσατε 2.

Το πήρα απόφαση ελπίδα δεν υπάρχει.  Ηττούμαι κατά κράτος κάθε φορά που προσπαθώ να  τακτοποιήσω στον εγκεφαλό μου το οικονομικό σύστημα που έχει δέσει χειροπόδαρα όλα τα δίποδα τούτου του πλανήτη. 
 Αδυνατώ να αντιληφθώ το πως το γιατί και το πρέπει που επιβάλει.

Είναι η φύση μου - κομματάκι σουρρεαλιστική ίσως- που αρνείται να καταπιεί τον παραλογισμό.  Αφού εμείς το φτιάξαμε τούτο το σύστημα γιατί τ' αφήνουμε να μας τρώει;  Αφού "δικό" μας είναι, γιατί δεν τ' αλλάζουμε, να κάνουμε την ζωή μας πιο εύκολη;  

Γιατί ,για παράδειγμα,  μια χώρα να θεωρείται τόσο πιο πλούσια όσο περισσότερο χώρο (αέρα κοπανιστό στην τελική) ο κυρ- τραπεζίτης της παραχωρεί  στα χρηματοκιβώτιά του κι όχι - ας πούμε - όσο περισσότερα δέντρα έχει;  Ποιός όρισε τις αξίες και γιατί;  Κι αφού μας ρημάξαν την ζωή γιατί δεν τις αλλάζουμε;

  Βρήκα το παρακάτω video στην Πεντανόστιμη.  Κι απλά η αίσθησή μου, του παράλογου, ήρθε κι έδεσε...

Money as Debt (Greek Subtitles) from Tziritzantzoulas on Vimeo.

Μια σκέψη για τις μέρες μας

Κάπου, θυμάμαι, είχα διαβάσει τον Ουμπέρτο Έκο να προλέγει και να περιγράφει τις χούντες του μέλλοντος. Ενός μέλλοντος που αθόρυβα και δίχως να το πάρουμε πρέφα πατά σιγά σιγά το πόδι του στο παρόν.

Λέει αυτός λοιπόν πως στις χούντες αυτές τα όπλα δεν θα έχουν τίποτα να κάνουν με την επιβολή και επικράτησή τους. Άλλα θα είναι τα μέσα που θα επιστρατεύονται.

Πιο ύπουλα, πιο υπόγεια και σίγουρα πιο αποτελεσματικά.

Πιο αποτελεσματικά καθώς στόχος πια δεν είναι δια της βίας να επιβληθούν, αλλά με πλύση εγκεφάλου και ψυχής να ξεγελάσουν, να πείσουν σα σωτήρια λύση.

Δεν είναι πια ο φόβος το κύριο εργαλείο. Είναι η χαύνωση, το «κοίμισμα». Και κυρίως ο εθισμός σ’ αυτό. Η τόσο μεγάλη εξάρτηση, ώστε το οτιδήποτε απειλήσει να μας βγάλει απ’ αυτή, σαν τον χειρότερο εχθρό να στήνεται, με μένος, στον τοίχο.

Η ανθρωπιά με ότι αυτή περιλαμβάνει – και περιλαμβάνει σχεδόν τα πάντα καθώς το ανθρώπινο ον είναι το μόνο που μπορεί συνειδητά να προσδιορίζει την ύπαρξή του – είναι ο βασικός στόχος .

Πειστήκαμε πως η ευαισθησία είναι αδυναμία όταν δεν κλείνεται στους τοίχους του σπιτιού μας. Πως η εγρήγορση και η εξυπνάδα είναι κούραση (και που να τρέχεις τώρα…)και, στο βαθμό που δεν απειλεί να μας ξυπνήσει, η ζωή των πλασμάτων γύρω μας, μας αφήνει παγερά αδιάφορους

Άνθρωποι γύρω μας ταπεινώνονται με τον χειρότερο τρόπο, εξευτελίζονται ή ακόμα χειρότερα δολοφονούνται από την πολιτεία - η οποία δεν είναι παρά όλοι εμείς μαζί.

Ο στόχος όμως έχει σιγά σιγά επιτευχθεί. Αν δε βγει στο τηλεπαράθυρο ο τηλεαστέρας να μας το πιστοποιήσει , εμείς αδυνατούμε να πειστούμε ότι πράγματι δεν εξευτελίζεται , δεν πονάει κι ούτε πεθαίνει λιγότερο αυτός που δεν είναι κατ’ εικόνα και ομοίωσή μας.

Πως το ‘λεγε το παλιό τραγούδι;

«…Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί.

Κρατούσαν δώρα οι οχτροί.

Κι εμείς γελούσαμε σαν κάθε μέρα…»

Δειλινό

Και να που μια μέρα σαν την σημερινή, τόσο μονότονη, τόσο ίσια, έτσι κάνει κι άξαφνα μια χαρακιά ανοίγει στον ορίζοντα.

Τα θάματα τελικά είναι παντού, φτάνει να στρέψουμε το βλέμα λίγο προς τα πάνω.

Αλληλεγγύης θέματα...

.


- Οδοντίατρος: Κυρία μου, τι κάνετε;;;
Έχετε πιάσει τ' αρχίδια μου!!!

- Κυρία: Ακριβώς!
Κι από δω και πέρα δεν θα πονέσουμε ο ένας τον άλλον! Έτσι δεν είναι;

(...τώρα το πως ετούτο το ανεκδοτάκι εμένα μου εθύμησε ότι η Ελλάδα είναι η χώρα όπου διάγω τον βίον μου, παραμένει ανερμήνευτον...)