"Το γεγονός ότι υπάρχεις κατοχυρώνει τα θεμελιώδη δικαιώματά σου" - το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;

Τις τελευταίες μέρες πολύ μπλα μπλα, πολλά σενάρια. Ποιοι είναι οι τρομοκράτες, ποιοι τους υποκινούν, ποιοι οι στόχοι τους;. Και η προκήρυξη. Όπου τι θέλει να πει ο ποιητής;

Το μυαλό μας αρέσκεται να φτιάχνει σενάρια, να ψάχνει συνωμοσίες , και να γυρεύει λύσεις που θα τις ζήλευε και ο πλέον καταξιωμένος Σερλοκ Χόλμς.
Δρόμοι της σκέψης χαμένοι.

Προσπαθώ να πάρω θέση, όχι μόνο με το θυμικό αλλά και με την λογική. Σε πράματα που τρέχουν γύρω μου και που με μια πρώτη επιπόλαιη ματιά θα λεγες πως δεν αγγίζουν κάπου τη ζωή μου. Κι όμως είναι αυτά ακριβώς που την τυλίγουν σε μια κόλλα χαρτί - αθόρυβα και ύπουλα.

Καταλήγω στο ότι χωρίς να με ενδιαφέρει καθόλου ούτε ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, ούτε ποιοι τους έβαλαν ή δεν τους έβαλαν, ούτε και το τι ζητάνε, οι πράξεις τους έχουν πολύ συγκεκριμένα αποτελέσματα Και δεν αναφέρομαι μόνο στην απώλεια ζωής που ούτως ή άλλως δεν είναι κάτι διαπραγματεύσιμο.

Αναφέρομαι σε όλα εκείνα που ακολούθησαν σαν φυσική συνέπεια, σαν τα αναγκαία μέτρα. Όλα εκείνα που περιμέναν στη γωνιά την αφορμή που θα τα έχριζε "αναπόφευκτα".
Εν μέσω καλοκαιριού στα θερινά "ανάκτορα" ψηφίστηκαν τα εξής- σημειωτέον ότι ο νόμος δεν αναγνωρίζει καμιά δικαιοδοσία στη θερινή βουλή να αποφασίζει για ζητήματα που άπτονται των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών :

- το συ(μ)φοράϊ μπαίνει σε πλήρη λειτουργία. Εκτός από τις γνωστές μας κάμερες παρακολουθούνται πια τηλέφωνα υπολογιστές και δε συμμαζεύεται. Υπεύθυνη πλέον για αυτή την ομορφιά όχι η δικαστική αλλά η αστυνομική αρχή με ότι αυτό συνεπάγεται.

- αν για τον οποιοδήποτε λόγο οι ΗΠΑ σε θεωρήσουν ύποπτο - ακόμα κι αν για τον ίδιο λόγο τα ελληνικά δικαστήρια σε έχουν αθωώσει - το ελληνικό κράτος υποχρεούται να "διαβουλευθεί" και να σε δώσει. Σα να λέμε διαβούλεψη Χατζηαβάτη - Μπαρμπα Γιώργου ένα πράμα.

- καθώς και άλλα - εξίσου ενδιαφέροντα - για κουκούλες, εξυβριση αρχής, μετανάστες κλπ κλπ...

Από την άλλη, μέγα το όφελος για όλους εκείνους που από την μια στιγμή στην άλλη μετατρέπονται από απολογούμενοι σε ήρωες σωτήρες από τους κακούς. Ρε δε παν να γίνουν στάχτη όλα τα δάση της επικράτειας, η δήλωση έγινε στη βουλή τις προηγούμενες μέρες: "μέχρι τον Σεπτέμβριο η αστυνομία θα έχει δώσει ορατά αποτελέσματα"

Και καλά να την πληρώσει μόνο η πόρτα από το παρκάκι στην Κύπρου. Έλα μου ντε όμως που περνάει και η μάνα μου συχνά από κει. Κι αν κάνει πως πιάνει και καμιά βροχή φοράει και την κουκούλα της και είναι και κομματάκι αθυρόστομη!!!

(το σκίτσο του Β. Παπαγεωργίου)

Στο ωδείο...

Όταν τα μικρά άγουρα χεράκια μεταμορφώνονται σε κάτι πολύ πάνω από το μπόι τους.

Μια ανάσα και πάλι κεφάλια μέσα...

Πόσο αλήθεια μακρινά φαίνονται όλα όσα θυμώνουν και πονούν, εξοργίζουν και στεναχωρούν σαν βρεθείς ν’ αγγίζεις τη γη, να μυρίζεις τη βροχή και ν’ ακούς το θυμωμένο μουγκρητό του δάσους.

Πόσο έντονα νιώθεις πως έχεις τα πάντα, σα βλέπεις τους σπόρους που φύτεψες στη μέση της ερημιάς να αρχινάν να γίνονται καρπός.

Πόσο πραγματικά δραπετεύεις σε στιγμές πλήρεις, ξέχειλες από τη χαρά που ξεχάστηκε: ότι υπάρχεις… παρέα μ΄ ένα σωρό θάματα στο γύρω σου.
Και πόση πράγματι η ανακούφιση σα καταφέρεις να διώξεις, έστω και για λίγο, απ΄το πετσί σου την παράνοια και τη χαύνωση που τούτο το ξέχασμα γεννά.



Είναι λες κι όλα τα γύρω σου πράγματα να βρίσκουν τη διάσταση τη φτιαγμένη για τα μέτρα τους.

Λες και με τρόπο μαγικό αγγίζεις τον παλμό της ζωής.





Όπως ο σπόρος που φύτεψες – η ζωή που ξεκίνησες – και που σαν καρπός γυρίζει πίσω και γίνεται ζωή για σένα και όχι μόνο.





Σίγουρα ναι… η ζωή του ανθρώπου θα μπορούσε να είναι όμορφη. Τόσα θαύματα καρτερούν να τον συντροφέψουν…

Έρχεται όμως η στιγμή της επιστροφής και το θάμα χάνεται μονομιάς. Σαν μπεις στο αυτοκίνητο και κάνεις πως ανοίγεις το ραδιόφωνο...

Αστυνομικό ρεπορτάζ από Κύπρου και Πατησίων

(από http://kiproukaipatision.blogspot.com/)

γελάσαμε τόσο με το ρεπορτάζ του φίλου dakrygono που δεν γινόταν να μην το αναδημοσιεύσουμε.

Ενημέρωση και εκτιμήσεις για την αστυνομική επίθεση κατά του αυτοδιαχειριζόμενου πάρκου Κύπρου και Πατησίων και τις προσαγωγές, σήμερα στη συνέλευση του πάρκου στις 21.00 μ.μ

Μεγάλη επιχείρηση της ελληνικής αστυνομίας με φοβερά και σπουδαία αποτελέσματα.

Ας πάρουμε τα πράματα από την αρχή.
Όλα συνέβησαν ένα βράδυ με φεγγάρι της Πέμπτης ξημερώντας Παρασκευή της 18 προς 19 του μηνός του Ιουνίου.
Δαιμόνιοι αστυνομικοί που φρουρούν τον κοινωνικό χώρο αντελήφθησαν ότι ξύλινη πόρτα κάπου στην πατησιών έφερε σύνθημα ακατανόητο από τους πολλούς αλλά κατανοητό από τους ελάχιστους τετραπέρατους ένστολους φρουρούς που εκτός από την αστυνόμευση έχουν αυτοδιορισθεί και να σκέφτονται κιόλας.

Με τα πολλά οργανώθηκε μεγαλειώδης επιχείρηση σε όλη την Πατησιών και ένα υποδειγματικό σκεπτικό αστυνομικής ετοιμότητας βρήκε την εφαρμογή του.
Κυκλώθηκαν ολόκληρα τετράγωνα, έκλεισαν κεντρικοί μητροπολιτικοί λεωφόροι, και η επιχείρηση των ένστολων τετραπέρατων όντων πήρε σάρκα και οστά και μία …πόρτα.
Αποτέλεσμα 15 προσαγωγές και μια σύλληψη …πόρτας.

Άπαντες θα οδηγηθούν σε εισαγγελέα για τα περεταίρω ενώ σύμφωνα με πληροφορίες η πόρτα θα ζητήσει και θα λάβει τριήμερος προθεσμία για την απολογία της.
Να σημειώσουμε πως σύμφωνα με πληροφορίες η πόρτα βαρύνετε και με κατηγορίες όπως αντίσταση κατά της αρχής καθότι κατά τη διάρκεια της σύλληψης συνέχιζε να φέρει το ακατονόμαστο σύνθημα προκαλώντας ευλόγως τα ένστολα όργανα. Φήμες ότι η πόρτα δέχθηκε βρισιές και σπρωξίματα από τα ένστολα όντα δεν ήταν δυνατό να επιβεβαιωθούν.

Επίσης απο αυτοπτη μάρτυρα πήραμε τις παρακάτω πληροφορίες :"...Η ΠΟΡΤΑ ΑΝΑΜΕΝΕΤΑΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ ΑΝΑΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΝΑ ΟΡΙΣΤΕΙ ΤΑΚΤΙΚΗ ΔΙΚΑΣΙΜΟΣ,ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝ ΜΕΤΑΦΕΡΘΕΙ ΕΣΠΕΥΣΜΕΝΑ ΣΤΟ ΓΚΟΥΑΝΤΑΝΑΜΟ.ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΚΡΑΤΑ ΣΚΛΗΡΗ ΣΤΑΣΗ ΚΑΘΩΣ ΔΕΝ ΚΑΤΟΝΟΜΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΡΓΟΥΣ ΤΗΣ (ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΕΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΟ) ΕΝΩ ΚΡΑΤΑ ΤΟ ΠΟΜΟΛΟ ΤΗΣ ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΚΛΕΙΣΤΟ...Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΟΜΕΡ ΠΡΙΟΝΗΣ ΔΗΛΩΣΕ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΙΠΕ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ "ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΠΑΡΚΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΠΗ ΑΙΩΝΟΒΙΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ ΘΕΩΡΗΣΑ ΠΩΣ ΠΙΑΣΑΜΕ ΠΑΤΟ.Η ΕΛ.ΑΣ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΕΔΕΙΞΕ ΠΩΣ Η ΕΥΓΕΝΗΣ ΑΜΙΛΛΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΤΗΝ ΞΕΦΤΙΛΑ ΣΕ ΔΡΟΜΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ"

Αυτή τη στιγμή στην περιοχή επικρατεί αυξημένη ησυχία λόγω του ότι δεν υπάρχουν αστυνομικοί. Θεωρείτε πάντως πέρα από πιθανό σχεδόν σίγουρό ότι μετά την πόρτα δεν αποκλείεται να δούμε στην ευελπίδων και τμήματα από ντουβάρια όπου φέρουν συνθήματα που άπτονται των νέων νόμων.

Ο ξύλινος ελέφαντας

Ρώτησαν έναν καλλιτέχνη που είχε σκαλίσει στο ξύλο έναν ιδιαίτερα περίτεχνο και δύσκολο για να φτιαχτεί ελέφαντα πως κατάφερε το δύσκολο εγχείρημά του.

Κι αυτός απάντησε:
"Εγώ δεν έφτιαξα τίποτα. Το μόνο που προσπάθησα ήταν ν' αφαιρέσω τα κομμάτια εκείνα του ξύλου που δεν ανήκαν και δεν είχαν καμμιά σχέση με τον ελέφαντα"

(τη photo την βρήκα εδώ)

Μετά τον "στρατηγό άνεμο" η "υπολοχαγός βροχή"

Πως εμπεδώνουμε ότι πράγματι το καλοκαίρι έφτασε; Μα φυσικά από τις πυρκαγιές.
Αν δεν ακούσουμε το πολυτραγουδισμένο -σουξέ πια - "πύρινο μέτωπο που εκτείνεται σε πολλά χιλιόμετρα" κάτι μας λείπει, "δεν καλοκαίριασε ακόμα" λες... "κάτι θέλει".

Λοιπόν , είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω ότι επιτέλους και για μια ακόμα χρονιά, το καλοκαίρι μας μπήκε για τα καλά (το που δεν το ξέρω ακόμα, άμα λάχω πληροφόρησης θα ενημερώσω πάραυτα). Ναι, ναι είναι γεγονός ξεκινήσαμε και πάλι να καιγόμαστε.



(στις φωτογραφίες το Δυτικό Μαίναλο σήμερα, όπου 10 χρόνια πριν κάηκαν 32.000 στρμ. ελατοδάσους-σχετική ανάρτηση εδώ)

Εγώ από πλευράς μου και σε μια προσπάθεια παρουσίασης των πολύτιμων αρωγών αυτού μας του ευτυχήματος παραθέτω την εξής βαρυσήμαντη δήλωση (εμπνευσμένη δε σε χρόνο κενό ανάμεσα σε κουκούλες, μετανάστες,καρτοτηλέφωνα και τα ρέστα).

«Η κατάσταση που αναμένεταινα αντιμετωπίσουμε φέτος σε σχέση με τις πυρκαγιές, δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας» δήλωσε ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών κ. Χρήστος Μαρκογιαννάκης, στο πλαίσιο ευρείας σύσκεψης με τη συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων φορέων.

Ο κ. Μαρκογιαννάκης εκτίμησε ότι η πυκνή βλάστηση εξαιτίας των φετινών παρατεταμένων βροχοπτώσεων θα οδηγήσει αφενός σε περισσότερες πυρκαγιές, αφετέρου θα δυσκολέψει το έργο της πυρόσβεσης." (πηγή TVXS)

Ηθικόν δίδαγμα: Κατακαήκαμε απ' τον στρατηγό άνεμο... Ο θεός (που πιστεύεις) να βάλει το χεράκι του να καθαρίσουμε με την υπολοχαγό βροχή!

Προορισμός: Ικαρία

Υπάρχουν κάποιοι τόποι που με τρόπο ανερμήνευτο – σχεδόν μαγικό – έρχονται τόσο κοντά στο ύφος και στην ένταση της ψυχής μας, που καταλήγουν να γίνουν το ζωντανό σκηνικό των μυστικών και ανομολόγητων φευγιών της.

Πόσο μάλλον σαν είναι καλοκαίρι κι οι φόβοι ξεθωριάζουν στ’ ολάνοιχτα παράθυρα κι οι πόθοι κάτι κλέβουν απ’ του ήλιου το πύρωμα.

Θα ‘ναι κάπου 19 χρόνια όταν πρωτοξεκίνησα για την Ικαριά – από τα πρώτα μου μοναχικά ταξίδια.

Σαν τώρα θυμάμαι που το συζήτησα με έναν θείο μακρινό. Αριστερό και με ζωή χαρμάνι που φτιάχτηκε στις εξορίες.

Με το που άκουσε για το νησί η ματιά του θόλωσε και φάνηκε ολάκερος να ταξιδεύει. Με πήρε αγκαλιά και με δάκρυα να κυλούν τον άκουσα να λέει: «Αχ και να μπορούσα να σου πω τι είναι η Ικαριά μέσα στην καρδιά μου… Είναι το απρόσμενο χέρι που απλώνει να χαϊδέψει…»

Συγκινήθηκα – μου διηγήθηκε όλη την ιστορία της εξορίας του εκεί – αλλά δεν έπαψα να κρατώ τα λόγια του ως υπερβολικά και την ευαισθησία του να εξιδανικεύει.

Το ταξίδι για το νησί μακρύ. Μέσα από θάλασσα θυμωμένη και ατίθαση. Όσο για την άφιξη, νυχτερινή. Με εκείνη την επιφυλακτική και στομωμένη εντύπωση που σου αφήνει ο άγνωστος ο τόπος όταν τον βρίσκεις σε σκοτάδι.

Από την μέρα την επόμενη άρχισα να διαβαίνω το νησί. Κι όσο κι αν το είχα πάρει για υπερβολή, η ματιά μου όλο κοίταζε στο γύρω για να βρει «το χέρι που απλώνει να χαϊδέψει».

 Και απρόσμενα – όπως μου είχε ειπωθεί – το συνάντησα. Σε ώρα μεσημεριανή, καυτή απ’ τον ήλιο και τη δίψα.

Εγώ πάνω στην συκιά, να κλέβω σύκα κι ο μπαρμπα – Νίκος με ένα ξύλο στο χέρι να απειλεί θεούς και δαιμόνους που έπιασε κλέφτη στο δέντρο του.

Κατέβηκα και μόλις είδε πόσο τρομαγμένη ήμουν παρατά το ξύλο και σχεδόν σπρώχνοντάς με , με πάει δίπλα στο μικρό σπιτάκι του.

Με κέρασε σύκα πλυμένα και δροσερά, ψωμί με μέλι και τσίπουρο – από το αμπελάκι του λίγο παρακάτω. Μου μίλησε για τη ζωή του, για την κυρά του – που έλειπε στον γιατρό στον Άγιο (Κήρυκο) – για τις χαρές, τις λύπες του, μα κυρίως για τα πανηγύρια του τόπου του – εκεί όπου άλλωστε αγάπησε και την καλή του.

Στο τέλος, νύχτα πια, αφού βεβαιώθηκε ότι είχα μέρος για να μείνω, με φόρτωσε με μια σακούλα σύκα και δυο μπουκάλια από το «δικό του» το τσίπουρο και μου 'πε πως όποτε το θελήσω να πάω να τον ξαναβρώ, να γνωρίσω και την κυρά…

Οι υπόλοιπες μέρες μου κυλήσαν όμορφα.  Γυρνούσα ολημερίς από τους εντυπωσιακούς βράχους στους γουργουριστούς καταρράκτες του νησιού κι ολοβραδίς στα φημισμένα πανηγύρια του.

Παντού όπου κι αν πήγα, σε όποιο σπίτι που αντίκριζε την θάλασσα ένας καθρέφτης στεκόταν κρεμασμένος απ’ έξω. Υπέθεσα καλλωπισμό, μα πόσο έξω έπεσα…

Μπορεί η άφιξη να ήταν νυχτερινή, η αναχώρηση όμως ήταν κάθετα στο μεσημέρι.

Καθώς το πλοίο ξεκίνησε κι άρχισε να πλέει κατά μήκος του νησιού εκατοντάδες λάμψεις άρχισαν να αστραφτούν στις πλαγιές του. Ο καπετάνιος αφήνει τη ρότα του, ζυγώνει στη ξέρα όπου αστραποβολήματα τυφλώνουν στον μεσημεριανό ήλιο και κάνει σινιάλο με την μπουρού του πλοίου. Σφυράει τρεις …και πάλι τρεις … και ξανά τρεις.

Μα τι γίνεται;

Ζυγώνω κάποιον που φαίνεται για ντόπιος.

-«Είναι έθιμο, δεν το ξέρεις; Από τότε που ήταν οι εξόριστοι εδώ. Τα σπίτια που βλέπουν θάλασσα είχαν καθρέφτες Και οι άνθρωποι με φωτεινά σήματα έστελναν μηνύματα στα πλοία για τους δικούς τους. Όταν οι καπεταναίοι έπαιρναν το μήνυμα απαντούσαν αντίστοιχα με την μπουρού του πλοίου»

Περάσαν χρόνια. Στην Ικαριά επέστρεψα αρκετές φορές. Αν και το να μην χαθώ δεν το κατάφερα τελικά.

Η τελευταία φορά που την συνάντησα, πέρσι το καλοκαίρι. Παρέα με  άνθρωπο που αγαπώ πολύ. Για να του δείξω τον τόπο που μπήκε στην καρδιά μου.

Για μια ακόμα φορά, όταν το πλοίο αρχίζει να πλέει κατά μήκος του νησιού, ο καπετάνιος αφήνει την ρότα του, ζυγώνει στην στεριά και στέλνει χαιρετισμό στις λάμψεις που ποτέ δεν έπαψαν να προσμένουν το κατάρτι στον ορίζοντα.

Δυο μάτια με κοιτάξαν με απορία μην μπορώντας να καταλάβουν τι συμβαίνει. Κι όταν εξήγησα είδα για μια ακόμα φορά βλέμμα βουρκωμένο να ταξιδεύει στους βράχους ετούτου του νησιού….

Έτσι τον ελάτρεψα τον τόπο ετούτο τον θαλασσινό. Βουνίσια εγώ, ως το κόκκαλο. Έχοντας για θησαυρό πολύτιμο το ανυπόταχτο και το άγριο των ανθρώπων που ζουν παρέα με τα βράχια και την μοναξιά, καταλαβαίνω πως θησαυρός τελικά, ειν’ ο ανοιχτός ορίζοντας, μα πάνω απ’ όλα η λεύτερη και καθαρή καρδιά.

"Όσο μπορείς"

"Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες

Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινή ανοησία
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική"

Κ. Καβάφης

Με τον Καβάφη ποτέ δεν τα πήγα καλά. Τα χνώτα μας δεν ταίριαξαν - τόσο το χειρότερο φαντάζομαι για μένα -καθώς οι λέξεις του με ταξίδεψαν σε μέρη που η ψυχή μου σκοτείνιαζε.

Περπατώντας όμως τούτες τις μέρες στην Αθήνα τα λόγια του αυτά λες και τρυπώσαν στο μυαλό μου.
Στίχοι που από πολύ νωρίς φτάσαν στα αυτιά μου , που από πολύ νωρίς με βρήκαν να τους σκαλίζω λέξη λέξη κι αντί για απάντήσεις να γεμίζω με πιότερα ερωτηματικά.

Ποια είναι η συνάφεια του κόσμου; Αυτή που την ζωή μου εξευτελίζει;

Πότε και πώς να κλείσω τα ανοίγματα του εαυτού μου; Αν δεν αφήσω τη Ζωή να κυλήσει από μέσα μου να με πονέσει, να κάνει το στήθος μου να εκραγεί από χαρά, να με σπείρει σα φρεσκοοργωμένο χωράφι πως μπορώ να λέω πως υπάρχω;

Κι όμως….
Ο εξευτελισμός στη γλώσσα του ποιητή, η ξεφτίλα στη δικιά μου, δεν παύει να παραμονεύει:
η «καθημερινή ανοησία».

Και πόσο πραγματικά, ακροβατικά δύσκολο, το σημείο της ισορροπίας εκείνο, που την ψυχή μου τόσο «ξοδεύω» όσο και «κρύπτω».

(την φωτογραφία την βρήκα στο liquid days)

Παράνομη σύλληψη και "περιποίηση" από την αστυνομία

(Στη φωτο - από το Κουτί της Πανδώρας - ο Ντανιέλ Πατίνο μπροστά στα πόδια και τα γκλομπς των αστυνομικών.)

Παράνομη 24ωρη σύλληψη στην Αθήνα
"Το όνομα μου είναι Daniel Patino Flor, είμαι από το Εκουαδόρ και δουλεύω σαν φωτορεπόρτερ από το 2004 για διάφορες εφημερίδες της Λατινικής Αμερικής και της Ευρώπης. Από το 2007 ζω στην Βαρκελώνη όπου τελειώνω το μάστερ μου. Στις 22 Μαΐου με συνέλαβε η αστυνομία στην Αθήνα ενώ κάλυπτα την διαμαρτυρία των μουσουλμάνων μεταναστών κοντά στην πλατεία Ομονοίας. Ακολουθεί μια λεπτομερής παρουσίαση των γεγονότων.


Η διαμαρτυρία και η σύλληψη
Στις 14 Μαΐου 2009 έφτασα στην Αθήνα με σκοπό μέσα σε 10 μέρες να φωτογραφίσω την πόλη. Επισκέφθηκα τις γειτονιές Εξάρχεια, Μοναστηράκι, Πλάκα, Ομόνοια, Γκάζι, Λυκαβηττός και Ακρόπολη. Στις 22 Μαΐου στις 16:40 κατευθυνόμουν στο Σύνταγμα για ένα φωτορεπορτάζ στην Ερμού μέχρι το Μοναστηράκι. Ενώ το λεωφορείο κατευθυνόταν στο Σύνταγμα η αστυνομία είχε κλείσει το δρόμο και ο οδηγός πρότεινε να περπατήσουμε μέχρι το Σύνταγμα. Όταν έφτασα στην Βουλή πρόσεξα ότι μια διμοιρία της αστυνομίας κατευθυνόταν προς μια ομάδα διαδηλωτών.

Οι διαδηλωτές απάντησαν πετώντας πέτρες, κατέλαβαν τον δρόμο και απώθησαν τις αστυνομικές δυνάμεις. Μια άλλη ομάδα αστυνομικών εμφανίστηκε και πέταξε δακρυγόνα. Συνέχισα να φωτογραφίζω και στάθηκα σε μια πλευρά όπου υπήρχε αστυνομία και δημοσιογράφοι, ενώ η πλατεία είχε γεμίσει δακρυγόνα.

Γύρω στις 18:00 οι διαδηλωτές κατευθύνονταν προς την Ομόνοια, φωνάζοντας συνθήματα σε σχάση με τα ανθρώπινα δικαιώματα και το σεβασμό του Ισλάμ. Την προηγούμενη μέρα ένας αστυνομικός ενώ έλεγχε τα έγγραφα ενός μουσουλμάνου του πήρε το Κοράνι, (μπροστά στην γυναίκα και το παιδί του;) το πέταξε και το πάτησε. Ενώ οι διαδηλωτές συνέχιζαν την πορεία διαμαρτυρίας, χάθηκε ο έλεγχος και άρχισαν να σπάνε ιδιωτική και δημόσια περιουσία. Οι δρόμοι είχαν γεμίσει δακρυγόνα και φωτιές και ο κόσμος έτρεχε προς κάθε κατεύθυνση. Όλη αυτή την ώρα φωτογράφιζα τα γεγονότα.

Στις 18:45 μια νέα ομάδα αστυνομικών κατέφθασε με μηχανές. Από την αρχή είδα τις άγριες διαθέσεις τους και πράγματι ξεκίνησαν μια βίαιη καταστολή απέναντι στους διαδηλωτές και όποιον άλλον βρισκόταν εκεί. Ακινητοποιούσαν τον κόσμο χτυπώντας τον, συλλάμβαναν τους πάντες, και καθώς οδηγούσαν τον κόσμο στην άλλη πλευρά του δρόμου τους έδερναν όλους.

Ενώ φωτογράφιζα τα γεγονότα, ένας αστυνομικός ήρθε από πίσω μου και απείλησε να με χτυπήσει αν δεν τον ακολουθούσα, με χτύπησε στα πόδια και με έριξε στο πάτωμα για να μου βάλει χειροπέδες. Ενώ προσπαθούσα να του δείξω την δημοσιογραφική μου ταυτότητα, με έριξε στο πάτωμα με το πόδι του πάνω στο λαιμό μου. Ούρλιαζα δείχνοντας του την κάμερα μου και το διαβατήριο μου, αλλά δεν με άκουγε, ενώ πλησίασε ένας άλλος αστυνομικός (προφανώς ανώτερος του;) που του ζήτησε να με απελευθερώσει.

Σηκώθηκα, έτρεξα στην άλλη πλευρά του δρόμου και απομακρύνθηκα αρκετά από τον συγκεκριμένο αστυνομικό. Περπάτησα 100 μέτρα, σταμάτησα να δω που είχα δεχθεί χτυπήματα και να ελέγξω τον εξοπλισμό μου. Ενώ κοιτούσα τις συλλήψεις που έκανε η αστυνομία, ένας αστυνομικός με πλησίασε από πίσω με έπιασε από το πουκάμισο, μου πήρε την κάμερα και με έσπρωξε μέσα σε ένα βαν μαζί με άλλους κρατούμενους, η ώρα ήταν 19:30.

Στα Ελληνικά κρατητήρια με μετέφεραν μαζί με τους υπόλοιπους κρατούμενους (ένας από αυτούς ήταν ένα παιδί 13 ετών;). Με γροθιές μας χτυπούσαν ενώ ανεβαίναμε στον 6ο όροφο. Οι αστυνομικοί κράτησαν τη κάμερα μου και τις κάρτες μνήμης και με έψαξαν 8 φορές. Πέταξαν κάτω όλο το περιεχόμενο της τσάντας μου και με ανάγκασαν να γδυθώ. Αφού ντύθηκα με ανέβασαν στον 12ο όροφο.

Στο ασανσέρ οι αστυνομικοί με έβριζαν στα Αγγλικά (δεν ήταν μεγαλύτεροι από 25 χρονών;) “fuck you, mother fuckers, I will fuck your mother, and so on.” Καθώς με έβριζαν με χτυπούσαν στο κεφάλι και στο στομάχι. Το ασανσέρ σταμάτησε και μπήκε μέσα ένας πενηντάρης αστυνομικός, υποθέτω ότι του είπαν ότι είμαι φωτογράφος (κατάλαβα την λέξη φωτογράφος στα Ελληνικά;). Ο αστυνομικός με κοίταξε, έβγαλε ένα μαχαίρι από τη ζώνη του και απειλώντας με είπε: “I will cut your balls and fuck you in the ass”. Οι άλλοι γέλασαν και τον ευχαρίστησαν για την "παράσταση".

Όταν φτάσαμε στο 12ο όροφο καθώς πηγαίναμε στο διάδρομο με κλότσησαν στους αστραγάλους, και με τους αγκώνες τους με χτύπησαν στο στήθος, το κεφάλι και το λαιμό. Με ξαναέψαξαν, πετώντας τα πράγματα από την τσάντα μου. Ζήτησα πολλές φορές να μιλήσω με κάποιο ανώτερο αξιωματικό αλλά κάθε φορά με χτυπούσαν περισσότερο. Τους έδειξα το διαβατήριο μου και ζήτησα να αναγνωρίσουν ότι είμαι φωτορεπόρτερ από το εξωτερικό αλλά μου πέταξαν το διαβατήριο και μου είπαν να μην μιλάω.

Περίμενα πολύ ώρα χωρίς να γνωρίζω τι γίνεται. Μετά από 6 ώρες με πήγαν στα κρατητήρια μαζί με τους υπόλοιπους κρατούμενους, μου επέστρεψαν την κάμερα μαζί με τις κάρτες μνήμες που είχαν όμως διαγράψει το περιεχόμενο τους. Στις 24:30 τηλεφώνησα στους φίλους μου στην Αθήνα και τους ενημέρωσα για το τι γινόταν. Εκείνοι μου βρήκαν δικηγόρο και μίλησαν με την πρεσβεία του Εκουαδόρ για το τι συνέβαινε. Στις 02:00 είδα το δικηγόρο που μου είπε ότι όλες οι φωτογραφίες μου είχαν αντιγραφεί σε ένα DVD και ότι πιθανότατα θα με κατηγορούσαν για "πρόκληση ταραχών". Την επόμενη μέρα η υποψία του επαληθεύτηκε.

Συναντήθηκα με το δικηγόρο που θα αναλάμβανε την υπόθεση μου και μου είπε ότι η Ελληνική Αστυνομία με κατηγορούσε " ότι ήμουν μέλος μιας ομάδας 12 ατόμων που ξεκίνησαν τις ταραχές". Πουθενά στην κατηγορία δεν αναφερόταν ότι είμαι φωτογράφος από το Εκουαδόρ, ότι μένω στην Ισπανία όπου κάνω τις μεταπτυχιακές μου σπουδές. Στις 16:30 πήγαμε στο δικαστήριο, όπου ο δικηγόρος μου πιστοποίησε ότι είμαι φωτογράφος, κάτοικος Ισπανίας και μεταπτυχιακός φοιτητής, με αποτέλεσμα την απελευθέρωση μου αλλά η δίκη θα γίνει αυτή τη βδομάδα.


Κλείνοντας...
Ευχαριστώ εκ βαθέως όλους εκείνους στην Βαρκελώνη και Αθήνα που χωρίς όρους με βοήθησαν και συνέβαλαν στην απελευθέρωση μου. Την κυβέρνηση του Εκουαδόρ και τους αντιπροσώπους της στην Αθήνα για τον επαγγελματισμό και την ταχύτητα με την οποία χειρίστηκαν την υπόθεση μου. Τους δικηγόρους που με υπερασπίστηκαν και την Ελληνική Ένωση φωτογράφων για την παρέμβαση της. Ελπίζω όλοι εσείς που διαβάζετε την δήλωση μου να προβείτε σε κάθε νόμιμη ενέργεια για να μην μείνει αυτή η πράξη ατιμώρητη. Μην διστάσετε να πάρετε πρωτοβουλίες για την προάσπιση των ανθρώπινων
δικαιωμάτων και την ελευθερία του Τύπου για όλους τους φωτορεπόρτερ και δημοσιογράφους του κόσμου."
Επικοινωνία:
daniel_patino_flor@yahoo.com

(πηγή: ANemos)