Όρος Μαίναλον ή αλλιώς τα λημέρια του μέγα θεού Πάνα

Το Μαίναλο ήταν και είναι για μένα η πατρίδα μου.

Δυστυχώς ποτέ δεν έμεινα εκεί σαν μόνιμος κάτοικος - με το σώμα τουλάχιστον, γιατί με την ψυχή μου πάντα εκεί βολόδερνα.

Από μικρό παιδί λάτρευα τις ατέλειωτες βόλτες μέσα στα δάση του, όπως και τώρα άλλωστε που κάνω το ίδιο με κάθε ευκαιρία. Μόνο που τα τελευταία κάμποσα χρόνια οι βόλτες πρέπει να υπολογιστούν. Γιατί αν στη διαδρομή λοξοδρομήσεις η χαρά θα γίνει κατάθλιψη και το άνοιγμα της ψυχής θυμός.

Αν ας πούμε ακολουθήσεις τη διαδρομή από Ελάτη για Χρυσοβίτσι, στην καρδιά του Δυτικού Μαινάλου(διαδρομή που περνά δίπλα σχεδόν από τη γενέτειρα του Κολοκοτρώνη – το Λιμποβίσι - που επίσης γλίτωσε από φωτιά στο παραπέντε) σε κάποιο σημείο από την μια μεριά διαβάζεις

ενώ στο ίδιο ακριβώς σημείο αν γυρίσεις το κεφάλι σου βλέπεις ακριβώς αυτό

και παρακάτω αυτό

και αυτό
Και το ίδιο σε όλη την έκταση των 32.000 στρεμμάτων ελατοδάσους του Δυτικού Μαινάλου που κάηκαν το καλοκαίρι του 2000. Δέκα χρόνια μετά και η εικόνα είναι ακριβώς αυτή: κρανίου τόπος – εν όψει καλοκαιριού μάλιστα και το πρασίνισμα της χλόης εξαφανίζεται.

Και οι ασυνείδητοι ούτε τους καμένους κορμούς - δέκα χρόνια τώρα - δεν έχουν κόψει, με αποτέλεσμα πυρκαγιές, μέσα στα καμένα, όπως η περσινή που για 6 μέρες κατέκαιε ότι είχε φυτευτεί – μικρές πεύκες δηλαδή γιατί για έλατα ούτε συζήτηση-απειλώντας και το υπόλοιπο βουνό.

Δεν ξέρω αν είναι υπερβολικό αλλά όταν τα μέρη τούτα που τα ήξερες από παιδί, τα είχες πατήσει πέτρα πέτρα ,τα αντικρίζεις έτσι, και για τόσα χρόνια, δεν γίνεται παρά να νιώθεις πένθος, σαν να θρηνείς πρόσωπο αγαπημένο.

Το καλοκαίρι του 2007 μόλις τέλειωσε εκείνη η κόλαση όλοι είπαμε ανακουφισμένα «ευτυχώς το Μαίναλο την γλίτωσε». Γιατί η αλήθεια είναι ότι για μέρες πολλές ήταν πνιγμένο στους καπνούς, η φωτιά το είχε περικυκλώσει από όλες τις πάντες και μόνο ο αγώνας που έδωσαν οι άνθρωποι - οι δικοί του άνθρωποι, οι ντόπιοι - το γλίτωσαν. (Δεν έχω ζήσει στην ζωή μου πόλεμο αλλά νομίζω ότι αυτό που έζησα εκείνες τις μέρες στα χωριά του Μαινάλου ήταν ότι πιο κοντινό σε εμπόλεμη κατάσταση).

Κλείνοντας, μια εικόνα που στην ζωή μου εύχομαι ποτέ να μην ξαναδώ. Το αυγουστιάτικο φεγγάρι εκείνου του καλοκαιριού - στην καρδιά του δάσους -πνιγμένο στον καπνό από τις φωτιές.
Και μια ενημέρωση: μέσα στο Μαίναλο - το χαρακτηρισμένο από το ΥΠΕΧΩΔΕ ως "περιοχή ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους" και το ενταγμένο στο NATURA 2000 - έχει εγκριθεί από πέρσι η χωροθέτηση και λειτουργία τσιμεντοβιομηχανίας!!!