Πόσο παράξενο είδος είναι τελικά ο άνθρωπος!

Και όχι δεν αναφέρομαι μόνο στα πολλά και αλληλοσυγκρουόμενα πρόσωπα και ιδιότητές του, αλλά κυρίως στην ανερμήνευτη ικανότητά του να μετατρέπει την παράνοια σε καθημερινότητα και μάλιστα επιβεβλημένη.

Διαπίστωση κοινή, κατάσταση ανομολόγητα αποδεκτή .

Πως έγινε και το παράλογο έγινε το αναμενόμενο; Πως έγινε και το μη ανθρώπινο – αυτό που δηλαδή δεν συνάδει με το μυαλό, την ψυχή και την βιολογική υπόσταση του ανθρώπου – να εγγυάται την ασφάλεια και την ευημερία των κοινωνιών μας;

Καταλήγουμε να νιώθουμε περήφανοι για το νομικό πλαίσιο που προασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματά μας χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι και μόνο η ανάγκη ύπαρξης αυτού είναι η ατράνταχτη απόδειξη του παραλογισμού μας.

Όταν χρειάζεται να νομοθετήσω για να υπερασπιστώ το αυτονόητο ˙ ότι δηλαδή κανείς δεν υπάρχει περισσότερο ή ότι κανείς δεν πεθαίνει λιγότερο από τον διπλανό του

Όταν πρέπει να συμβουλευτώ τα νομικά κιτάπια για να με διαφωτίσουν ότι το παιδάκι στη Γάζα δεν πεθαίνει λιγότερο από ότι θα πέθαινε και το δικό μου το παιδί , ότι οι άνθρωποι που τους σαπίζουν στο ξύλο τα όργανα της τάξης δεν πονούν και δεν ταπεινώνονται λιγότερο από ότι κι εγώ ή ότι το κεφάλι αυτού που δεν μιλά την ίδια γλώσσα με μένα παθαίνει το ίδιο βαριές κακώσεις ακριβώς όπως και το δικό μου

Όταν χρειάζομαι νομική αρωγή για να αρχίσω να καταλαβαίνω πως ο αέρας και η γη είναι μεγέθη ασύμμετρα με το χρήμα, όταν αξίες ευαισθησίες όνειρα, συνείδηση γίνονται μπελάς - και που να μπλέκεις τώρα

Κι ακόμα περισσότερο όταν όλα αυτά τα έχω παραδώσει σχεδόν εν λευκώ σε χέρια ανίκανα και επικίνδυνα τότε πράγματι η μπάλα έχει χαθεί.

Τότε ήδη πλέουμε στα νερά του παραλόγου που μας ξεγέλασε, μας εγκλώβισε και μας έμαθε να νιώθουμε τρόμο στην σκέψη και μόνο της ανατροπής του. Καθώς μας έπεισε να ορθώσουμε και να κλειστούμε σε έναν κόσμο παντελώς απάνθρωπο. Χάνοντας πρωτίστως την ικανότητα του να υπάρχουμε με ότι αυτό συνεπάγεται.