Άνευ ειρμού

Είναι από κείνες τις μέρες που όλο και κάτι δεν μου πάει καλά.
Ακαθόριστα.
Ασχημάτιστα.

Θες αυτά που φτάνουν στ΄αυτιά μου, θες ο καιρός που ανοιξιάτικα βάλθηκε να πραγματευτεί κάθε γωνία του γκρι… δεν ξέρω.

Μια θλίψη, ένα πλάκωμα και ταυτόχρονα μια τσαντίλα. Και ένα πελώριο «δεν ξέρω».

Και εγώ αναποφάσιστη για το αν το να νιώθεις βλάκας είναι ευλογία ή κατάρα….

Σήμερα έκανα μια μεγάλη βόλτα στην Αθήνα – κάτι που καιρό είχα να κάνω.
Κοιτούσα γύρω και προσπαθούσα να μην ακούω το μυαλό που τα πάντα ήθελε να ερμηνεύσει και να ταξινομήσει. Από το ανθισμένο λουλουδάκι στο πεζοδρόμιο ως τον μαυρούλη που βιαστικά μάζευε την πραμάτεια του στη θέα του μπάτσου.

Περπατούσα και περπατούσα και προσπαθούσα να αναγνωρίσω σημάδια δικά μου σε γωνιές τούτης της πόλης που σημαδέψαν τη ζωή μου. Δεν ξέρω αν τα βρήκα

Τούτη η πόλη δεν με έχει υιοθετήσει. Το αντίθετο εγώ την βάφτισα δικιά μου – ίσως και με το ζόρι . Με πείσμα θέλω να την κρατάω μέσα μου παρέα με τις παιδικές μου αναμνήσεις.. Με πόρτες ξεκλείδωτες και με τη μάνα μου μονίμως με ένα πιάτο φαί στο χέρι να πηγαίνει σ’ όποιον είχε ανάγκη.

Γλυκανάλατα ρομαντική…. Μπορεί.
Μου λείπει όμως ο καθαρός αέρας. Αυτός που θρέφει την ψυχή.