"Τα χέρια φτιάχνουν και δεν χτυπούν"

Αν τούτος ο κόσμος έχει μια ελπίδα να γίνει ένα πιο χαρούμενο μέρος, αυτή βρίσκεται σε μάτια, γέλια και νάζια παιδικά.

"...Πολλοί αμφιβάλλουν ή δεν κατέχουν, ποιος είναι αλήθεια ο σκοπός,
που τα χέρια τους, τα έχουν.
Τα χέρια φτιάχτηκαν για να χαϊδεύουν, για να κρατούν, να σφίγγουν
και για να προστατεύουν.
Μα εσύ τα έχεις, να με πονάς, με μια κρυφή ικανοποίηση,
πως είσαι εσύ ο δυνατός, εσύ που με χτυπάς!
Και δε λυπάσαι, γιατί κι εσύ, δεν έπαθες και τίποτα,
που έτρωγες ξύλο αλύπητο, σαν ήσουνα παιδί.
Κι αν καταλήγεις να με χτυπάς, είναι γιατί εγώ σε προκαλώ,
που δεν καταλαβαίνω, δε συμμορφώνομαι άμεσα - όταν μου μιλάς.
Γιατί πιστεύεις, πως το παιδί, πρέπει να ξέρει, ποιος είναι ο αρχηγός,
ποιος έχει την πυγμή!
Σου είναι πιο εύκολο, με μια σφαλιάρα, να επιβάλεις ότι θες,
μόλις το χέρι σου σηκώσεις, να προκαλείς τρομάρα.
Τα χέρια φτιάχνουν και δε χτυπούν, τα χέρια αγγίζουν, αγκαλιάζουν, αγαπούν.
Τα χέρια φτιάχνουν και δε χτυπούν, τα χέρια γίνονται φτερά, ψηλά πετούν.
Τα χέρια χτίζουν, τρέχουν στα πλήκτρα, τα χέρια γίνονται σκιές
και χάνονται στη νύχτα.
Τα χέρια πλάθουν, δημιουργούν, σμιλεύουν πέτρες, μάρμαρα,
με σχέδια και χρώματα καμβάδες κεντούν.
Για όσους δε βλέπουν ή δεν ακούν, τα χέρια γίνονται λαλιά,
γίνονται μάτια της ψυχής και σε οδηγούν.
Κι άμα πεινάσεις, ψωμί ζυμώνουν κι άμα διψάσεις, τα κάνεις χούφτες
κι απ’ το κρύο νερό παγώνουν.
Χέρια εργαλεία, σκάβουν τη γη, χέρια εργάτη που παλεύει
- για την παραγωγή.
Χέρια σκασμένα και ροζιασμένα, χέρια κουπιά που αρμενίζουν,
χέρια στη θάλασσα βρεγμένα.
Όπως κι αν είναι μπορούν ξανά, να με κρατήσουν τρυφερά,
να γίνουνε φωλιά.
Να μη φοβάμαι, που πλησιάζουν και τα δικά μου μικρά χέρια,
μ’ εμπιστοσύνη, μέσα τους να κουρνιάζουν..."
(απόσπασμα από στίχους της Β.Μανώλη για την σωματική κακοποίηση των παιδιών. Ολόκληρο εδώ)