χρόνια μας πολλά...

Εντάξυ, θα έσκαγα αν δεν το' γραφα.  Εδώ ο κόσμος χάνεται εμείς όμως σήμερα έχουμε γενέθλια.

Στρογγυλεύουν 10 συναπτά έτη που ένα ζουζούνι επιμένει να με φωναζει "μαμά".

Ένα ζουζούνι όπου αφού συστηθήκαμε  - και από τότε με κάθε ευκαιρία ανανεώνουμε την γνωριμία - μου έδωσε να καταλάβω ότι δεν θα μπορούσε να βρει αντιπροσωπευτικότερη μέρα για να μπουκάρει σε τούτο τον κόσμο.  Η μέρα του "ΟΧΙ" - και ειδικότερα το ΟΧΙ - του κολλάει γάντι.

Με ζόρισε, με στρίμωξε, με πήρε απ' το χέρι σε  δρόμους άγνωστους σε κόσμους ολοκαίνουργιους.  Μου δείχνει ότι η ψυχή μου έχει ακόμα πολλά περιθώρια. Ότι τα θαύματα περιμένουν στη γωνία κι ότι η Αγάπη είναι το μεγαλύτερο.

Μαμουφάκι μου να είσαι πάντα χαρούμενο να με κοιτάς μ' αυτό το ξυνισμένο σου ύφος όταν στη σπάω και να με κολλάς στον τοίχο με τις απίθανες ερωτήσεις σου!

...ένα ποίημα...

"Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου.  Είναι οι γιοί και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τη ζωή.
Για τη ζωή τους είσαι το μέσο κι όχι η αρχή, κι ας μένουν κοντά σου, δεν ανήκουν σε σένα.

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, όχι όμως και τις ιδέες σου, γιατί ιδέες έχουν δικές τους.

Μπορείς να δώσεις μια στέγη στο σώμα τους όχι όμως και στη ψυχή τους γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο που εσύ δεν μπορείς να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.

Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις, μην προσπαθείς όμως να τα κάνεις όμοια σου.  Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω και δε σταματά στο χθες.

Είσαι το τόξο απ' το οποίο εκτοξεύονται τα παιδιά σου σαν ολοζώντανα βέλη.

Κάνε, τοξότη, η σαΐτα που στα χέρια κρατάς να σημαίνει χαρά."

                                                                                                    Kahil Gibran

...ένα τραγούδι...

...κι η πιο μεγάλη αγκαλιά...