Με αφορμή τις 17 του Νοέμβρη...

Είμαι γέννημα θρέμμα μιας γενιάς που «χούντα δεν εγνώρισε μα ούτε ελευθερία». Μιας γενιάς που στο μεγάλωμά της στερήθηκε τη διεκδίκηση και τον αγώνα. Και ταυτόχρονα στερήθηκε την ικανότητα να αναπτύξει κοινωνική κρίση και άποψη.

Όλα τα βρήκαμε τακτοποιημένα. Μας είπαν πως όλα είχαν μπει στη θέση τους, πως επιτέλους μετά από χρόνια η κοινωνία είχε θεμελιώσει τις ελευθερίες της κι εμείς για το μόνο για το οποίο θα έπρεπε να ενδιαφερόμαστε ήταν η ευημερία μας.

Και αυτό κάναμε. Και το κάναμε τόσο καλά που στην προσπάθειά μας αυτή ξεχάσαμε όλα τ’ άλλα.

Μεγάλωσα με την ψευδαίσθηση της κοινωνικής ελευθερίας. Μεγάλωσα με την καραμέλα της δημοκρατίας.

Και ξάφνου καταλαβαίνω ότι η δημοκρατία λειτουργεί και η ελευθερία υπάρχει όταν εγώ δεν απαιτώ τίποτα. Όταν είμαι ένα ωραιότατο σγουρομάλλικο προβατάκι που κυνηγά την περιβόητη ευημερία του.

Αν αποκτήσω άποψη, αν διεκδικήσω, αν δείξω ανησυχητικά σημάδια ότι το μυαλό μου αρχίζει να λειτουργεί αρχίζω να χαρακτηρίζομαι ως ύποπτη. Κι αν αυτό μου το ξύπνημα αξιολογηθεί ως ιδιαιτέρως ανησυχητικό τότε αρχίζω απ'την καλή να εμπεδώνω τι φρούτο είναι ετούτη η "Δημοκρατία" . Συγχωρέστε με, ποτέ δεν ασχολήθηκα ιδιαιτέρως με τον όρο αυτόν. Σχεδόν τελικά, δεν ξέρω τι σημαίνει…

Τώρα όμως που πραγματικά αναρωτήθηκα «ρε λες να μην είμαι πρόβατο;» μου την πέφτουν από παντού οι λύκοι. Και εγώ ρε γαμώτο δεν έχω μάθει να αντιστέκομαι. Δεν έχω μάθει έξω από το χουχούλιασμα που προσφέρει το μαντρί. Κι ούτε έχω μάθει να ονειρεύομαι τη ζωή έξω από αυτό. Κι ούτε έχω ψιλιαστεί ότι οι λύκοι είναι μισθοφόροι αυτών που έθρεψαν τους φόβους μου.

Από καιρό τώρα ψυχανεμίζομαι ότι πρέπει να πάρω αυτά που έμαθα από την αρχή. Κι είμαι στην κόψη. Δεν έχω πίσω μου θεμέλια γι’ αυτό και το μυαλό μου παραπαίει Αυτό όμως μπορώ και το βολεύω. Με την ψυχή μου έχω το πρόβλημα.  Που με αυθάδεια εφηβική επιμένει βασανιστικά να δηλώνει πως υπάρχει.

(ΥΓ. Το κείμενο αυτό είχε αναρτηθεί και κάμποσους μήνες πριν.  Οι λέξεις του όμως περιγράφουν ακριβώς τις σκέψεις μου και σήμερα)