αφήγηση

Βρέθηκα σήμερα να περπατώ στη βροχή.  Τυλιγμένη στο πανωφόρι μου με την κουκούλα σηκωμένη και τα χέρια στις τσέπες.

Στην αρχή έκανα να βιαστώ αλλά μετά άρχισα να χαίρομαι το ψιλόβροχο που μου έβρεχε το πρόσωπο, θυμίζοντάς μου πως η μόνη πραγματικότητα τελικά είναι εκείνη στην οποία εμείς στρέφουμε το βλέμα.

Μια χούφτα στίχοι:

"Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας

Κανεὶς δὲν ξέρει νὰ πεῖ γιατί

Κάποτε νομίζουν πὼς εἶναι οἱ χαμένες ἀγάπες

Σὰν κι αὐτὲς ποὺ μᾶς βασανίζουνε τόσο

Στὴν ἀκροθαλασσιὰ τὸ καλοκαίρι μὲ τὰ γραμμόφωνα

Οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι φροντίζουν τὶς δουλειές τους

Ἀτέλειωτα χαρτιὰ παιδιὰ ποὺ μεγαλώνουν

Γυναῖκες ποὺ γερνοῦνε δύσκολα

Αὐτὸς ἔχει δυὸ μάτια σὰν παπαροῦνες

Σὰν ἀνοιξιάτικες κομμένες παπαροῦνες

Καὶ δυὸ βρυσοῦλες στὶς κόχες τῶν ματιῶν

Πηγαίνει μέσα στοὺς δρόμους ποτὲ δὲν πλαγιάζει

Δρασκελώντας μικρὰ τετράγωνα στὴ ράχη τῆς γῆς

Μηχανὴ μιᾶς ἀπέραντης ὀδύνης

Ποὺ κατάντησε νὰ μὴν ἔχει σημασία

Ἄλλοι τὸν ἄκουσαν νὰ μιλᾶ μοναχὸ καθὼς περνοῦσε

Γιὰ σπασμένους καθρέφτες πρὶν ἀπὸ χρόνια

Γιὰ σπασμένες μορφὲς μέσα στοὺς καθρέφτες

Ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ συναρμολογήσει πιὰ κανεὶς

Ἄλλοι τὸν ἄκουσαν νὰ λέει γιὰ τὸν ὕπνο

Εἰκόνες φρίκης στὸ κατώφλι τοῦ ὕπνου

Τὰ πρόσωπα ἀνυπόφορα ἀπὸ τὴ στοργή

Τὸν συνηθίσαμε εἶναι καλοβαλμένος κι ἥσυχος

Μονάχα ποὺ πηγαίνει κλαίγοντας ὁλοένα

Σὰν τὶς ἰτιὲς στὴν ἀκροποταμιὰ ποὺ βλέπεις ἀπ᾿ τὸ τρένο

Ξυπνώντας ἄσχημα κάποια συννεφιασμένη αὐγὴ

Τὸν συνηθίσαμε δὲν ἀντιπροσωπεύει τίποτα

Σὰν ὅλα τὰ πράγματα ποὺ ἔχετε συνηθίσει

Καὶ σᾶς μιλῶ γι᾿ αὐτὸν γιατί δὲ βρίσκω τίποτα

Ποὺ νὰ μὴν τὸ συνηθίσατε

Προσκυνῶ"

(Γ.Σεφέρης)

και από ένα παράθυρο ένα τραγουδάκι που σαν χάδι ταξίδεψε στον αέρα.  

Και σαν ευχή...