3

η μπαλάντα του οδοιπόρου

Βλέπω πλήθος κόσμο να κυλά
μα ψυχή δεν μου χαμογελά
στα κρεβάτια τ΄ άρρωστα παιδιά
και στα δέντρα ξερά τα κλαδιά.

Την αγάπη πέταξα σ΄ ένα βυθό
και το φόβο μου έστρωσα να κοιμηθώ.
Βρίσκω τάφους κι έναν κόσμο
που δεν πονά.
Όπου πάω κι ένα λάθος
με τυραννά.

Ποιος προφήτης τώρα θ΄ ακουστεί
σα φωνή σε στέρνα κλειστή;
Σ΄ έναν κόσμο άδειο κι ορφανό
ποια κραυγή απ΄ τον ουρανό;

Τα πουλιά παράτησα στις ερημιές
και το φως σπατάλησα στις γειτονιές
Δεν τον θέλω και φοβάμαι
το γυρισμό.
Δες ποιος είμαι πού πηγαίνω
για το χαμό.

(Μάνος Χατζηδάκις - Μάνος Ελευθερίου)




3 εγύρισαν και είπαν:

delta είπε...

Μαγικοί στίχοι στα αλήθεια. Και πόσο αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητά μας...

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

καθρέφτισμα του "μέσα" κόσμου, που φτιάχνει και τον "έξω", τούτοι οι στίχοι
όσο όμως νιώθουμε ειλικρινά σαν οδοιπόροι υπάρχει δρόμος και ελπίδα

καλή σου μέρα Δημήτρη

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

ολη μερα στα βαθια κολυμπω μαμουφακι
και το βραδυ στρωνω ενα χαμογελο
σκεπαζομαι και με ενα ονειρο
κι αφηνομαι...
μεσα-εξω
πανω-κατω
αλλά οχι περα δωθε...
μιλησε κι ειπε το σοφολογιοτατον εντομον....
Υ.Γ μου λειψατε β΄φορα το δηλωνω....
καλημερα ειπα?
(μεσα στα μεσανυχτα....)
φιλια μονο εις μικρον μαμουφιν-το μονο αξιολογον μελος αυτης της οικογενειας οπως προειπαμε....-
φιλακιααααααααααααααααααααααα!

Back to Top