"παράνομος συγκέντρωσις"

Κυριακή, 6 Αυγούστου 1947.

Του Σωτήρος.

Γιορτάζει και πανηγυρίζει η εκκλησία "Χριστός" ομώνυμο χωριό, που απέχει από τον Άγιο Κήρυκα μισή ώρα.  Γραφικό χωριό, ντυμένο στα καταπράσινα.  Ο ναός δεσπόζει στο χωριό.

Ώρα 10 το πρωί.  Η εκκλησία γεμάτη μέσα κι έξω από κόσμο.  Ντόπιοι κι εξόριστοι.  Περισσότεροι όμως οι εξόριστοι.  Ομάδα από δέκα χωροφύλακες με τα αυτόματα στημένα έχουν περικυκλώσει τον περίβολο της εκκλησίας "δια να μην διαταραχθεί η τάξις".
Δυο εξόριστοι έχουν αναλάβει καθήκοντα ψάλτη.

Παραπέρα τρεις εξόριστοι φέρνουνε άνθη.  Ο ένας κρατά στεφάνι από "κόκκινα" από υβίσκους.  Τα πάνε περήφανα να τα καταθέσουν στην εικόνα του "Σωτήρα"από μέρους των 300 εξορίστων του χωριού.  Καλημερίζουν και ρωτάνε: "Είναι χωροφύλακες στην εκκλησία;" φοβούμενοι τα χρώμα των λουλουδιών.  Τους δώσαμε θάρρος, προχώρησαν και κατέθεσαν ευλαβικά την προσφορά τους.

Η λειτουργία στην εκκλησία συνεχίζεται κι ο κόσμος από τα γειτονικά χωριά γεμίζει τώρα και τους γύρω χώρους.  Σε μια γωνιά του περιβόλου της εκκλησίας κάθονται τρεις εξόριστοι από τον ίδιο θάλαμο.  Σαν αστραπή τρεις χωροφύλακες με τα αυτόματα πέφτουν απάνω τους

"Τι λέγατε ρε" ρωτάνε.
"Πέστε μας ογλήγορα τι λέγατε γιατί θα σας εκτελέσουμε"

Και τα λόγια τους ακολούθησε άγριο χτύπημα με τους υποκόπανους.  Ο ένας από τους τρεις πήδησε στο περιβόλι πίσω του.  Κυνηγητό άγριο με σηκωμένα τα όπλα.  Μια τουφεκιά δονεί τον αέρα μαγαρίζοντας τις στιγμές και τον χώρο.  Ο εξόριστος μπροστά στον κίνδυνο στέκεται.  Παραδίνεται.  Ξύλο άγριο ξεσπάει στο κορμί του, σέρνεται ως "αμνός" στον περίβολο της εκκλησίας.
 Όλοι παρακολουθούσαν με αγωνία και φρίκη. Στη μνήμη ολοζώντανη η γερμανική κατοχή.

Κάποιος ντόπιος μουρμουρίζει: "Ξανάχουμε κατοχή..."
Κι αλήθεια ποιος θα μπορούσε να πείσει τον κόσμο αυτό για το αντίθετο.  Η χωροφυλακή είχε πετύχει κι αυτή τη φορά να επιβάλει την "τάξη".
Σε κανέναν πια στο όμορφο χωριό που με τόση χαρά ήθελε να γιορτάσει την τοπική του γιορτή δεν έμεινε αμφιβολία για την αντίληψη της "τάξεως" και του "νόμου" από τα εκτελεστικά όργανα.
Ούτε για τον λόγο που στο φιλόξενο νησί τους βρίσκονται χιλιάδες αθώων.

Αρκούσαν τρεις άνθρωποι μαζί και μια ευχή: "χρόνια πολλά" για να αποδειχθεί ο ένας αρχισυνομώτης κι οι δυο άλλοι οπαδοί του.

Η γιορτή έτσι τέλειωσε.
Κανένας δεν ακούστηκε να ευχηθεί "και του χρόνου"...

υγ: τα παραπάνω κείμενο είναι "κλεμμένο" από το προσωπικό ημερολόγιο ανθρώπου αγαπημένου, εξόριστου τα χρόνια εκείνα στην Ικαρία (http://mamoufi.blogspot.com/2009/06/blog-post_11.html).  Συνειρμικά επετειακό.