"Κυρίες και κύριοι, καλώς ήρθατε στις μητροπόλεις του χάους!..."

Είναι εδώ και καιρό που μέσα στο μυαλό μου μένει να αιωρείται ετούτη η φωτογραφία.

Την μια έσκασε σαν κρότος πιστολιού.

Την άλλη αναδύθηκε τυλιγμένη στη σιωπή μιας πνιγμένης ανάσας.

Τόσο ταυτόσημη. Τόσο εύγλωττη γι' αυτά που κλείδωσαν στον ουρανίσκο και δεν λεν ωσάν ήχος να ξεμυτίσουν.

Με το βλέμα αυτό το όλο χλεύβη προς τον θάνατο. Που δεν κραυγάζει παρά την τρίσβαθη κι ατέρμονη λαχτάρα για τη Ζωή όπως θα έπρεπε να αξιώνεται.  Βλέμα που πια κρεμάστηκε στο πρεβάζι του παραθυριού μας. Σα νεύμα, σα προτροπή και σα Παράκληση: όλα να τα πιάσουμε ξανά από την αρχή....όχι στου νου τον αργαλειό. Μόνο στο κοφτερό το "τώρα".

(φωτό: o Fortino Samano, υπολοχαγός του Emiliano Zapata, στις τελευταίες του στιγμές μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα (1917). Φωτογράφος:  Agustin Victor Casasola)

"...θέλει νεκροί χιλιάδες να 'ναι στους τροχούς

θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους..." (Οδ. Ελύτης)

"Κυρίες και κύριοι, καλώς ήρθατε στις μητροπόλεις του χάους!..." (Σ. Μετοικίδης)