ο "ιππότης" της πλατείας

Ναι ναι το γνωρίζω.  Η παραπάνω εικόνα δεν αποτελεί το "νέο" της ημέρας.

Έλαβε μεν χώρα τρεις μέρες πριν, αλλά σιγά μήπως και τότε ήταν το πρωτοφανές.

'Εχω περάσει ώρα πολύ να την κοιτάζω και μοιραία να μην μπορώ ν' αντισταθώ σε συλλογισμούς, σκέψεις, συνειρμούς.

Από όποια μεριά κι αν το 'πιασα δεν μπόρεσα να καταλάβω πως γίνεται.  Πως γίνεται να παίρνει κανείς φόρα και να πέφτει πάνω σε έναν άνθρωπο - κι όχι ακράδαντα δεν το πιστεύω πως ο εικονιζόμενος πολίτης είχε αυτοκτονικές τάσεις οπότε και μόνος του έπεσε στις ρόδες.

Κι αυτόματα έρχομαι να αναρωτηθώ για το τι σκατά κουβαλά μες στο κεφάλι του ο παραπάνω "καβαλάρης" και ποια η βαθιά ανισορροπία που τον διέπει.  Σαν άνθρωπο πρώτα απ' όλα. Αυτόν  που εγώ, εσύ, αυτός που έφαγε τη ρόδα στη μούρη, και δίχως να ρωτηθούμε για αυτό, του πληρώνουμε εξάρτηση, μηχανή και πιστόλα.  Όπως επίσης και τους τόνους των χημικών που παντελώς αναίτια λουστήκαμε...

Μα θα μου πεις είναι κι ο άλλος.  Αυτός που έφαγε τη μολότωφ και παραλίγο να γίνει μπάρμπεκιου. Εδώ το πράμα χρίζει και κάποιων λοιπών συλλογισμών.  Πέραν του ότι το επάγγελμα είναι μια καθαρά προσωπική επιλογή στην οποία πάντα οφείλεις να συνυπολογίσεις και τα ρίσκα σου είναι και το ποιος τελικά δημιουργεί το μπάχαλο.  (εγώ πάντως είδα μια ομάδα τέτοιων - αυτών ντε των άπλυτων με κουκούλα και σακίδιο στην πλάτη - να ξεκινούν απ' το αστυνομικό τμήμα της περιοχής μου)

Και για να επανέλθω στην εν λόγω φωτογραφία.  Σπάω το κεφάλι μου να βρω διαφορά ανάμεσα στον Κορκονέα που ελευθέρωσε τη σφαίρα και στον παραπάνω "ιππότη" της πλατείας Συντάγματος. 
Υπάρχει;

Ναι. Με τρόμο συνειδητοποιώ ότι ναι τελικά υπάρχει...
Ένας πυροβολισμός είναι ένα πολύ πιο ψυχρό κι απόμακρο πράμα. Το να πέφτω πάνω σε ένα πλάσμα είναι λες και με τα ίδια μου τα χέρια προσπαθώ να το ξεσκίσω.
Κι ακόμα χειρότερα... κανείς δεν θα μου ζητήσει την ευθύνη γι' αυτό.  Το αντίθετο μάλιστα

υγ1:  αναρωτιέμαι πως χαϊδευτικά θα φώναζε η μάνα του το κοριτσάκι στο Μενίδι που μια παρόμοια μηχανή σκότωσε

υγ2: για μια ακόμα φορά ο εισαγγελέας που είναι οεο;

"...ψυχή βαθιά..."

"...έτσι μπράβο χαμογέλα
δυο πράματα αξίζουν μονάχα σε τούτη τη παλιοζωή
η λεβεντιά και το χαμόγελο.."

δεν σου ανήκω...

θα συνεχίσω να σε στραβοκοιτάω
ζήτα όσα στοιχεία μου θες
μπούκωσέ με τα δηλητήριά σου όλα
φώναζέ με "τσόγλανε" μέχρι να ξελαρυγγιαστείς
η αλήθεια δεν αλλάζει...
δεν σου ανήκω
αντίθετα,
εσύ είσαι προικιό καταρραμένο
που μου το φόρτωσαν στο σβέρκο
εσύ είσαι εκείνο το "δικό"
που να ξεφορτωθώ πασχίζω

κι όλο σκοντάφτω στα αίματα...

 

το κόστος

Η πρώτη μνήμη μου για τη λέξη κόστος ήταν όταν άκουσα την μητέρα μου, για μεγάλη μου δυστυχία, να μου λέει: "δεν μπορώ να στο πάρω, κοστίζει πολύ".

Αργότερα είχα την εντύπωση ότι η λέξη εντοπιζόταν μόνο δίπλα σε συγκεκριμένα επίθετα: οικονομικό κόστος, ψυχικό κόστος, πολιτικό κόστος, εργατικό κόστος, καλλιτεχνικό κόστος και πολλά άλλα.

Στην πορεία διαπίστωσα ότι το ρήμα είχε άπειρα αντικείμενα: του κόστισε τη ζωή του, του κόστισε τις σπουδές του, του κόστισε τη φήμη του,του κόστισε τα πάντα.  Κι έτσι άρχισα να συνειδητοποιώ ότι η ζωή των ανθρώπων, είτε ατομικά, είτε ομαδικά, περιστρεφόταν γύρω από την ικανοποίηση και τον προσδιορισμό αυτής της λέξης.

Ταυτόχρονα γύρω από τη λέξη προστέθηκαν κι άλλα επίθετα: φθηνό, ακριβό, άμεσο, έμμεσο, συνολικό, μερικό.  Άνοιξα τότε την μεγάλη ελληνική εγκυκλοπαίδεια, ανέτρεξα στο λήμμα κόστος κι ανάμεσα σε άλλα διάβασα τα εξής:
"κόστος: η συνολική αξία πράγματος τινός, το κόστος του σπιτιού, της ενδυμασίαςκλπ, η τιμή του πράγματος κατ' αντίθεση της τιμής πωλήσεως αυτού, το κόστος του 100 δραχμάς και το πωλούμε 110.
 Η ακριβής εκτίμηση του σνολικού κόστους είναι κεφαλαιώδους σημασίας καθότι χρησιμεύει ως βάσις για τον καθορισμό του περιθωρίου κέρδους συμφώνως με την καθορισθείσα τιμήν πωλήσεως..."

Γρήγορα όμως κατάλαβα πως οι άνθρωποι δεν συμφωνούσαν στο μέγεθος του και αντίθετα το συναρτούσανε με τις ανάγκες τους και τις επιθυμίες τους.

[...] Άρχισα τότε να αναρωτιέμαι τι είναι αυτό το κόστος που μεταμοφώνεται στα πάντα κι όπου όταν δεν ικανοποιείται προκαλεί κατ' αρχάς φόβο κι αν συνεχίσει να μην ικανοποιείται προκαλεί πανικό στους ανθρώπους με αποτέλεσμα να ορίζει τη ζωή τους.

Η μικρή μου αναζήτηση με οδήγησε στα παρακάτω συμπεράσματα:
1. το κόστος είναι αφηρημένο κι έτσι απεικονίζεται με ότι θέλει, κυρίως με χρήματα, με υλικά αγαθά
2.συνήθως καλύπτεται από τους πολλούς ενώ λίγοι το καρπώνονται
3. σπάνια καλύπτεται με συνέπεια συνεχώς να αυξάνεται
4. η αδυναμία κάλυψής του πείθει τους πολλούς να δέχονται την υποτίμηση της ζωής τους στην προοπτική του κάποτε να καλυφθεί
5. οι λίγοι διαρκώς υπενθυμίζουν την αντικειμενική αδυναμία να καλυφθεί αν οι πολλοί δεν προσπαθήσουν περισσότερο ζητώντας λιγότερα
6. αυτοί που εκπροσωπούν τους πολλούς φοβούνται περισσότερο τη γνώμη των λίγων που έχουν τα μέσα και συνεπώς ελέγχουν το κόστος
7. το κόστος οδηγεί στην εξουσία κι η εξουσία στη διόγκωση του κόστους
8. το κόστος διογκώνεται γιατί οι πολλοί προσπαθούν να μιμηθούν τη ζωή των λίγων που καθόλου δεν είναι βέβαιο πως είναι ενδιαφέρουσα
9. το κόστος μειώνεται όταν δε παράγεις αλλά δυστυχώς ο πλανήτης χρειάζεται παραγωγή
10. το κόστος ποτέ δεν ενδιαφέρεται για τη ζωή, το μόνο που το ενδιαφέρει είναι η αυτοϊκανοποίησή του
11.επιβάλλει την ικανοποίησή του τρομοκρατώντας τους πολλούς πως θα πεθάνουν αν δε καλύψουν έστω κι ένα μικρό του μέρος
12. καταδυναστεύει τη ζωή των περισσότερων ανθρώπων που δεν έχουν τα χρήματα να το αγοράσουν, παραπλανώντας τους ότι αν είναι υπομονετικοί, εργατικοί κι ολιγαρκείς μπορεί κάποτε ν' αποκτήσουν τα χρήματα για να αγοράσουν ένα μέρος του

(άρθρο του Σάββα Γαβριηλίδη, από το περιοδικό ¨Κωπηλάτες¨)

εβίβα

σήκωσε το ποτήρι σου.

στα μάτια κοίτα με ίσα.

τις ώρες και τις αντοχές,

μια μια σε μια ευχή,

από γυαλί φτιαγμένη

εκεί να τις χωρέσουμε

Τυφλός εκ γενετής

του Larry Cool

«Τακ-τακ» κτυπώ το πεζοδρόμιο με το ραβδί μου
Ελέγχω αν όντως υπάρχει ο κόσμος
Αν είναι όνειρο.

-«Έλα», με καλεί μια αισθησιακή φωνή
Την ακολουθώ σ' ένα πνιγηρά ζεστό δωμάτιο
«Άγγιξέ με, είμαι γυμνή»
Κατευθύνει το χέρι μου στις θηλές, στο αιδοίο της
-«Ποια είσαι;»
-«Η φωνή
Μεταμορφώνομαι σε ό,τι φαίνεται, σε ό,τι βλέπουν
Σε ό,τι εκλαμβάνουν ως κόσμο οι άνθρωποι».

«Τακ» με το ραβδί μου
Ο κόσμος θρυμματίζεται σε μυριάδες ψηφίδες
Καταρρέουν στην άβυσσο
Βρίσκομαι στο κενό
Δυο ήλιοι είναι σφηνωμένοι στα τυφλά μου μάτια
Από τα πέλματά μου, βρέχει.

σήμερα....

μεγάλωσα σ' ένα υπόγειο κάπου στην Κυψέλη
η μάνα είχε φροντίσει το παράθυρο το μοναδικό να είναι καταπράσινο
η πόρτα αν και είχε κλειδαριά ποτέ δεν κλείδωνε
αν με τον ώμο την έσπρωχνες πάντα άνοιγε - σκεύρωνε βλέπετε πάντα με τους πρώτους νοτιάδες

ψηλά στο ράφι το ράδιο
ένα wega τεράστιο
ούτε εγώ δεν ξέρω πως το κατάφεραν οι δικοί μου να το έχουν

αυτό με μεγάλωσε

δεν ξέρω γιατί σήμερα τόσο ζωντανά το θυμήθηκα να παίζει ξανά και ξανά....