Η γάτα κι ο σουλήνας

ή αλλιώς όταν η εξουσία φλερτάρει με το εκλογικό σώμα

Η Βιολέτα-Λέτα και η Παπαρούνα-Ρούνα

(κλικ και μεγαλώνουν)

Με σύμβολο την μαγκούρα

Αφιερωμένο εξαιρετικά στις, απαράμμιλου ύψους και εκτοπίσματος, πολιτικές μας προσωπικότητες (άντε να βάλω και τον Πρετεντέρη μέσα, μην σκανιάσει το παιδί) που κατάφεραν χθες να με κάνουν να πέσω στα πατώματα από τα γέλια.

Τοσίτσα και (πάλι) Τσαμαδού

Αυτό στη ζωή μου δεν το έχω ξαναζήσει. Να νιώθω μια ανατριχίλα και μια σιχασιά μέχρι τα μοίχεια της ψυχής μου. Την πιο βαθιά λύπη, τον πιο βαθύ θυμό και μαζί άπειρο φόβο. Κι όλα αυτά μέσα στο απόλυτο μούδιασμα.

Μεσημέρι, 2 και κάτι η ώρα. Στο γραφείο, στα Εξάρχεια. Μέρος οικείο που κοντά 20 χρόνια τώρα το έχω σα δεύτερο σπίτι . Ένα μπαμ – εξάτμιση θα’ ναι – και δεύτερο και τρίτο και ακόμα περισσότερα. Όχι δεν είναι εξάτμιση, κάτι έγινε. Πετάγομαι επάνω και βγαίνω στο μπαλκόνι που είναι ακριβώς πίσω μου. Βγαίνοντας έξω άλλοι δυο κρότοι. Και μετά μια εικόνα που δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Κάποιος πεσμένος κάτω ενώ κάποιος άλλος με απόλυτη ηρεμία καβαλάει τη μηχανή του βάζει εμπρός και απομακρύνεται. Με τόση ηρεμία… χωρίς πανικό, χωρίς ιδιαίτερη βιάση, λες και μόλις είχε τελειώσει τα ψώνια του κι έφευγε….

Το μυαλό εκεί μουδιάζει. Αρνείται να κάνει συνείδηση αυτό που είδε. Απέμεινα με εκείνη τη γεύση του κενού.

Μετά κόσμος, αστυνομία, ΜΑΤ, το ασθενοφόρο να κάνει την άχαρη δουλειά του και τα πρώτα σχόλια «ήταν πρεζάκι». Κι όμως εγώ τους φίλους του που φώναζαν κι ούρλιαζαν τους είχα ξαναδεί να διώχνουν κακήν κακώς έναν dealer από την πλατεία κάμποσο καιρό πριν…

Κι ύστερα είναι κι αυτοί οι συνειρμοί… λίγα μέτρα πιο κάτω εκεί στην Τσαμαδού στο Στέκι μια βόμβα πριν λίγο καιρό...

ΥΓ. Φωτογραφίες θα μπορούσα να έχω πολύ πιο «ζουμερές» αλλά δεν πήγαινε το χέρι να πατήσει το κλείστρο.

Δώσε θάρρος στο πουλί...

Δεν ξέρω ποιος αμόλησε παπαγάλους και λοιπά πτηνά λεύτερα να αλωνίζουν όπου βρουν και να κάνουν ότι τους κατέβει, Παρακαλείται όμως θερμώς όπως τα ξαναμαζέψει το ταχύτερο δυνατόν καθώς το πράγμα βαίνει εκτός ελέγχου.

Για του λόγου το αληθές:

Σεσημασμένος χελιδόνης - γνωστός και ως Ψαλίδας ο μυγοπνίχτης – εισβάλει στην κουζίνα του σπιτιού και ξεκινά οικοδομικές εργασίες εις την βάσην της λάμπας.

Κατόπιν απεγνωσμένων διαβημάτων εκ μέρους μας σχετικά με το απαραβίαστον της κουζίνας , κάνει την εξής βαρυσήμαντη δήλωση:

«Πριτς! Καλύτερα είναι δηλαδή τα παπαγαλάκια;
Ο ρατσισμός του χρώματος και της φυλής δεν θα περάσει»!

Βδομάδα ήταν κι έφυγε...

Κοιτώ πίσω την εβδομάδα που έφυγε.

Και κανένα παράπονο δεν έχω. Είχε απ’ όλα.

Τι θρήνους για το χαμένο γιουροβιζιονοΐματζ μας, τι πατριωτική έξαρση που επιτέλους μάθαμε τον καταλληλότερο – ούψ λάθος λόγω κεκτημένης ταχύτητας - τον μεγαλύτερο ήθελα να πω έλληνα. Κι όλα αυτά διανθισμένα με παπαγαλάκια και βαρβάρους – όπως και να’χει, για μια ακόμη φορά, την εξωτική τη νότα δεν την αποφύγαμε…

Κι εκεί κάπου στα μέσα της βδομάδας να και το καινούργιο (;;): «καλή η ελευθερία της έκφρασης αλλά αν κανείς παραεκφραστεί -ωχου - κλείστου μωρέ το στόμα».

Έτσι με βάση την παραπάνω εξέχουσα αρχή κάποιοι - μετά από απειλές στους ανθρώπους του blog – αποφάσισαν πως η σίβυλλα έπρεπε να κλείσει για λίγο - για να «συναιτιστεί» πιθανότατα και να ξανασκεφτεί το κόστος του «παραεκφράζεσθαι»…

Κατά τα άλλα τα γνωστά… Η Αθήνα πάλι πνιγμένη στο δακρυγόνο – ειδικά με τη ζέστη το κοκτέιλ είναι μοναδικό – και στην παράνοιά της.

Η καλή μας η αστυνομία με αξιέπαινο ζήλο μας προστατεύει από μετανάστες, κουκουλοφόρους, μιαρά αναγνώσματα (βλ. κοράνι), και - κάπου πήρε το αυτί μου - και από μερικούς μερικούς που άλλη δουλειά δεν έχουν και φωτογραφίζουν τα ένστολα καμάρια μας.

Γι’ αυτό κι εγώ σαν είδηση της εβδομάδας ψηφίζω αυτό που διάβαζα στο χαμομηλάκι, όπου τρίχρονο κοριτσάκι αγοράζει μέσω internet έναν κανονικότατο εκσακφέα αξίας 17.200 ευρώ!!!

Όταν η θάλασσα βάφεται κόκκινη

Για κάποιους το ότι μεγάλωσαν έχει ακριβώς το νόημα των παραπάνω φωτογραφιών (νησιά Φαρόε , Δανία, τελετή ενηλικίωσης).

Μια θάλασσα αίμα από δελφίνια calderon. Έξυπνα κι ειρηνικά πλάσματα που ανυποψίαστα ζυγώνουν τον άνθρωπο.

ΑΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΣΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΚΑΤΙ :
--> http://getactive.peta.org/campaign/faroe_islands_whales

πηγή: anemos5

Αλλού...

Μεσημεράκι Παρασκευής στην πλατεία του χωριού . Πρώιμο καλοκαιράκι και η ζεστή αρκετή.

Τα τραπεζάκια που στην αρχή ήταν έρημα, σιγά σιγά αρχίζουν να γεμίζουν. Οι περισσότεροι, εργάτες - ξένοι σχεδόν όλοι τους – που μόλις σχόλασαν από τις δουλειές τους και μαζεύονται στην πλατεία για μια μπύρα κι ένα καλαμπούρι πριν από την επιστροφή στο σπίτι.

Πρόσωπα «αργασμένα» και χέρια τεράστια, σα φτυάρια, με το τσιγάρο ανάμεσα στα δάχτυλα να δείχνει αφύσικα μικρό.

Μιλάνε, γελάνε, τσακώνονται και που και που μας ρίχνουν και καμιά ματιά καθώς αναρωτιούνται τι γυρεύουμε μες στο μεσημέρι, Παρασκευιάτικα, στα λημέρια τους.

-Πούθε ερχόσαστε; ρωτάει κάποιος από την διπλανή παρέα.

Πριν απαντήσω το μάτι μου πέφτει στην άλλη γωνιά της πλατείας, στο μαγαζί απέναντι, που τόσες φορές το έχω χαζέψει, μα τώρα ήταν σαν το έβλεπα για πρώτη φορά.


-Εδώ λίγο πιο έξω από το χωριό είναι το σπίτι μας είπα σκεφτικά, κοιτάζοντας επίμονα την βιτρίνα του μαγαζιού.


-Εγώ έρχομαι από πολύ μακριά, έρχεται η απάντηση μαζί με ένα φιλικό και λαμπερό χαμόγελο…

Η θεατρική ομάδα μεταναστών του «Οδυσσέα» παρουσιάζει θεατρικά αποσπάσματα της δουλειάς της και συζητά μαζί μας.

Έφτασε στο mail μου.
Για όσους βρίσκονται Θεσσαλονίκη:

Το μεγάλο μας τσίρκο

Κοντά 37 χρόνια πριν.
Παράσταση: "το Μεγάλο μας Τσίρκο"
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Τραγούδι: Καρέζη - Ξυλούρης


"Μεγάλα νέα φέρνω από 'κει πάνω
περίμενε μια στάλα ν' ανασάνω
και να σκεφτώ αν πρέπει να γελάσω
να κλάψω, να φωνάξω, ή να σωπάσω

Οι βασιλιάδες φύγανε και πάνε
και στο λιμάνι τώρα, κάτω στο γιαλό
οι σύμμαχοι τους στέλνουν στο καλό

Καθώς τα μαγειρέψαν και τα φτιάξαν
από 'ξαρχής το λάκκο τους εσκάψαν
κι από κοντά οι μεγάλοι μας προστάτες
αγάλι-αγάλι εγίναν νεκροθάφτες

Και ποιος πληρώνει πάλι τα σπασμένα
και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ' την αρχή
κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί

Το ριζικό μου ακόμα τι μου γράφει
το μελετάνε τρεις μηχανογράφοι
Θα μας το πουν γραφιάδες και παπάδες
με τούμπανα, παράτες και γιορτάδες

Το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι
και στο παλάτι μέσα οι παλατιανοί
προσμένουν κάτι νέο να φανεί

Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες
ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες
Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι
σαράντα με το λάδι και το ξύδι

Κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε
βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί
τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί

Λαέ, μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι
μην έχεις πια την πείνα για καμάρι
Οι αγώνες που' χεις κάνει δεν 'φελάνε
το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε

Λαέ, μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι
η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή
του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί "

Ανθός

Κρυμμένο σε σπόρο ταπεινό
τ' ανθού
το μέγα θάμα

"Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ"...

Ο Νίκος Γκάτσος πέθανε στις 12 Μαΐου του 1992.

Υπερ Πανελλαδικών αγρυπνία...

(πως λέμε υπέρ της αποπεράτωσης του ιερού ναού... πάρε να σου βρίσκεται και μια αποπεράτωση πανελλαδικών)

Άϊντε βρε, και βοήθειά μας!!

Κυριακή μεσημέρι στη Ζάτουνα

Κυριακή μεσημεράκι. Όταν η ώρα ακόμα σε αφήνει να ξεχνιέσαι.
Όταν δεν έχεις ακόμα μπει στην ψυχολογία της «επιστροφής»( όρος εκφοβιστικός για τους διαμένοντες εις το κλεινόν το άστυ).

- Πάμε καμιά βόλτα;
- Και δεν πάμε…. Προς τα πού λες;
- Δεν ξέρω . Πάμε προς τα κάτω και βλέπουμε…

Το «προς τα κάτω» μας έβγαλε προς Δημητσάνα. Η διαδρομή πανέμορφη.


Η άνοιξη σε τούτα τα μέρη τώρα μόλις αρχίζει να τιμά την ύπαρξή της και όλα δείχνουν χαρούμενα. Λαμποκοπάνε κάτω από φως ναζιάρικο.

Το ποτάμι -ο Λούσιος - με του οποίου το πρώιμο μονοπάτι συμπορευόμαστε, είναι παραφουσκωμένο και γουργουρίζει δυνατά, όλο περηφάνεια.

Στη Δημητσάνα κόσμος μελίσσι. Βουίζει ενοχλητικά.
-Πάμε παρακάτω; Πάμε Ζάτουνα;
- Φύγαμε!

Ζάτουνα θα πει «πέρα από το ποτάμι». Και πράγματι για να φτάσουμε εκεί περάσαμε το ποτάμι. Σταθήκαμε από πάνω του και μείναμε για μια ακόμα φορά άφωνοι κοιτώντας το φαράγγι που αυτό έχει χαράξει.

Η Ζάτουνα είναι ένα χωριό που το ξέρεις – αν το ξέρεις – σαν τόπο εξορίας. Μπαίνεις κομματάκι κουμπωμένος, αναζητώντας με το μάτι αυτό που θα δικαιολογήσει αυτή του την ιδιότητα.

Κι όμως δεν θα τό βρεις. Τουλάχιστον όχι έτσι όπως το φαντάζεσαι.

Το πρώτο πράμα όμως που θα σε προϋπαντήσει είναι μια απίστευτη αίσθηση ηρεμίας – όχι ερημιάς, αλλά γαλήνης.

Και το τέλειο σημείο για λιάσιμο και τσίπουρα.


- Μην το παρακάνουμε έχουμε και ταξίδι…
- Φέρτε μας δυο τσίπουρα… και τι άλλο έχετε να του κάνουμε παρέα ;
- Παστέλι . Το έφτιαξα σήμερα. Πάει με το τσίπουρο.




Και πράγματι πήγαινε.

Όταν συνεδριάζουν οι επιτροπές....

Λοιπόν το βιντεάκι αυτό το βρήκα στον mr fun, και πρέπει να δηλώσω υπεθύνως πως οιαδήποτε ομοιότης με γεγονότα και πρόσωπα της ελληνικής πραγματικότητας είναι συμπτωματική. (Δηλαδή αν εσένα το μυαλό σου τώρα πάει σε άλλες συνεδριάσεις και άλλες επιτροπές δεν φταίω εγώ. Η μύγα που ήτανε παχιά και σε μύγιασαι φταίει)

Σπαζοκεφαλιές

«Ἂφησα να μήν ξέρω»

Ἀπό τόν κόσμο τῶν γρίφων
φεύγω ἥσυχη.
Δέν ἒχω βλάψει στή ζωή μου αἲνιγμα:
δέν ἒλυσα κανένα.
Οὒτε κι αὐτά που θέλαν να πεθάνουν
πλάι στά παιδικά μου χρόνια:
ἐχω ἕνα βαρελάκι που 'χει δυό λογιῶν κρασάκι.
Τό κράτησα ὣς τώρα
ἀχάλαστο ἀνεξήγητο,
γιατί ὣς τώρα
δυό λογιῶν κρασάκι
ἒχουν λυμένα κι ἂλυτα πού μοῡ τυχαίνουν.
Συμβίωσα σκληρά
μ' ἕναν ψηλό καλόγερο πού κόκκαλα δέν ἒχει
καί δέν τόν ρώτησα ποτέ
ποιᾱς φωτιᾱς γιός εἶναι,
σέ ποιό θεό ἀνεβαίνει καί μοῡ φεύγει.

Δέν τοῡ λιγόστεψα τοῡ κόσμου
τά προσωπιδοφόρα πλάσματά του,
τοῡ ἀνάθρεψα τοῡ κόσμου τό μυστήριο
μέ θυσία καί μέ στέρηση.
Μέ τό αἷμα πού μοῡ δόθηκε
γιά νά τόν ἐξηγήσω.
Ὅτι ἦρθε μέ δεμένα μάτια
καί σκεπασμένη πρόθεση
ἒτσι τό δέχτηκα
κι ἒτσι τ’ ἀποχωρίστηκα:
μέ δεμένα μάτια καί σκεπασμένη πρόθεση.
Αἲνιγμα δανείστηκα,
αἲνιγμα ἐπέστρεψα.
[...]
Κική Δημουλά

(Η φωτο είναι από εδώ)

Μας έκαναν ψηφοφορίαν...

Είπα να σχολιάσω. Κοτζάμ ψηφοφορία σαν έθνος κάναμε. Η οποία και απεφάνθη ότι όλα βαίνουν καλώς. Ουδείς κλέπτει, ουδείς ψεύδεται, ουδείς μας δουλεύει ψιλό γαζί.

Τι να σχολιάσω έτσι κι εγώ η ξανθιά; Μπορώ να προσθέσω κάτι σ' αυτό που οι εκλεκτοί μας - το απαύγμασμα της κοινωνίας μας - απεφάνθησαν; Όχι!!!

Γι' αυτό κι αλλάζω θέμα και το ρίχνω στην ζωολογία.

Από την πανίδα της πατρίδας μου:


Το παραπάνω ζωντανό στο χωριό μου το λέμε κωλοσουφρά. Αυτό δηλαδή που σουφρώνει όχι με τα χέρια - ήτοι όχι φανερά - αλλά κάνοντας χρήση άλλων μελών του σώματός του.

ΥΓ. Σαφώς και αδικώ το ζωντανό που και συμπαθέστατο είναι και παντελώς άκακο και για γούρι στα σπίτια το έχουν (και για να κάτσει να το βγάλω φωτογραφία μου έβγαλε το λάδι).

Στο δικαστήριο πρώην διευθύντρια δημοτικού για εκπόνηση εκπαιδευτικού προγράμματος για αλλόγλωσσα παιδιά.

Στις 16 Ιουνίου δικάζεται η πρώην διευθύντρια του 132ου Δημοτικού σχολείου Γκράβας, Στέλλα Πρωτονοτάριου, κατηγορούμενη για το εντυπωσιακό και πρωτοπόρο εκπαιδευτικό πρόγραμμα που πραγματοποιήθηκε στο σχολείο της για την ένταξη των αλλόγλωσσων παιδιών στο σχολικό περιβάλλον. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, η Στ. Πρωτονοτάριου παραχώρησε αίθουσα του σχολείου, για να διδαχθούν τις απογευματινές ώρες τη γλώσσα τους 22 παιδιά αλβανικής καταγωγής. Αυτό είναι το "έγκλημα" που διέπραξε κατά το χρονικό διάστημα από τον Σεπτέμβριο του 2005 μέχρι την 28.11.2007, όπου τα λαγωνικά του έθνους το πήραν είδηση και έπαψαν και το πρόγραμμα, αλλά και τη διευθύντρια

(περισσότερα στο ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ)

Γατίσια ζωή

Σχόλιο ουδέν. Ή μάλλον ένα: ΖΗΛΕΥΩ!!!

(θέλω κι εγώ να πέσω τ' ανάσκελα και να μην με κυνηγάει τίποτα)

Το Ισραήλ αποφάσισε κατεδάφιση χριστιανικού μοναστηριού

Το Ισραήλ αποφάσισε και ήδη δόθηκε η εντολή κατεδάφισης ενός κτιρίου δύο ορόφων χριστιανικού μοναστηριού στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ. Πρόκειται για χριστιανικό μοναστήρι των Αρμενίων, που κτίστηκε πριν 150 χρόνια σε οικόπεδο ιδιοκτησίας του βασιλιά του Βελγίου.
(περισσότερα στη sibylla)

Ενώ το διδακτικό πρόγραμμα της χώρας μας επιμένει να παραγεμίζει - χρόνια τώρα - το άγουρο ακόμα μυαλό των παιδιών μας με την εβραϊκή θρησκεία, μέσω της διδασκαλίας της Π. Διαθήκης στα σχολεία.

Όνειρο ήτανε...

Federico Garcia Lorca

Ένα τραγούδι που το έχω συνδυάσει με την Πρωματομαγιά. Ίσως γιατί σε κάποιο του σημείο κάνει αναφορά στην πρωτομαγιά του '44, ίσως γιατί τα "σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά" δίνουν δυστυχώς εικόνα των ημερών μας.
(και ένα βίντεο που μου άρεσε)