Τοσίτσα και (πάλι) Τσαμαδού

Αυτό στη ζωή μου δεν το έχω ξαναζήσει. Να νιώθω μια ανατριχίλα και μια σιχασιά μέχρι τα μοίχεια της ψυχής μου. Την πιο βαθιά λύπη, τον πιο βαθύ θυμό και μαζί άπειρο φόβο. Κι όλα αυτά μέσα στο απόλυτο μούδιασμα.

Μεσημέρι, 2 και κάτι η ώρα. Στο γραφείο, στα Εξάρχεια. Μέρος οικείο που κοντά 20 χρόνια τώρα το έχω σα δεύτερο σπίτι . Ένα μπαμ – εξάτμιση θα’ ναι – και δεύτερο και τρίτο και ακόμα περισσότερα. Όχι δεν είναι εξάτμιση, κάτι έγινε. Πετάγομαι επάνω και βγαίνω στο μπαλκόνι που είναι ακριβώς πίσω μου. Βγαίνοντας έξω άλλοι δυο κρότοι. Και μετά μια εικόνα που δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Κάποιος πεσμένος κάτω ενώ κάποιος άλλος με απόλυτη ηρεμία καβαλάει τη μηχανή του βάζει εμπρός και απομακρύνεται. Με τόση ηρεμία… χωρίς πανικό, χωρίς ιδιαίτερη βιάση, λες και μόλις είχε τελειώσει τα ψώνια του κι έφευγε….

Το μυαλό εκεί μουδιάζει. Αρνείται να κάνει συνείδηση αυτό που είδε. Απέμεινα με εκείνη τη γεύση του κενού.

Μετά κόσμος, αστυνομία, ΜΑΤ, το ασθενοφόρο να κάνει την άχαρη δουλειά του και τα πρώτα σχόλια «ήταν πρεζάκι». Κι όμως εγώ τους φίλους του που φώναζαν κι ούρλιαζαν τους είχα ξαναδεί να διώχνουν κακήν κακώς έναν dealer από την πλατεία κάμποσο καιρό πριν…

Κι ύστερα είναι κι αυτοί οι συνειρμοί… λίγα μέτρα πιο κάτω εκεί στην Τσαμαδού στο Στέκι μια βόμβα πριν λίγο καιρό...

ΥΓ. Φωτογραφίες θα μπορούσα να έχω πολύ πιο «ζουμερές» αλλά δεν πήγαινε το χέρι να πατήσει το κλείστρο.