9

Τοσίτσα και (πάλι) Τσαμαδού



Αυτό στη ζωή μου δεν το έχω ξαναζήσει. Να νιώθω μια ανατριχίλα και μια σιχασιά μέχρι τα μοίχεια της ψυχής μου. Την πιο βαθιά λύπη, τον πιο βαθύ θυμό και μαζί άπειρο φόβο. Κι όλα αυτά μέσα στο απόλυτο μούδιασμα.

Μεσημέρι, 2 και κάτι η ώρα. Στο γραφείο, στα Εξάρχεια. Μέρος οικείο που κοντά 20 χρόνια τώρα το έχω σα δεύτερο σπίτι . Ένα μπαμ – εξάτμιση θα’ ναι – και δεύτερο και τρίτο και ακόμα περισσότερα. Όχι δεν είναι εξάτμιση, κάτι έγινε. Πετάγομαι επάνω και βγαίνω στο μπαλκόνι που είναι ακριβώς πίσω μου. Βγαίνοντας έξω άλλοι δυο κρότοι. Και μετά μια εικόνα που δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Κάποιος πεσμένος κάτω ενώ κάποιος άλλος με απόλυτη ηρεμία καβαλάει τη μηχανή του βάζει εμπρός και απομακρύνεται. Με τόση ηρεμία… χωρίς πανικό, χωρίς ιδιαίτερη βιάση, λες και μόλις είχε τελειώσει τα ψώνια του κι έφευγε….

Το μυαλό εκεί μουδιάζει. Αρνείται να κάνει συνείδηση αυτό που είδε. Απέμεινα με εκείνη τη γεύση του κενού.

Μετά κόσμος, αστυνομία, ΜΑΤ, το ασθενοφόρο να κάνει την άχαρη δουλειά του και τα πρώτα σχόλια «ήταν πρεζάκι». Κι όμως εγώ τους φίλους του που φώναζαν κι ούρλιαζαν τους είχα ξαναδεί να διώχνουν κακήν κακώς έναν dealer από την πλατεία κάμποσο καιρό πριν…

Κι ύστερα είναι κι αυτοί οι συνειρμοί… λίγα μέτρα πιο κάτω εκεί στην Τσαμαδού στο Στέκι μια βόμβα πριν λίγο καιρό...














ΥΓ. Φωτογραφίες θα μπορούσα να έχω πολύ πιο «ζουμερές» αλλά δεν πήγαινε το χέρι να πατήσει το κλείστρο.

9 εγύρισαν και είπαν:

vague είπε...

......

m.blanco είπε...

Καλά που μόνο το άκουσες, έχω δει δολοφονία με μαχαίρι πρίν απο 22 χρόνια και ακόμα βλέπω την εικόνα σαν να ήταν χθές.
καλημέρα

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

Δεν υπάρχουν λόγια για το σοκ. Ούτε και για το παράλογο της ανθρώπινης ράτσας που πραγματικά φοβίζει.

Ανώνυμος είπε...

Αυτό το παράλογο της ράτσας, είναι μάλλον το μοναδικό μέγεθος που ταυτίζεται μαθηματικά με το άπειρο.
Δεν έχει όρια. Δεν έχει τέλος.

nikkolts είπε...

Πραγματικά άφωνος
Άλλο να το ακούς και άλλο να το ζείς!!!
Καλό βράδυ

Ανώνυμος είπε...

Δεν το έχω ζήσει αλλά αντίστοιχες εικόνες από ατυχήματα πάντα μου αφήνουν μία ανατριχίλα σαν κάτι να πλανιέται στον αέρα που το πιάσεις και σε βυθίζει στο γκρι... πόσο μάλλον όταν αυτό είναι δολοφονία...

Ζούμε σε δύσκολες εποχές που μας καλούν να αφήσουμε στην άκρη τη στάση του παρατηρητή ...

Άλλη μέρα... Καλημέρα

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

Συγγνώμη που δεν είμαι ιδιαιτέρως ομιλιτική στα σχόλια σας.
Ειλικρινά όμως δεν έχω να πω και πολλά.
Συναισθήματα, σκέψεις, προβληματισμοί με πνίγουν δίχως ακόμα να έχει κατακάτσει τίποτα.

Καλημέρα σε όλους σας.

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Φρίκη, γειτόνισσα, φρίκη!

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

@σκυλάκο
τα βάζω κάτω και τα ξαναβάζω. Η λογική μου έχει επαναστατήσει.
Αυτό όμως που είναι σίγουρο είναι ότι η φρίκη είναι εκεί. Και τίποτα δεν μπορεί να την μετριάσει. (πολύ περισσότερο όταν έχοντας οικειοποιηθεί, με το χρόνο, τον τόπο νιώθεις σαν το γεγονός να άγγιξε εσένα στο πετσί σου - όπως και τα άλλα άλλωστε)

Back to Top