Όταν η "φροντίδα" γίνεται "προστασία"

Για να τα βάλω κάτω...  Ξανθιά γυναίκα βλέπετε, εύκολα μπερδεύομαι.
Λες αν το πιάσω  το πράμα από κάμποσο παλιότερα να βγάλω άκρη;


Λοιπόν - και μιας και παραπροχθές ήτανε και του Πολυτεχνείου - επί χούντας η φράση "τα δικαιώματα του πολίτη" μάλλον αποτελούσε το πιο σύντομο ανέκδοτο.
Αν η φάτσα σου δεν άρεσε, αν φορούσες κανένα από εκείνα τα χακί αμπέχωνα ή αν το μαλλί μετρούσε μερικούς πόντους παραπάνω μπορούσες να βρεθείς μπλέ μαρέν στο κρατητήριο με την ευχή να γλιτώσεις τα χειρότερα.
Το δε υπουργείο που είχε αναλάβει τη φροντίδα σου "υπουργείο δημόσιας τάξης" με τ' όνομα.


ΟΚ, χούντα ήτανε και πέρασε.  Έκανε ότι κάνει μια χούντα που σέβεται τον εαυτό της, αλλά πέρασε.


Ήρθε δημοκρατία.  "Τα δικαιώματα του πολίτη" - σου λέει - δεν είναι πια ανέκδοτο.
Το υπουργείο σου βέβαια - το υπεύθυνο για τη φροντίδα σου ντε - μηδέ αλλάζει όνομα μηδέ προσωπικό.  Οι ίδιοι που σε φρόντιζαν παλιά το ίδιο εξακολουθούν να πράττουν, με τη διαφορά ότι η φροντίδα τώρα είναι δημοκρατική.
Όσο για το χρωματάκι... το μπλε μαρέν εξακολουθεί να φοριέται με κάθε ευκαιρία και σε κάθε κολεξιόν, χειμώνα - καλοκαίρι.
Εκτός βέβαια από τις φορές που γίνεται κόκκινο και μετά μαύρο - φροντίδα υπέρμετρη που κάποιοι δεν την άντεξαν κι υπέκυψαν στα τραύματά τους...


Άντε και μετά ήρθε ακόμα περισσότερη δημοκρατία.
Τι εθνική αντίσταση, τι Πολυτεχνείο, όλα σχολικές εορτές τα κάναμε.  Το "Βροντάει ο Όλυμπος κι αστράφτει η Γκιώνα"να αντιλαλεί απ' άκρη σ' άκρη σε κάθε σχολική χορωδεία. 
Όλα κι όλα όμως η φροντίδα φροντίδα.  Το υπουργείο σου δε σε ξεχνά στιγμή.  Παραμένει σταθερό στο όνομα,  λίγο πολύ στο προσωπικό και στις αισθητικές του προτιμήσεις. 
Αν η φάτσα σου και πάλι δεν του αρέσει, αν το ρούχο σου είναι έτσι λίγο κάπως... να φέρνεις βρε αδερφέ σε πανκιό ή φρικιό ή αν το μάτι σου  έχει  λίγο μιαν αγρίλα πάει την έκατσες τη βάρκα.  Με συνοπτικές διαδικασίες διαπιστώνεις ότι αυτοί που σ' έχουν στην φροντίδα τους πιστοί και στο χρώμα τους.  Αυτό το μπλε μαρέν δε λέει με τίποτα ν' αλλάξει , κομμάτι πια διαχρονικό και κλασσικό που φοριέται κάθε ώρα της μέρας.  Υπόψιν όμως με περισσότερη δημοκρατία. Που τούτη τη φορά δε σε αφήνει στην αγωνία αν θα υποκύψεις ή όχι σε τελειώνει επί τόπου.


Και σιγά σιγά τα χρόνια περνάνε.  "Επανίδρυση του κράτους" σου λέει....
Και βεβαίως κύριε τι νόμιζες ότι όλοι αυτοί που σε νοιάζονται όλα αυτά τα χρόνια θα άφηναν έτσι ατιμώρητη την κακιά την ζαρντινιέρα που ξεπετάχτηκε - η αυθάδικη - καταμεσίς του δρόμου...κι άμα πέσεις και χτυπήσεις πάνω της; 
Για μια ακόμα φορά σε φροντίζει το αγαπημένο σου υπουργείο, επανιδρυμένα ετούτη τη φορά.  Ενδυματολογικά - αρχικά τουλάχιστον -  δεν δείχνει κάποια ιδιαίτερη προτίμηση, σε κάνει μπλε μαρέν ότι και να φοράς . 
Μέγιστη δε προσφορά η εισαγωγή ενός καινούργιου όρου.  Του "εξοστρακισμού".   Που ξέρεις τι θαύματα μπορεί να κάνει; μέχρι και να σε βρει με  ευθεία τροχειά  στην καρδιά.


Και με τη φροντίδα, όσο επαναϊδρυόμαστε, να εξαπλώνεται ραγδαία. 
Την οποία φροντίδα αν δεν την δώσουμε στους ξένους μας σε ποιούς θα τη δώσουμε;  αγένεια θα ήταν από μέρους μας... Εντάξι όμως το υπουργείο μας, μας έβγαλε κι εδώ ασπροπρόσωπους.Τους φρόντισε καταλλήλως. 
Ενώ παράλληλα άρχισε - και για μια φορά ακόμα  - να αποκτά στυλιστική άποψη. Ήταν άλλωστε ο αρχιφροντιστής μυημένος από τα χρόνια της χούντας στους τρόπους περιποίησης και σίγουρα από κουκούλες κάτεχε πολλά.


Ωραία.  Μέχρι εδώ όλα καλά.  Από εδώ και κάτω είναι που αρχίζει το μαρτύριο της ξανθιάς. 
Κατ' αρχήν μου αλλάξανε το όνομα: "Προστασίας του Πολίτη" - πιασάρικο δε λέω.
Και όσο για "τα δικαιώματα του πολίτη" να βγαίνει εκείνος ο κυριούλης στην τηλεόραση και τσαντισμένος να λέει ότι δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να τα καταπατήσει (ούτε καν σε εκείνους που τόσα χρόνια μπαΐλντισαν να μας φροντίζουν) .  Να λέει ακόμα ότι το ξεκουκούλωτο πάει μας τελείωσε και ότι η ευγένεια είναι το ύψιστο αγαθό σε τούτο τον παλιόκοσμο....


Όταν λοιπόν μέσα σ' αυτή την ροζ ατμόσφαιρα βλέπει η ξανθιά αυτά:

(κάνε κλικ για να διαβάσεις ντε)
(φωτό από το FAQ που την βρήκα στους άνεργους δημοσιογράφους)

δεν γίνεται να μην αποκτήσει υπάρξιακα ερωτήματα.  Διότι αν δε φταίει το χρώμα της ρίζας τότε κάτι άλλο φταίει.

Μήπως  - λέω εγώ τώρα - το ότι ο φασισμός και η βία πιότερο από ιδέα είναι κυρίως τρόπος.  Ο τρόπος που μας προστατεύουν (μα δεν είναι πιο εύηχο από το "φροντίζουν";), υπερτραφής από αρρωστημένους εγωκεντρισμούς,  παραταϊσμένες αλαζονείες και λογικές του παράλογου;


Όμως, ρε παιδιά, αν και ξανθιά, πολίτης είμαι κι εγώ (που μάλιστα καθημερινά κινείται, λόγω  επαγγελματικής στέγης, στα φτου - κακά Εξάρχεια).  Τα δικαιώματά μου όμως ανέκδοτο παραμένουν.   Σαν αυτό που είναι κάποιος και σαπίζει τον άλλον στο ξύλο ενώ ταυτόχρονα του στέλνει φιλάκια στον αέρα  "έτσι για να φτιάξει ατμόσφαιρα"...
Κι όσο αναλογίζομαι ότι το μπλε μαρεν δεν πάει καθόλου με το "ξανθί" - με ποιο ταιριάζει άλλωστε; -δεν γίνεται να μην αναρωτιέμαι απ' τους προστάτες μου ποιος θα με προστατέψει τον πολίτη;