14

Έναν χρόνο μετά

Σχεδόν ένας χρόνος από τότε που είπα να στήσω ετούτο το blog.  
Όχι δεν έχει καμιά επετειακή διάθεση ετούτη η ανάρτηση.  
Είναι μόνο που θυμάμαι το πρώτο πρώτο πράμα που έγραψα κι ένιωθα σα να βγάζω μια κραυγή:



"τούτες τις μέρες

φωτογραφίες, βίντεο, ειδήσεις…. φρίκη. Μια φρίκη ζωντανή κι απύθμενη.

Ότι τούτος ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος είναι γνωστό. Είναι ίσως το καλύτερο επιχείρημα που ο στείρος μας νους και ο μίζερος συναισθηματισμός μας προβάλει για να διατηρήσει την φαινομενική του ευδαιμονία και να δικαιολογήσει την απέραντη φυγο-πονία του.

Όλες τούτες τις μέρες μια έντονη εσωτερική άρνηση να δω φωτογραφίες  από τη Γάζα. «Ναι το ξέρω ότι εκεί κάτω γίνονται κτηνωδίες, ξέρω ότι τα κτήνη δολοφονούν», σκεφτόμουν, «δεν αντέχω όμως να τα βλέπω».

Μια άρνηση της ψυχής μου να εκτεθεί στον τόσο πόνο...

Όταν έχεις αγκαλιάσει ένα μωρό τη στιγμή που γεννιέται… όταν έχεις βιώσει την απόλυτη εξάρτησή του από την αγάπη σου κι έχεις διαισθανθεί ότι μόνο η αγκαλιά σου μπορεί να λυτρώσει τους φόβους που γεννιούνται στην ψυχούλα του, πως μπορείς να αντέξεις το βλέμμα ή το κλάμα παιδιών που γίνονται καθρέφτης ενός τρόμου που υπερβαίνει όχι μόνο τα ίδια αλλά κι εσένα τον ίδιο;

Ενός τρόμου που ύπουλα στο βάθος του μυαλού ψιθυρίζει ότι θα μπορούσε να είναι το δικό σου το παιδί, ματωμένο κι αβοήθητο.

Αυτό που η ψυχή μου αποστρεφόταν ήταν τούτη η ταύτιση, που αν της άφηνα τον παραμικρό χώρο, θα ‘πρεπε ταυτόχρονα ν’ αντιπαλέψω ενοχές, σκοτάδια κι ανημπόρια που τόσο σκληρά πασχίζω να τα κάνω λήθη.

Α-λήθεια όμως είναι το να μην ξεχνάς, το να μην ενδίδεις στο αφιόνι της λήθης. Είναι ίσως το να στέκεσαι να παρατηρείς - κι όχι να κυλάς - στους φόβους και στα σκοτάδια σου. Και ίσως στο τέλος τέλος να είναι ότι πρέπει να κουβαλήσεις το βάρος του ότι κάλλιστα θα μπορούσε να είναι το δικό σου παιδί.

Γιατί αυτό το βάρος μάγκα μου κανένας άλλος ώμος δεν μπορεί να το σηκώσει. Είναι όλο δικό σου. Ίσως γιατί πρέπει να αρχίσεις να καταλαβαίνεις ότι δεν είναι μόνο ο κόσμος που δεν είναι αγγελικά πλασμένος, είσαι κι εσύ που αποστρέφεσαι το κοφτερό καθρέφτισμα της αλήθειας και βαυκαλίζεσαι με τις καλές σου τις προθέσεις ξεχνώντας πως η ζωή είναι κίνηση, πρωτίστως εσωτερική.
Άλλωστε ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος απ' τις καλύτερες προθέσεις".....

Ένας χρόνος μετά και η κραυγή ακόμα να πνίγεται στο στόμα...


14 εγύρισαν και είπαν:

Γαϊδάρα είπε...

Έτσι, να θυμόμαστε...

Ελιά Μαϊστρα είπε...

Καλησπέρα..

vague είπε...

Τις περισσότερες φορές οι ευθύνες του καθενός μας είναι καλά κρυμμένες και δεν εντοπίζονται με την πρώτη ματιά.
Γιατί ενώ πράγματι, δεν μπορούμε να επέμβουμε σε όλα, μπορούμε όμως να μην αδιαφορούμε για τα δικά μας όσο μικρά κι αν μοιάζουν, σε σύγκριση με αυτά τα μεγάλα.
Φαίνεται άσχετο αλλά δεν είναι. Γιατί ο άνθρωπος που έμαθε να αναλαμβάνει ευθύνη για τα δικά του στραβά, σταδιακά δεν επιτρέπει επίσης και αντιδρά στα στραβά όταν πάνε να του επιβληθούν.

Ευρύνοος είπε...

Ήρθα να δώ και έπεσα πάνω σε εικόνες πικρές..
η ζωή είναι γλυκιά και οι άνθρωποι την κάνουν πικρή..
γιατί;

πότε θα ξυπνήσουν όλοι να κατανοήσουν οτι είμαστε Ένα όλοι;
να συνεχίσω να ονειρεύομαι;

χρόνια καλά στο μπλόγκ σου..

καληνύχτα.. μας..

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

@Γαϊδάρα
Αφού δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο...

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

@ελίτσα
...

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

@Riski
αυτό ακριβώς πιστεύω κι εγώ.
Η αφετηρία είναι στα μέσα μας. Κι αυτό ούτε αφηρημένο, ούτε αόριστο δεν είναι. Ίσως μάλιστα να είναι και το πιο ζόρικο από όλα...

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

@Ευρύνοοε
αν είναι κάτι που μπορεί να σώσει ετούτο τον κόσμο είναι το όνειρο. Άρα μην αναρωτιέσαι... Το ονείρεμα εκείνο όμως που βαδίζει με τη συνείδηση ξυπνητή - ως τρελός ξέρεις εσύ :-))

(Το μπλογκ έχει γενέθλια σε λίγες μέρες από τώρα)

delta είπε...

Συγκλονιστικό το άρθρο. Δε μπορείς να το διαβάζεις χωρίς να νιώσεις αύτό το δυνατό σφίξιμο στο στομάχι ...

"Αν ένας σβώλος χώμα παρασυρθεί από τη θάλασσα η Ευρώπη μικραίνει, σαν να ’χε καταβυθιστεί ένα ακρωτήρι, σαν να χανόταν το αρχοντικό των φίλων σου ή το δικό σου, Κάθε ανθρώπου ο θάνατος λιγοστεύει εμένα τον ίδιο, γιατί είμαι ένα με την Ανθρωπότητα. Κι έτσι ποτέ σου μη στέλνεις να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπάει για σένα."


Είναι τα λόγια του Άγγλου ποιητή και ιερωμένου Τζον Ντον

OXΙά είπε...

Δε μας αντέχω εμάς τα δίποδα.

tiktos είπε...

Όπως είπε και η Μαφάλντα: ευτυχώς ο κόσμος είναι μακρυά από εμάς.

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

@delta
στα λόγια του John Donne είχα σταθεί σε προηγούμενη ανάρτησή σου.
Είναι η αλήθεια τους από τη μια και το αδιέξοδο του παραλογισμού του κόσμου μας απ' την άλλη που φέρνουν αυτό το σφίξιμο στο στομάχι.

Επιτακτικότερο από ποτέ το ξύπνημα!

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

@ΟΧΙΑ
α! λες γι' αυτά τα ορθολογικο-διανοητικά τέρατα με τα αιμοσταγή ένστικτα...
Ούτε εμένα μου αρέσουμε!

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

@tikto
πολύ μακριά όμως...
(σοφή Μαφάλντα)

Back to Top