Έναν χρόνο μετά

Σχεδόν ένας χρόνος από τότε που είπα να στήσω ετούτο το blog.  

Όχι δεν έχει καμιά επετειακή διάθεση ετούτη η ανάρτηση.  

Είναι μόνο που θυμάμαι το πρώτο πρώτο πράμα που έγραψα κι ένιωθα σα να βγάζω μια κραυγή:

"τούτες τις μέρες

φωτογραφίες, βίντεο, ειδήσεις…. φρίκη. Μια φρίκη ζωντανή κι απύθμενη.

Ότι τούτος ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος είναι γνωστό. Είναι ίσως το καλύτερο επιχείρημα που ο στείρος μας νους και ο μίζερος συναισθηματισμός μας προβάλει για να διατηρήσει την φαινομενική του ευδαιμονία και να δικαιολογήσει την απέραντη φυγο-πονία του.

Όλες τούτες τις μέρες μια έντονη εσωτερική άρνηση να δω φωτογραφίες  από τη Γάζα. «Ναι το ξέρω ότι εκεί κάτω γίνονται κτηνωδίες, ξέρω ότι τα κτήνη δολοφονούν», σκεφτόμουν, «δεν αντέχω όμως να τα βλέπω».

Μια άρνηση της ψυχής μου να εκτεθεί στον τόσο πόνο...

Όταν έχεις αγκαλιάσει ένα μωρό τη στιγμή που γεννιέται… όταν έχεις βιώσει την απόλυτη εξάρτησή του από την αγάπη σου κι έχεις διαισθανθεί ότι μόνο η αγκαλιά σου μπορεί να λυτρώσει τους φόβους που γεννιούνται στην ψυχούλα του, πως μπορείς να αντέξεις το βλέμμα ή το κλάμα παιδιών που γίνονται καθρέφτης ενός τρόμου που υπερβαίνει όχι μόνο τα ίδια αλλά κι εσένα τον ίδιο;

Ενός τρόμου που ύπουλα στο βάθος του μυαλού ψιθυρίζει ότι θα μπορούσε να είναι το δικό σου το παιδί, ματωμένο κι αβοήθητο.

Αυτό που η ψυχή μου αποστρεφόταν ήταν τούτη η ταύτιση, που αν της άφηνα τον παραμικρό χώρο, θα ‘πρεπε ταυτόχρονα ν’ αντιπαλέψω ενοχές, σκοτάδια κι ανημπόρια που τόσο σκληρά πασχίζω να τα κάνω λήθη.

Α-λήθεια όμως είναι το να μην ξεχνάς, το να μην ενδίδεις στο αφιόνι της λήθης. Είναι ίσως το να στέκεσαι να παρατηρείς - κι όχι να κυλάς - στους φόβους και στα σκοτάδια σου. Και ίσως στο τέλος τέλος να είναι ότι πρέπει να κουβαλήσεις το βάρος του ότι κάλλιστα θα μπορούσε να είναι το δικό σου παιδί.

Γιατί αυτό το βάρος μάγκα μου κανένας άλλος ώμος δεν μπορεί να το σηκώσει. Είναι όλο δικό σου. Ίσως γιατί πρέπει να αρχίσεις να καταλαβαίνεις ότι δεν είναι μόνο ο κόσμος που δεν είναι αγγελικά πλασμένος, είσαι κι εσύ που αποστρέφεσαι το κοφτερό καθρέφτισμα της αλήθειας και βαυκαλίζεσαι με τις καλές σου τις προθέσεις ξεχνώντας πως η ζωή είναι κίνηση, πρωτίστως εσωτερική.
Άλλωστε ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος απ' τις καλύτερες προθέσεις".....

Ένας χρόνος μετά και η κραυγή ακόμα να πνίγεται στο στόμα...

ΥΓ: Ας ανάψει ένα κεράκι σε κάθε παράθυρο απόψε 8-9 το βράδυ για τα σβησμένα παιδικά ματάκια...