α... ρε Θανάση

πως αλήθεια αποχαιρετάς ένα παιδί;
την αθωότητα και την καθαρότητα που κόβει σα μαχαίρι;

τόσα αντίο μαζεμένα...
φυραίνει της ψυχής μας η κλωστή

α... ρε Θανάση...