"...έστρωσ' ο νους κι ανέβηκα πάλι στον εαυτό μου..."

-Μαμά τι ακούς;
- Έλα να σου πω.  Τον Σολωμό τον ξέρεις, σωστά;
- Ναι.. "...και σαν πρώτα, φάε καρότα..." με δουλεύεις; στην μάπα τον έχω φάει στο σχολείο!
-Σολωμό ακούω το λοιπόν
- Έεε;
- Τους "Ελεύθερους Πολιορκημένους"
- Κι ο ποιητής θέλει να πει...
- Για το Μεσολόγγι, την πολιορκία του, τότε...
- Όλο και κάτι έχει πάρει τ' αυτί μου στην ιστορία

"Πάλι μου ξίπασε τ' αυτί γλυκιάς φωνής αγέρας.
Κι έπλασε τ' άστρο της νυχτός και τ' άστρο της ημέρας.
Του πόνου εστρέψαν οι πηγές από το σωθικό μου,
έστρωσ' ο νους κι ανέβηκα πάλι στον εαυτό μου.

Ήταν με σένα τρεις χαρές στην πίκρα φυτρωμένες,
όμως για μένα στη χαρά τρεις πίκρες ριζωμένες.
Χιλιάδες ήχοι αμέτρητοι, πολύ βαθιά στη χτίση
η Ανατολή τ' αρχίναγε κι ετέλειωνέ το η Δύση.

Έστρωσ', εδέχθ' η θάλασσα άντρες ριψοκινδύνους
κι εδέχθηκε στα βάθη της τον ουρανό κι εκείνους.
Κι όπου η βουλή τους συφορά κι όπου το πόδι χάρος.
η δύναμή σου πέλαγο κι η θέλησή μου βράχος."
(Διονύσιος Σολωμός - Ελεύθεροι Πολιορκημένοι)

Θες να 'τανε το ξάφνιασμά σου για το πως ο κύριος "φάε καρότα" μιλάει και μ' άλλο τρόπο, θες να σε άγγιξαν οι λέξεις και να έφτιαξες αυτό που ξέρεις καλύτερα να φτιάχνεις - εικόνες δηλαδή - θες να ' τανε η στιγμή σου η ανοιχτή...  Σε είδα όμως να βουρκώνεις.
Τόσο μεγάλη πια που αυτό να το βαφτήσεις αδυναμία και να πασχίσεις να το κρύψεις.  Αλλά και με το άγουρο μέσα σου - ευτυχώς - ακόμα ολοζώντανο να γυρίζεις πίσω και να μου λες "κάπως μου 'ρθε".

Αχ κοριτσάκι μου... κι εγώ πως να φυλάξω το δάκρυ σου ετούτο;
Υπόσχεση η στάλα των ματιών σου η πολύτιμη κι όρκος κλεμμένος από του ποιητή τα λόγια:
"...η δύναμή σου πέλαγο κι η θέλησή μου βράχος..."