η σοδειά μου

Α! όλα κι όλα αχάριστη δεν είμαι.  Κάνω τον απολογισμό μου - ναι ξέρω ότι στους καιρούς μας ακούγεται κάπως αυτή η λέξη - εν προκειμένω όμως είναι για καλό.  Ο χειμώνας που έφυγε - και κόντρα στο γύρω - αποδείχθηκε παραγωγικός, για το μπαλκόνι μου τουλάχιστον.

Η ντοματιά που ξέμεινε από το καλοκαίρι και μετατράπηκε σε εσωτερικού χώρου δεν μας άφησε στιγμή χωρίς φρέσκιες ντομάτες (ξέρεις τι είναι να κάνεις σαλάτα στο καταχείμωνο, να πετάγεσαι ως το διπλανό δωμάτιο και να γυρίζεις με φρεσκοκομμένες ντομάτες ανα χείρας;)

Και δεν γίνεται να μην παραδεχτώ ότι την ίδια προκοπή επέδειξαν και τα μανιτάρια.  Φέτος δεν αγόρασα ούτε μια φορά.  Πεταγόμουν ως τη βεράντα και ένιωθα σαν την κοκκινοσκουφίτσα στο δάσος που γέμιζε το καλαθάκι της.

Βεβαίως ήταν και οι προμήθειες για τις οποίες προνόησε το προηγούμενο καλοκαίρι.  Όπως ο τοματοπελτές και οι κολοκύθες.  Οι κολοκύθες ειδικά... τύφλα να ' χει αυτή της Σταχτοπούτας, τιμούνται σε ότι μαγειρικό και ζαχαροπλαστικό παρασκεύασμα μπορέσαμε να σκαρφιστούμε.

Και ήταν βέβαια ο χειμώνας που έκανε με το ξεμύτισμα της άνοιξης να μου χαμογελάσουν

τα μαρούλια

τα κρεμμυδάκια

 

τα βερύκοκα στην ελάχιστη βερυκοκιά μου 

η κολοκυθιά που σαν έπαψε να είναι κι αυτή εσωτερικού χώρου μεγάλωσε απότομα κι άρχισε να δένει κολοκύθια

Και βέβαια είναι και η αναμονή και η φροντίδα γι' αυτά που θα θρασέψουν με το καλοκαίρι.

Δεν έχω - κι ούτε θα ήθελα να έχω - την παραμικρή ιδέα σε τι μεταφράζεται η αξία της ιδιότυπης "σοδειάς" μου. Ξέρω όμως πως κάθε πρωί πριν καλά καλά ανοίξω το μάτι μου πετάγομαι στο μπαλκόνι με μια τέτοια χαρά και λαχτάρα και νιώθω να φουσκώνω μέσα μου σαν τους χυμούς που κυλούν στα νιούτσικα βλαστάρια.  

Και για λίγες στιγμές νιώθω μια αλλόκοτη πληρότητα.