πάντα από μια στέγη κρέμεται

Για μια ακόμα φορά στα βουνά μου.

Τα βήματα λες κι από μόνα τους με βγάζουν σε τόπο αγαπημένο.

Υπάρχει -σωστότερα υπήρχε - ένα χωριό  σε μια πλαγιά στην καρδιά του Μαινάλου. 

 Έλατα αιωνόβια το κρύβουνε στον κόρφο τους ενώ ο Μυλάωντας - ποτάμι που το βάφτισε ο Πάνας - στα πόδια του δελεαστικά του γνέφει. 

Και πράγματι κάποια στιγμή στο παρελθόν κατάφερε το χωριό να το γητέψει και κύλησαν τα σπίτια του πασχίζοντας ν΄αγγίξουν τα νερά.

Οι άνθρωποι όμως ποτέ δεν μπόρεσαν τον έρωτα ετούτο του χωριού για το ποτάμι να τον καταλάβουν κι αφήσανε τα σπίτια τους με τρόμο και οργή.

Αν τώρα περάσεις από εκεί ακούς του ποταμού το κάλεσμα και νιώθεις τα σπίτια να στέκονται στην κόψη.  Λαχταρώντας το ταξίδεμα απ' τη μια και πεισματικά κρατώντας το χνώτο των ανθρώπων τους απ' την άλλη.

Πάντα από μια στέγη κρέμεται...

...μάνας νανούρισμα, γερμένο στην άγουρη την κούνια
...γέλια παιδιών, το σούρουπο στην πέτρινη αυλή
...άντρα τραγούδι π' απόκαμε και στέργει στη σκιά
...θρήνος που στο πρεβάζι απλώθηκε, το μάνταλο σφαλώντας
...πόθος πνιχτός ανύποτος, φωτιά στη νύχτα μέσα...

Πάντα μια στέγη ...
Όσο γερά αυτή αντιστέκεται
ο αχός δεν ξεθωριάζει.
Μένει να αντιλαλεί
στη γη που τον εγέννησε.