κρατάω μαχαίρι.... πάμε για για χόρτα;

Δεν ξέρω αν το έχετε κάνει ποτέ στη ζωή σας.  Αν δεν, πρέπει να φροντίσετε να το πράξετε πάραυτα καθώς πρόκειται για μια από τις ύψιστες εμπειρίες ετούτης της ζήσης.

Κατ' αρχήν.  Εργαλείο απαραίτητο ένα μαχαίρι ανθεκτικόν, κατά προτίμηση μυτερόν (καθαρίζεις και το νύχι μετά).  Αξεσουάρ δεύτερο - επίσης αναντικατάστατο - η τσάντα.  Το είδος της επαφίεται στην οικολογική συνείδηση, στην πρακτικότητα και στο καρακιτσαριό σας. (φιλική συμβουλή αν  - τώρα πως να το πω - οι σεξουαλικές σας προτιμήσεις είναι λίγο διαφορετικές μην πάρετε τη prada μαζί,  το ροζ στο πράσινο φόντο του λιβαδιού βγάζει μάτι).

Α ναι και τα παπούσια επίσης... Τα δωδεκάποντα αντεδείκνυνται, προτιμήστε κάτι πιο καθημερινό, πιο casual, ούτως ή άλλως κώλος θα γίνουν...

Αφού λοιπόν εξοπλιστούμε, βήμα δεύτερον και βασικότατο.  Η επιλογή στόχου.  Που χτυπάμε;  Μην κάνετε το λάθος να ρωτήσετε ντόπιους και λοιπούς.  Θα σας αποπροσανατολίσουν.  Μέχρι σήμερα παραμένει ανεξιχνίαστο το βαθύ μίσος και ο αμείλικτος ανταγωνισμός όλων των χορτομαζευτών.  Είναι δε γνωστός ως "ο πόλεμος της χορταρούς" με μαφιόζικα χαρακτηριστικά και απαράβατη ομερτά.  

(βοϊδόγλωσσο το θαυματουργόν)

Οπότε βγαίνετε στη γύρα.  Τι στο διάολο κάπου θα το βρείτε το χωραφάκι... δε γίνεται να 'στε τόσο γκαντέμηδες.  Βγάζετε απ' τη κωλότσεπη τις φωτογραφίες που σας δώκανε για να αναγνωρίσετε τα χόρτα κι αρχίζετε...

(ξυνολάπαθο, το τσαχπίνικο)

Εδώ λοιπόν είναι το καλύτερο.  Η απόλυτη συγκέντρωση.  Το φωτισμένο κενό.  Η ύψιστη ευδαιμονία.  Αρκεί να μην έχεις βλαμμένη μέση - εκεί τη γάμησες - και το χωραφάκι να μη γειτνιάζει με σπίτια, στρούγκες, χωράφια και περιβόλια ποτιστικά ή μη.  Ελοχεύουν κίνδυνοι, γνωστοί μεν στους χορτομαζευτές αλλά μην ξεχνάς τον "πόλεμο" και την ύπουλη σιωπή.  Τυχαία νομίζετε πως εγράφη το φημισμένο άσμα σε στιγμή υψηλής έμπνευσης;  (η παραπάνω προειδοποίηση δεν αφορά στους προαναφερθέντες κρατώντες τη prada, το αντίθετο μάλιστα)

Αφού λοιπόν έχουμε οχυρώσει τα οπίσθιά μας συνεχίζουμε το έργο μας απερίσπατοι.  Μέχρι να γεμίσει η τσάντα ή μέχρι να σκυλοβαρεθούμε ή μέχρι να εμφανιστεί ο γείτονας.  Στην τελευταία περίπτωση τα μαζεύουμε όπως όπως και την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια (εξαιρούνται πάντα αυτοί με τις prada).

(κωλάγκαθο, η έμπνευσις)

Επιστρέφουμε στο σπίτι μας.  Αδειάζουμε τα χόρτα.  Πριν ταραχτείτε από την παρατήρηση συγγενών και φίλων "που ξέρουν" ,για το τι μάζεψες, να θυμάσαι ότι όλα τρώγονται.  Είναι που δεν τα έχουνε ανακαλύψει ακόμα.  

ΥΓ1:  Μια ακόμα συμβουλή χρήσιμη.  Ποτέ δεν κουβαλάμε πάνω από ένα μαχαίρι στο αυτοκίνητο.  Είναι και κείνα τα καλόπαιδα στημένα στο δρόμο που σε σταματάνε και σου κάνουνε το αυτοκίνητο φύλλο και φτερό.  Κι αν σου βρούνε πάνω από δύο μαχαίρια την χρωμάτισες.  Άκου με που σου λέω!!!

ΥΓ2:  Η ανάρτηση αυτή ήταν τάμα