Μουσικόν το μπλογκοπαίγνιον....

Εκαλέσθην παρά του κ. mr fun εις νέον μπλογκοπαίγνιον. Μουσικόν και τραγουδιστικόν.
Να μολογήσω δηλαδή, τούτη τη φορά τις μουσικές που έχω για παρέα.

Εγχείρημα δύσκολον.
Κατ' αρχήν γιατί οι μουσικές που μου αρέσουν είναι ένα τουρλουμπούκι και κατά συνέχεια γιατί δεν ξέρω τι να πρωτο-διαλέξω.

Μετά ωρίμου σκέψεως (5λεπτης διάρκειας) καταλήγω:

- παιδευόμουνα μαζί του για ώρες πάνω από την κιθάρα μου (ένεκα η Doors φάση)



- στα πρώτα μου ξενύχτια μετά λαθραία αποκτηθέντος τσιγάρου είχα για παρέα αυτό:



- χάθηκα σε φεγγάρια με αυτά:





- και σε ανατολές μ' αυτό:



- γεύτηκα αρμύρα μ' αυτό:



- όταν έψαχνα να στεριώσω τα μέσα μου:



- όταν ερωτεύτηκα:



- όταν χόρεψα:



- όταν ονειρεύτηκα:



- και τώρα παρέα με την κόρη μου τραγουδάω:



Πωπω τεράστια ανάρτηση!!! Σταματάω αν κι ούτε τα μισά δεν έχω βάλει....
Και πετάω το μπαλάκι παρακάτω:
συνοδοιπόρε
Carpe Diem
pentanostimi
ταξιδευτή
mblanco
φοραδίτσα

άϊντε να γεμίσει ο τόπος με μουσικές.....

"Τα χέρια φτιάχνουν και δεν χτυπούν"

Αν τούτος ο κόσμος έχει μια ελπίδα να γίνει ένα πιο χαρούμενο μέρος, αυτή βρίσκεται σε μάτια, γέλια και νάζια παιδικά.

"...Πολλοί αμφιβάλλουν ή δεν κατέχουν, ποιος είναι αλήθεια ο σκοπός,
που τα χέρια τους, τα έχουν.
Τα χέρια φτιάχτηκαν για να χαϊδεύουν, για να κρατούν, να σφίγγουν
και για να προστατεύουν.
Μα εσύ τα έχεις, να με πονάς, με μια κρυφή ικανοποίηση,
πως είσαι εσύ ο δυνατός, εσύ που με χτυπάς!
Και δε λυπάσαι, γιατί κι εσύ, δεν έπαθες και τίποτα,
που έτρωγες ξύλο αλύπητο, σαν ήσουνα παιδί.
Κι αν καταλήγεις να με χτυπάς, είναι γιατί εγώ σε προκαλώ,
που δεν καταλαβαίνω, δε συμμορφώνομαι άμεσα - όταν μου μιλάς.
Γιατί πιστεύεις, πως το παιδί, πρέπει να ξέρει, ποιος είναι ο αρχηγός,
ποιος έχει την πυγμή!
Σου είναι πιο εύκολο, με μια σφαλιάρα, να επιβάλεις ότι θες,
μόλις το χέρι σου σηκώσεις, να προκαλείς τρομάρα.
Τα χέρια φτιάχνουν και δε χτυπούν, τα χέρια αγγίζουν, αγκαλιάζουν, αγαπούν.
Τα χέρια φτιάχνουν και δε χτυπούν, τα χέρια γίνονται φτερά, ψηλά πετούν.
Τα χέρια χτίζουν, τρέχουν στα πλήκτρα, τα χέρια γίνονται σκιές
και χάνονται στη νύχτα.
Τα χέρια πλάθουν, δημιουργούν, σμιλεύουν πέτρες, μάρμαρα,
με σχέδια και χρώματα καμβάδες κεντούν.
Για όσους δε βλέπουν ή δεν ακούν, τα χέρια γίνονται λαλιά,
γίνονται μάτια της ψυχής και σε οδηγούν.
Κι άμα πεινάσεις, ψωμί ζυμώνουν κι άμα διψάσεις, τα κάνεις χούφτες
κι απ’ το κρύο νερό παγώνουν.
Χέρια εργαλεία, σκάβουν τη γη, χέρια εργάτη που παλεύει
- για την παραγωγή.
Χέρια σκασμένα και ροζιασμένα, χέρια κουπιά που αρμενίζουν,
χέρια στη θάλασσα βρεγμένα.
Όπως κι αν είναι μπορούν ξανά, να με κρατήσουν τρυφερά,
να γίνουνε φωλιά.
Να μη φοβάμαι, που πλησιάζουν και τα δικά μου μικρά χέρια,
μ’ εμπιστοσύνη, μέσα τους να κουρνιάζουν..."
(απόσπασμα από στίχους της Β.Μανώλη για την σωματική κακοποίηση των παιδιών. Ολόκληρο εδώ)

Όρος Μαίναλον ή αλλιώς τα λημέρια του μέγα θεού Πάνα

Το Μαίναλο ήταν και είναι για μένα η πατρίδα μου.

Δυστυχώς ποτέ δεν έμεινα εκεί σαν μόνιμος κάτοικος - με το σώμα τουλάχιστον, γιατί με την ψυχή μου πάντα εκεί βολόδερνα.

Από μικρό παιδί λάτρευα τις ατέλειωτες βόλτες μέσα στα δάση του, όπως και τώρα άλλωστε που κάνω το ίδιο με κάθε ευκαιρία. Μόνο που τα τελευταία κάμποσα χρόνια οι βόλτες πρέπει να υπολογιστούν. Γιατί αν στη διαδρομή λοξοδρομήσεις η χαρά θα γίνει κατάθλιψη και το άνοιγμα της ψυχής θυμός.

Αν ας πούμε ακολουθήσεις τη διαδρομή από Ελάτη για Χρυσοβίτσι, στην καρδιά του Δυτικού Μαινάλου(διαδρομή που περνά δίπλα σχεδόν από τη γενέτειρα του Κολοκοτρώνη – το Λιμποβίσι - που επίσης γλίτωσε από φωτιά στο παραπέντε) σε κάποιο σημείο από την μια μεριά διαβάζεις

ενώ στο ίδιο ακριβώς σημείο αν γυρίσεις το κεφάλι σου βλέπεις ακριβώς αυτό

και παρακάτω αυτό

και αυτό
Και το ίδιο σε όλη την έκταση των 32.000 στρεμμάτων ελατοδάσους του Δυτικού Μαινάλου που κάηκαν το καλοκαίρι του 2000. Δέκα χρόνια μετά και η εικόνα είναι ακριβώς αυτή: κρανίου τόπος – εν όψει καλοκαιριού μάλιστα και το πρασίνισμα της χλόης εξαφανίζεται.

Και οι ασυνείδητοι ούτε τους καμένους κορμούς - δέκα χρόνια τώρα - δεν έχουν κόψει, με αποτέλεσμα πυρκαγιές, μέσα στα καμένα, όπως η περσινή που για 6 μέρες κατέκαιε ότι είχε φυτευτεί – μικρές πεύκες δηλαδή γιατί για έλατα ούτε συζήτηση-απειλώντας και το υπόλοιπο βουνό.

Δεν ξέρω αν είναι υπερβολικό αλλά όταν τα μέρη τούτα που τα ήξερες από παιδί, τα είχες πατήσει πέτρα πέτρα ,τα αντικρίζεις έτσι, και για τόσα χρόνια, δεν γίνεται παρά να νιώθεις πένθος, σαν να θρηνείς πρόσωπο αγαπημένο.

Το καλοκαίρι του 2007 μόλις τέλειωσε εκείνη η κόλαση όλοι είπαμε ανακουφισμένα «ευτυχώς το Μαίναλο την γλίτωσε». Γιατί η αλήθεια είναι ότι για μέρες πολλές ήταν πνιγμένο στους καπνούς, η φωτιά το είχε περικυκλώσει από όλες τις πάντες και μόνο ο αγώνας που έδωσαν οι άνθρωποι - οι δικοί του άνθρωποι, οι ντόπιοι - το γλίτωσαν. (Δεν έχω ζήσει στην ζωή μου πόλεμο αλλά νομίζω ότι αυτό που έζησα εκείνες τις μέρες στα χωριά του Μαινάλου ήταν ότι πιο κοντινό σε εμπόλεμη κατάσταση).

Κλείνοντας, μια εικόνα που στην ζωή μου εύχομαι ποτέ να μην ξαναδώ. Το αυγουστιάτικο φεγγάρι εκείνου του καλοκαιριού - στην καρδιά του δάσους -πνιγμένο στον καπνό από τις φωτιές.
Και μια ενημέρωση: μέσα στο Μαίναλο - το χαρακτηρισμένο από το ΥΠΕΧΩΔΕ ως "περιοχή ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους" και το ενταγμένο στο NATURA 2000 - έχει εγκριθεί από πέρσι η χωροθέτηση και λειτουργία τσιμεντοβιομηχανίας!!!

Πόσο παράξενο είδος είναι τελικά ο άνθρωπος!

Και όχι δεν αναφέρομαι μόνο στα πολλά και αλληλοσυγκρουόμενα πρόσωπα και ιδιότητές του, αλλά κυρίως στην ανερμήνευτη ικανότητά του να μετατρέπει την παράνοια σε καθημερινότητα και μάλιστα επιβεβλημένη.

Διαπίστωση κοινή, κατάσταση ανομολόγητα αποδεκτή .

Πως έγινε και το παράλογο έγινε το αναμενόμενο; Πως έγινε και το μη ανθρώπινο – αυτό που δηλαδή δεν συνάδει με το μυαλό, την ψυχή και την βιολογική υπόσταση του ανθρώπου – να εγγυάται την ασφάλεια και την ευημερία των κοινωνιών μας;

Καταλήγουμε να νιώθουμε περήφανοι για το νομικό πλαίσιο που προασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματά μας χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι και μόνο η ανάγκη ύπαρξης αυτού είναι η ατράνταχτη απόδειξη του παραλογισμού μας.

Όταν χρειάζεται να νομοθετήσω για να υπερασπιστώ το αυτονόητο ˙ ότι δηλαδή κανείς δεν υπάρχει περισσότερο ή ότι κανείς δεν πεθαίνει λιγότερο από τον διπλανό του

Όταν πρέπει να συμβουλευτώ τα νομικά κιτάπια για να με διαφωτίσουν ότι το παιδάκι στη Γάζα δεν πεθαίνει λιγότερο από ότι θα πέθαινε και το δικό μου το παιδί , ότι οι άνθρωποι που τους σαπίζουν στο ξύλο τα όργανα της τάξης δεν πονούν και δεν ταπεινώνονται λιγότερο από ότι κι εγώ ή ότι το κεφάλι αυτού που δεν μιλά την ίδια γλώσσα με μένα παθαίνει το ίδιο βαριές κακώσεις ακριβώς όπως και το δικό μου

Όταν χρειάζομαι νομική αρωγή για να αρχίσω να καταλαβαίνω πως ο αέρας και η γη είναι μεγέθη ασύμμετρα με το χρήμα, όταν αξίες ευαισθησίες όνειρα, συνείδηση γίνονται μπελάς - και που να μπλέκεις τώρα

Κι ακόμα περισσότερο όταν όλα αυτά τα έχω παραδώσει σχεδόν εν λευκώ σε χέρια ανίκανα και επικίνδυνα τότε πράγματι η μπάλα έχει χαθεί.

Τότε ήδη πλέουμε στα νερά του παραλόγου που μας ξεγέλασε, μας εγκλώβισε και μας έμαθε να νιώθουμε τρόμο στην σκέψη και μόνο της ανατροπής του. Καθώς μας έπεισε να ορθώσουμε και να κλειστούμε σε έναν κόσμο παντελώς απάνθρωπο. Χάνοντας πρωτίστως την ικανότητα του να υπάρχουμε με ότι αυτό συνεπάγεται.

Επιστρέψαμαν....

Το τράβηξα από δω, το τράβηξα από κει.... άλλο όμως δεν μου έβγαινε.
Έτσι πέτρα έκανα την καρδιά κι επέστρεψα "εις το κλεινόν άστυ".

Κι έτσι για το καλώς σας ξαναβρήκα, μια αγκαλιά που συνηθισμένη σίγουρα δεν την λες... (έπεσα πάνω της σε μια από τις βόλτες μου στη Βυτίνα)

Επιτέλους...

...έφτασε η ώρα να την κάνω απ' την Αθήνα.

Προμηθεύτηκα ντοματούλες, κρεμμυδάκια, πατατούλες και όλα τα συναφή ζαρζαβατικά και πάω να φυτέψω το περιβολάκι μου εις το βουνό ψηλά εκεί (το καλύτερό μου δηλαδή).

Άντε καλά να περάσουμε όλοι μας και στην επιστροφή με πιο αερισμένα μυαλά ...

Μπλογκοπαίγνιον

Όχι δεν ήταν δικιά μου ιδέα να βγάλω τα άπλυτά μου στη φόρα.

Μου πέταξαν όμως το γάντι και είναι θέμα τιμής να ανταποκριθώ. Θέλει λέει το μπλογκοπαίγνιο που συνοδοιπόρος μου έκανε πάσα να μολογήσω – και μάλιστα χωρίς βασανιστήρια - 10+1 πράματα για μένα.

Αρχίζοντας λοιπόν, σας δηλώνω υπεύθυνα ότι είμαι μάνα (του δειλινού καμπάνα). Ή με άλλα λόγια συχνάκις πυκνάκις (;;;) υστέρω, υποχόνδρια και γκρινιάρα. Μέχρι που το βλαστάρι μου ανοίγει το στόμα το μελίρρυτον κι εγώ επανέρχομαι στα ίσα μου.

Φίλοι και γνωστοί διατείνονται ότι το πέρασμά μου δεν περνά ποτέ απαρατήρητο καθώς σαρώνει τα πάντα στο γύρω. Κυριολεκτικά όμως. Δεν μένει τίποτα όρθιο. Αυτό θα πει ταλέντο στο σπάσιμο. Όχι αστεία. Ο οικιακός - και όχι μόνο - εξοπλισμός έχει στενάξει.

Όπως επίσης μου αρέσει να μαγειρεύω. Αυτό το καταμαρτυρούν και τα μονίμως κομμένα, καμένα και ζουπηγμένα μου δάχτυλα (αλήθεια πόσο επικίνδυνο μέρος μπορεί να είναι μια κουζίνα;). Αν και εδώ θέλω εντόνως να διαμαρτυρηθώ για τα σχόλια του τύπου «πόση ώρα θέλει ακόμα το φαί για να καεί τελείως» και τα ρέστα, καθώς οι κακόβουλοι παραβλέπουν εξόφθαλμα το γεγονός ότι που και που μου ξεφεύγει κανα φαΐ και δεν καίγεται.

Κι αν από τα παραπάνω παραπλανηθείτε και με θεωρήσετε αφηρημένη εγώ θα σας πω ότι είναι θέμα οπτικής. Άλλωστε η αφηρημάδα είναι και ένα από τα γνωρίσματα της μεγαλοφυΐας. Η ωμή αλήθεια βέβαια είναι ότι αν το κεφάλι μου δεν ήταν κολλημένο στο σώμα μου σίγουρα κάπου θα ήταν ξεχασμένο.

Επίσης μου αρέσουν τα extreme sports όπως η κηπουρική και οι καλές τέχνες (τώρα το πώς και το γιατί γίναν extreme είναι μια άλλη μακριά και πονεμένη ιστορία και σίγουρα όχι της παρούσης).

Αγαπώ πολύ τα ζώα και στο σπίτι συγκατοικώ με δύο γάτες και μια αποικία ψείρες που ανελλιπώς φροντίζει να φέρνει η κόρη μου από το σχολείο.

Από καταγωγή είμαι ορεσίβια. Εγώ με λέω ανθεκτική οι άλλοι ότι τους δίνω τα μυαλά στο χέρι. (τόσο το χειρότερο γι’ αυτούς).

Από φόβους τι να πω και τι να αφήσω… Τώρα τελευταία μάλιστα έχω αποκτήσει και μια καινούργια ψύχωση. Με την σιδερώστρα. Συμπτώματα πανικού και μόνο στη θέα της.

Άντε αυτά για την ώρα. Λίγο απότομα αλλά με αυτή την αυτοψυχανάλυση ράκος έγινα.

Μπορεί τους κανόνες να μην τους τήρησα ακριβώς. Αλλά κανόνες είναι αυτοί και η ύπαρξή τους ζωτικά εξαρτάται από την μη τήρησή τους.

Ο ύπνος θρέφει μάγουλα και ξεγυμνώνει κώλους...

(από τη Φατμέ και το Γενι Τζαμι)

Πανελλαδική Γιορτή Ανταλλαγής Ντόπιων Ποικιλιών

Τον δικό της εθελοντικό αγώνα για τις ντόπιες ποικιλίες δίνει η εθελοντική εναλλακτι-κή κοινότητα Πελίτι.

Έτσι και φέτος διοργανώνει μια σειρά από εκδηλώσεις για τη διάδοση και διάσωση των ντόπιων ποικιλιών (σε φυτά και ζώα), με αποκορύφωμα την 9η Πανελλαδική Γιορτή Ανταλλαγής Ντόπιων Ποικιλιών,το Σάββατο, 25 Απριλίου του 2009, στην Ι. Μονή Τιμίου Προδρόμου Ανατολής Κισσάβου.

Οι στόχοι – όροι της γιορτής είναι:
1. Να δοθούν σε όσο το δυνατόν περισσότερους καλλιεργητές παραδοσιακές ποικιλίες λαχανικών, σιτηρών κ.α.
2. Να έρθουν σε επαφή μεταξύ τους οι καλλιεργητές ντόπιων ποικιλιών και να ανταλλάξουν ποικιλίες, πληροφορίες και εμπειρίες.
3. Να βρουν παραδοσιακές ποικιλίες οι καλλιεργητές που δεν έχουν παραδοσιακούς σπόρους.
4. Να γίνουν όλες οι ανταλλαγές ελεύθερα, χωρίς τη μεσολάβηση του χρήματος.

Η γιορτή είναι ανοιχτή σε όλους, ενώ μόνο οι ενδιαφερόμενοι καλλιεργητές και κτηνοτρόφοι καλούνται να συμπληρώσουν δελτία συμμετοχής.

(Λεπτομέρειες στην κεντρική σελίδα της Κοινότητας Πελίτι)

Νομπελ

(σκιτσογράφος Αν. Πετρουλάκης)

Δημοκρατία είναι... να συλλαμβάνεσαι γιατί η φάτσα σου είναι ύποπτη

Σάββατο 4/4/2009 βράδυ, προς Κυριακή. Μια παρέα μαθητών Λυκείου (δυο της Α’, ένας της Β’ και δυο της Γ’ τάξης) βαδίζουν προς Ομόνοια, για να πάρουν το μετρό. Φτάνοντας στην πλατεία Κοτζιά, ακούνε σειρήνες και βλέπουν 4-5 περιπολικά να καταφθάνουν και να κάνουν το γύρο της πλατείας.

Τα παιδιά δε δίνουν σημασία και συνεχίζουν να προχωρούν. Μεταξύ των οδών Λυκούργου – Σταδίου – Αιόλου, τους περικυκλώνουν τα περιπολικά. Σταματούν, πετάγονται έξω αστυνομικοί και αρχίζουν να φωνάζουν στα παιδιά «κάτω κάτω». Τα υποχρεώνουν να καθήσουν κάτω στο δρόμο. Το ίδιο και άλλους δυο νεαρούς που περπατούσαν πιο πέρα. Τα παιδιά ξαφνιάζονται. Ρωτούν τι συμβαίνει. Καμμια απάντηση. Μετά από λίγο οι αστυνομικοί τους λένε να σηκωθούν με τα χέρια πίσω. Τους περνάνε χειροπέδες!!! Μα τι έκαναν; Αναρωτιούνται. Περπατούσαν στο δρόμο. Είναι έγκλημα αυτό; Απαγορεύεται το περπάτημα;

(αναλυτικότερα στο Ουρανία Χιουρέα- σχολική σύμβουλος)

Ποιος είπαμε ότι βιάζεται;

Νατος ο Κολοκοτρώνης
ροβολάει προχωρεί
επανάσταση να κάνει
γιατί βιά-ζεται πολύ

Σημ. του συγγραφέα: Κύριοι δυστυχώς ελαλήσαμαν.
Μήπως να μέναμε στον πρώτερο του "εθνικού" ύμνο - το γνωστό "μαύρη είν' η νύχτα στα βουνά" (όχι δεν κάνω πλάκα αυτός ήτανε) - θα ήταν και πιο επίκαιρος και πιο ευκατανόητος;

Το γελαστό παιδί...

(το βρήκα στο πάρκο Κύπρου και Πατησίων από ελληνοφρένεια)

Έγινα blogger και μου αρέσει

Χα! Σε τσάκωσα! Για να πέφτει το μάτι σου σε αυτές τις γραμμές σημαίνει ότι κι εσύ ανήκεις – τρόπον τινά - στον σκοτεινό, υποχθόνιο και δολοπλόκο κόσμο του ίντερνετ. Ή ακόμα χειρότερα σε εκείνον των blogs.

Άσε που προχθές που έβρεχε σε είδα εγώ…. φορούσες και κουκούλα….

Πόσο όμως χαίρομαι που υπάρχεις, που έχεις φωνή, που έχεις άποψη - από το πώς ανοίγουν φύλλο για σπανακόπιτα μέχρι την υπαρξιακή διάσταση της διαστολής του σύμπαντος.

Που δεν κωλώνεις να πεις «δεν σε γουστάρω ρε».

Που μπορείς να φωνάζεις για τα δίκια και τ’ άδικά σου.

Που μπορείς να κάνεις χαβαλέ και να γελάς με την παράνοια της ζωής σου.

Που μοιράζεσαι στιγμές μικρές απ’ τη ρουτίνα σου μα και μεγάλες και καθοριστικές για την ζωή σου.

Και που σε όλα αυτά με θέλεις για παρέα.

Όταν ξεκίνησα τούτο το blog το είχα σαν σημειωματάριο. Ποτέ δεν πίστεψα ότι θα το δει άνθρωπος. Κόντεψα να πέσω τ’ανάσκελα - σαν τον Ραν Ταν Πλαν ένα πράμα - όταν αντιλήφθηκα ότι είχα έναν αναγνώστη.

Κάποιον άλλον δηλαδή – ούτε φίλο, ούτε γνωστό - που μπορούσα να του πω αυτά που εγώ είχα στο ξερό μου το κεφάλι. Που μπορούσε να μου αντιπαρατεθεί όπως κι εγώ επίσης.

Ίσως να ήταν η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που θυμήθηκα ότι η δημο-κρατία δεν είναι ούτε η ύπαρξη των 300 ούτε οι εκλογές κάθε 4 χρόνια αλλά το πνεύμα ελεύθερο να μπορεί να εκφραστεί, να οργιστεί, να αυθαδιάσει, να κάνει λάθος, να διεκδικήσει, να ζυμωθεί μέσα από τον τρόπο των άλλων.

Όχι δεν θα πω πως όλα είναι τέλεια, ιδανικά… Η εντροπία άλλωστε φυσικός νόμος είναι και τα πάντα διέπει. Αυτό που όμως θα πω είναι ότι σαν blogger – σαν τυχερός δηλαδή που βρήκα το μέσο για να δια-δηλώσω αυτά που κουβαλάω – δεν είμαι ούτε βόας ούτε κροταλίας.

Αν τώρα θέλουν κάποιοι να μας πείσουν – δυστυχώς πολλές φορές με επιτυχία – ότι η ελευθερία στη σκέψη, στην άποψη και στην διατύπωση είναι η απειλή για την ασφάλεια της κοινωνίας τότε το μόνο που εγώ θα απαντήσω είναι πως και τα τανκς στους δρόμους το ίδιο υποστήριζαν!

Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται...

Λούσιος ποταμός

Εκεί όπου λουζότανε ο Δίας

(εξ ου και το όνομα)

Και για όποιον δεν κατάλαβε θέλω να την κοπανήσω απ' την Αθήνα ΤΩΡΑ!!

Άνευ ειρμού

Είναι από κείνες τις μέρες που όλο και κάτι δεν μου πάει καλά.
Ακαθόριστα.
Ασχημάτιστα.

Θες αυτά που φτάνουν στ΄αυτιά μου, θες ο καιρός που ανοιξιάτικα βάλθηκε να πραγματευτεί κάθε γωνία του γκρι… δεν ξέρω.

Μια θλίψη, ένα πλάκωμα και ταυτόχρονα μια τσαντίλα. Και ένα πελώριο «δεν ξέρω».

Και εγώ αναποφάσιστη για το αν το να νιώθεις βλάκας είναι ευλογία ή κατάρα….

Σήμερα έκανα μια μεγάλη βόλτα στην Αθήνα – κάτι που καιρό είχα να κάνω.
Κοιτούσα γύρω και προσπαθούσα να μην ακούω το μυαλό που τα πάντα ήθελε να ερμηνεύσει και να ταξινομήσει. Από το ανθισμένο λουλουδάκι στο πεζοδρόμιο ως τον μαυρούλη που βιαστικά μάζευε την πραμάτεια του στη θέα του μπάτσου.

Περπατούσα και περπατούσα και προσπαθούσα να αναγνωρίσω σημάδια δικά μου σε γωνιές τούτης της πόλης που σημαδέψαν τη ζωή μου. Δεν ξέρω αν τα βρήκα

Τούτη η πόλη δεν με έχει υιοθετήσει. Το αντίθετο εγώ την βάφτισα δικιά μου – ίσως και με το ζόρι . Με πείσμα θέλω να την κρατάω μέσα μου παρέα με τις παιδικές μου αναμνήσεις.. Με πόρτες ξεκλείδωτες και με τη μάνα μου μονίμως με ένα πιάτο φαί στο χέρι να πηγαίνει σ’ όποιον είχε ανάγκη.

Γλυκανάλατα ρομαντική…. Μπορεί.
Μου λείπει όμως ο καθαρός αέρας. Αυτός που θρέφει την ψυχή.

Ήλιε μου καλοήλιε μου...

Τα σύννεφα θεόρατοι πανσέδες

γεμίσανε τον ουρανό

κι ο ήλιος πίσω απ' το βουνό
πάει να κρυφτεί, πουλί χρυσό

Ήλιε μου, καλοήλιε μου, στο καλό χρυσό πουλί μου
κι αύριο με την αυγή, στο μπαλκόνι στην αυλή μου
έλα μου χρυσό πουλί μου

(το τραγούδι: Γ. Νεγροπόντης, Μ. Λοΐζος

ο ουρανός: (κι όμως) της Κυψέλης)

Αντιδανεισμός

Οι γλώσσες δανείζονται συχνά λέξεις από άλλες γλώσσες. Στην ειδική περίπτωση που η ξένη γλώσσα είχε προγενέστερα δανειστεί προς χρήση μια λέξη προσαρμόζοντας μια άλλη λέξη της δικής μας γλώσσας, τότε λέμε ότι είναι ένα αντιδάνειο. (Βικιπαίδεια)

Κομματάκι μπέρδεμα.... Τα παραδείγματα που ακολουθούν φωτίζουν το τοπίο:

Οργανωμένο κυνήγι λύκων

Οργανωμένο κυνήγι λύκων στο Καρπενήσι
Μια τέτοια ανώνυμη καταγγελία δεχτήκαμε ηλεκτρονικά στις 5 Φεβρουαρίου (το παραθέτουμε αυτούσιο):

Ήμουν στο Καρπενήσι το σαββατοκύριακο και βρήκα αυτή τη φωτογραφία!

Γνώρισα επίσης και κάποιον που μου έλεγε με καμάρι και τρελό κέφι πως από πέρυσι έχει σκοτώσει 12 λύκους!!! Και δεν είναι ο μόνος που τους κυνηγάει!!! Ολόκληρη γενοκτονία!!! Ψάξτε στα χωριά Κερασοχώρι, Κρέντη και Λημέρι.

Δεν ξέρω αν γίνεται κάτι σ’ αυτήν την περίπτωση αλλά είπα να σας στο στείλω έτσι κι αλλιώς!

Υ.Γ. Στην επισυναπτόμενη φωτογραφία είναι 4 λύκοι που δεν συμπεριλαμβάνονται στους 12 παραπάνω!!!

Έλεος.Ανάλογες καταγγελίες έχουμε δεχτεί πολλές φορές χωρίς όμως να μπορεί να ταυτοποιηθεί ο δράστης καθώς και η περιοχή της παράνομης πράξης και χωρίς να έχει τιμωρηθεί ποτέ ένοχος.

Το συγκεκριμένο περιστατικό μαζί με τη φωτογραφία ως αποδεικτικό στοιχείο καταγγείλαμε στο Πρωτοδικείο Ευρυτανίας.
(περισσότερα στο αρκτούρο)

Έγκριση σε έναν ακόμα γενετικά τροποποιημένο οργανισμό

Στην έγκριση ενός ακόμη γενετικά τροποποιημένου οργανισμού, του κραμβόσπορου Τ45, προχώρησε πριν από λίγο καιρό η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, παρέχοντας για μια δεκαετία την άδεια εισαγωγής του προϊόντος που παράγεται στον Καναδά, στα κράτη - μέλη της ΕΕ.

Η έγκριση χορηγήθηκε για τη χρήση σε τρόφιμα και ζωοτροφές, χωρίς προς το παρόν, να επιτρέπεται η καλλιέργεια του εν λόγω μεταλλαγμένου φυτού στα κράτη - μέλη της Κοινότητας.

Πλέον τα μεταλλαγμένα προϊόντα που κυκλοφορούν στα κράτη - μέλη της ΕΕ και στη χώρα μας φυσικά, με τη «βούλα» της Επιτροπής είναι δεκάδες, με τις ελληνικές κυβερνήσεις, τόσο τη σημερινή της ΝΔ όσο και την προηγούμενη του ΠΑΣΟΚ, να δηλώνουν μεν στα ...λόγια την «ευαισθησία» τους στο θέμα, ακολουθώντας όμως μια πολιτική που κάθε άλλο παρά αποτρέπει την είσοδό τους στη χώρα μας.

(συνέχεια στο ΠΡΕΖΑ TV)

Σίγουρα οι βιομηχανίες που ελέγχουν την αλυσίδα των γενετικά τροποποιημένων οργανισμών υφαίνουν μια νέα και ύπουλη μορφή φασισμού καθώς αυτό που ελέγχουν, σιγά σιγά σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι η πρωτογενής παραγωγική βάση.

Τεράστια τα συμφέροντα, όπως επίσης τεράστια και η καταστροφή που επιτελείται.

Οι αχανείς, μολυσμένες από γενετικά τροποιημένο υλικό εκτάσεις,καθώς και η προσπάθεια όπως και ο θάνατος ανθρώπων που αγωνίζονται ενάντια στα συμφέροντα αυτά δεν είναι από τις ειδήσεις που θα φτάσουν στα αυτιά μας.

Σταδιακά και σχεδόν αθόρυβα ο πλανήτης ολόκληρος εγκλωβίζεται σε μια καταστροφική και σε λίγο - πολύ φοβάμαι - μη αναστρέψιμη διαδικασία.

Μια διαδικασία που στηρίζει τόσο το ανεξέλεγκτο κέρδος των πολυεθνικών όσο και την έλλειψη σεβασμού απέναντι σε πράγματα όπου μακράν απέχουμε από τον έλεγχό τους.

10 λόγοι για τους οποίους δεν χρειαζόμαστε τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα

Αρχαία Ολυμπία

Χάζευα το μεσημέρι κάτι παλιές φωτογραφιές κι έπεσα πάνω σε κάποιες που τραβήχτηκαν τέτοια εποχή - άνοιξη - στην αρχαία Ολυμπία πριν μερικά χρόνια.

Χωρίς να το θέλω με έπιασε ένα πλάκωμα.

Ο αρχαιολογικός χώρος εκτός των άλλων ήταν διάσπαρτος από κουτσουπιές - άγριες πασχαλιές - που τέτοια εποχή ήταν όλες ανθισμένες. Η μικρογραφία ενός παραδείσου.

Η Ελλάδα επιμένει να παραβιάζει το διεθνές δίκαιο: Άλλη μια καταδικαστική απόφαση κατά του Αντιρρησία Συνείδησης Λάζαρου Πετρομελίδη

Δελτίο τύπου της Διεθνούς Αμνηστίας

Αθήνα,31 Μαρτίου 2009

Το Αναθεωρητικό Στρατοδικείο Ρουφ καταδίκασε σήμερα σε δεύτερο βαθμό τον αντιρρησία συνείδησης Λάζαρο Πετρομελίδη, Αντιπρόεδρο του EBCO (Ευρωπαϊκό Γραφείο για την Αντίρρηση Συνείδησης), σε ποινή φυλάκισης 18 μηνών, με αναστολή εκτέλεση ποινής, κρίνοντάς τον ένοχο για δύο κατηγορίες για ανυποταξία.

Πρωτοδίκως είχε καταδικαστεί στην πρωτοφανή ποινή τριετούς φυλάκισης, χωρίς αναστολή, για τις δύο κατηγορίες για ανυποταξία με τις οποίες είχε παραπεμφθεί για 15η φορά.

Εδώ και έντεκα χρόνια εφαρμογής του θεσμού της εναλλακτικής πολιτικής κοινωνικής υπηρεσίας, η Ελλάδα δεν επιδεικνύει καμία πρόθεση να συμμορφωθεί με τα ευρωπαϊκά και διεθνή πρότυπα, αλλά, αντίθετα, εξακολουθεί να διώκει συστηματικά τους αντιρρησίες συνείδησης που υπερασπίζονται τα διεθνώς αναγνωρισμένα δικαιώματά τους.

«Άλλη μια φορά, η Διεθνής Αμνηστία εκφράζει την αγανάκτησή της για την επιμονή της Ελλάδας να παραβιάζει το διεθνές δίκαιο και δηλώνει ότι, σε περίπτωση που ο Λάζαρος Πετρομελίδης φυλακιστεί, θα τον υιοθετήσει ως κρατούμενο συνείδησης, κάτι που θα αποτελέσει θλιβερή πρωτοτυπία της Ελλάδας εδώ και χρόνια στην Ευρώπη» δήλωσε ο Σίμος Μπούρας, Πρόεδρος του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας.

Με τις συνεχείς διώξεις των αντιρρησιών συνείδησης, η Ελλάδα παραβιάζει, εκτός των άλλων, και το άρθρο 14 παράγραφος 7 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, το οποίο ορίζει ότι «κανένας δεν πρέπει να δικάζεται ή να τιμωρείται ξανά για αδίκημα, για το οποίο έχει τελεσίδικα καταδικαστεί ή αθωωθεί σύμφωνα με το δίκαιο και τον κώδικα ποινικής δικονομίας κάθε χώρας».

Η Διεθνής Αμνηστία εκφράζει τον αποτροπιασμό της για την απόφαση αυτή που έρχεται να συμπληρώσει τη μακρά λίστα καταδικαστικών αποφάσεων κατά του αντιρρησία συνείδησης Λάζαρου Πετρομελίδη, ο οποίος έχει κατ' επανάληψη έρθει αντιμέτωπος με τα στρατοδικεία της Ελλάδας, με τις ίδιες κατηγορίες. Καθώς το γεγονός αυτό παραβιάζει κατάφορα θεμελιώδεις αρχές τους διεθνούς δικαίου, η Διεθνής Αμνηστία ζητάει την άμεση παύση κάθε δίωξης προς το πρόσωπο του Λάζαρου Πετρομελίδη.

(περισσότερα στη Διεθνή Αμνηστία)

Να δούμε... πόσες Παλαιστινιακές σημαίες θα μετρήσουμε σήμερα στο "Παγκρήτιο"

(photo από sibylla)

Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν η Ελλάδα αρνούνταν δώσει αγώνα με το Ισραήλ, αν δεν επέτρεπε στη Μοσάντ να αλωνίζει στο "Παγκρήτιο" (και όχι μόνο).

Πιθανότατα θα αποκλείονταν από το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Και περήφανα θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η αξιοπρέπεια και το δίκιο δεν έχουν αντίτιμο.

Πώς το' λέγαν όμως στην αρχαία Ρώμη αυτό που ήθελε ο λαός για να μη δημιουργεί προβλήματα; "Άρτο και θεάματα"μήπως;

Έκαψαν για δεύτερη φορά το σπίτι μέλους της "Κίνησης για τη Σωτηρία της Γκίωνας"

Θρασύδειλοι εμπρηστές, κρυμμένοι στο σκοτάδι, έβαλαν για δεύτερη φορά φωτιά στο σπίτι του μέλους της Κίνησης για τη Σωτηρία της Γκιώνας Στέφανου Κόλλια, για να ολοκληρώσουν την καταστροφή του πρώτου εμπρησμού.

Ο Στέφανος είναι ένας από τους ελάχιστους νέους, που απαρνήθηκαν την Αθήνα και γύρισαν στην περιφέρεια, όπου έγινε μόνιμος κάτοικος Καλοσκοπής. (...)

(...)Ευτυχώς, κανείς δεν ήταν μέσα στο σπίτι, καθώς ο Στέφανος έλειπε για λόγους υγείας στην Αθήνα. Όπως φαίνεται όμως ο αγώνας του για την σωτηρία της Γκιώνας, από την αλόγιστη εκμετάλλευση των μεταλλείων, ήταν πολύ σημαντικός για να θελήσουν κάποιοι να τον εκφοβίσουν για να του κλείσουν το στόμα.

(περισσότερα στο whispering planet)

Τι μπορεί να κάνει.....

ένα καλό zoom στη φωτογραφική μηχανή

μέχρι και το σπίτι μου παραθαλάσσιο.....