Σάββατο 4/4/2009 βράδυ, προς Κυριακή. Μια παρέα μαθητών Λυκείου (δυο της Α’, ένας της Β’ και δυο της Γ’ τάξης) βαδίζουν προς Ομόνοια, για να πάρουν το μετρό. Φτάνοντας στην πλατεία Κοτζιά, ακούνε σειρήνες και βλέπουν 4-5 περιπολικά να καταφθάνουν και να κάνουν το γύρο της πλατείας.
Τα παιδιά δε δίνουν σημασία και συνεχίζουν να προχωρούν. Μεταξύ των οδών Λυκούργου – Σταδίου – Αιόλου, τους περικυκλώνουν τα περιπολικά. Σταματούν, πετάγονται έξω αστυνομικοί και αρχίζουν να φωνάζουν στα παιδιά «κάτω κάτω». Τα υποχρεώνουν να καθήσουν κάτω στο δρόμο. Το ίδιο και άλλους δυο νεαρούς που περπατούσαν πιο πέρα. Τα παιδιά ξαφνιάζονται. Ρωτούν τι συμβαίνει. Καμμια απάντηση. Μετά από λίγο οι αστυνομικοί τους λένε να σηκωθούν με τα χέρια πίσω. Τους περνάνε χειροπέδες!!! Μα τι έκαναν; Αναρωτιούνται. Περπατούσαν στο δρόμο. Είναι έγκλημα αυτό; Απαγορεύεται το περπάτημα;
(αναλυτικότερα στο Ουρανία Χιουρέα- σχολική σύμβουλος)
2 εγύρισαν και είπαν:
Ελάτε τώρα βρε παιδιά...
Άσκηση έκαναν οι φουκαράδες. Μια απλή εκπαιδευτική άσκηση θάρρους, όπως τόσες άλλες. Πρώτη φορά είναι;
Είναι φανερό ότι τα παιδιά αυτών των ηλικιών είναι στα μέτρα τους, κυρίως όταν είναι ήρεμα, ανυποψίαστα, άοπλα και ανυπεράσπιστα. Εξασκούνται λοιπόν πάνω τους. Δε λένε ότι οι πολίτες πρέπει να βοηθούν την αστυνομία στο έργο της; Ε, μια βοήθεια ζήτησαν από τα παιδάκια οι άνθρωποι. Μόλις τελειώσει η εκπαίδευσή τους, ίσως καταφέρουν να τα βάλουν και με κανέναν από αυτούς που ως τώρα δεν τολμούν να αντιμετωπίσουν.
Ειλικρινά αναρωτιέμαι αν μεγαλώνοντας το παιδί μου, βρεθεί σε παρόμοια θέση, πως θα αντιδράσω εγώ.....
Δημοσίευση σχολίου