Έγινα blogger και μου αρέσει

Χα! Σε τσάκωσα! Για να πέφτει το μάτι σου σε αυτές τις γραμμές σημαίνει ότι κι εσύ ανήκεις – τρόπον τινά - στον σκοτεινό, υποχθόνιο και δολοπλόκο κόσμο του ίντερνετ. Ή ακόμα χειρότερα σε εκείνον των blogs.

Άσε που προχθές που έβρεχε σε είδα εγώ…. φορούσες και κουκούλα….

Πόσο όμως χαίρομαι που υπάρχεις, που έχεις φωνή, που έχεις άποψη - από το πώς ανοίγουν φύλλο για σπανακόπιτα μέχρι την υπαρξιακή διάσταση της διαστολής του σύμπαντος.

Που δεν κωλώνεις να πεις «δεν σε γουστάρω ρε».

Που μπορείς να φωνάζεις για τα δίκια και τ’ άδικά σου.

Που μπορείς να κάνεις χαβαλέ και να γελάς με την παράνοια της ζωής σου.

Που μοιράζεσαι στιγμές μικρές απ’ τη ρουτίνα σου μα και μεγάλες και καθοριστικές για την ζωή σου.

Και που σε όλα αυτά με θέλεις για παρέα.

Όταν ξεκίνησα τούτο το blog το είχα σαν σημειωματάριο. Ποτέ δεν πίστεψα ότι θα το δει άνθρωπος. Κόντεψα να πέσω τ’ανάσκελα - σαν τον Ραν Ταν Πλαν ένα πράμα - όταν αντιλήφθηκα ότι είχα έναν αναγνώστη.

Κάποιον άλλον δηλαδή – ούτε φίλο, ούτε γνωστό - που μπορούσα να του πω αυτά που εγώ είχα στο ξερό μου το κεφάλι. Που μπορούσε να μου αντιπαρατεθεί όπως κι εγώ επίσης.

Ίσως να ήταν η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που θυμήθηκα ότι η δημο-κρατία δεν είναι ούτε η ύπαρξη των 300 ούτε οι εκλογές κάθε 4 χρόνια αλλά το πνεύμα ελεύθερο να μπορεί να εκφραστεί, να οργιστεί, να αυθαδιάσει, να κάνει λάθος, να διεκδικήσει, να ζυμωθεί μέσα από τον τρόπο των άλλων.

Όχι δεν θα πω πως όλα είναι τέλεια, ιδανικά… Η εντροπία άλλωστε φυσικός νόμος είναι και τα πάντα διέπει. Αυτό που όμως θα πω είναι ότι σαν blogger – σαν τυχερός δηλαδή που βρήκα το μέσο για να δια-δηλώσω αυτά που κουβαλάω – δεν είμαι ούτε βόας ούτε κροταλίας.

Αν τώρα θέλουν κάποιοι να μας πείσουν – δυστυχώς πολλές φορές με επιτυχία – ότι η ελευθερία στη σκέψη, στην άποψη και στην διατύπωση είναι η απειλή για την ασφάλεια της κοινωνίας τότε το μόνο που εγώ θα απαντήσω είναι πως και τα τανκς στους δρόμους το ίδιο υποστήριζαν!